De weg van een 50 uur durende bevalling ..

Het was maandag 3 juni rond 05.00 uur dat ik wakker werd van wat krampen in mijn buik. Ik was inmiddels de 40 weken gepasseerd en bij ieder krampje dacht ik dat het begonnen was, zo ook die ochtend, maar nu was het intenser. Ik ben een warme douche gaan nemen, Roy kwam in halve paniek de badkamer ingestormd om te vragen of alles goed was. Ik zat rustig op een krukje onder de douche de beginnende weeën op te vangen. Ik gaf Roy het advies om nog maar even te gaan slapen. Roy is in de middag ook nog eventjes gaan werken, de weeën waren nog niet heel krachtig. En in de avond hebben we zelfs nog visite gehad van vrienden, we hebben spelletjes gespeeld en ondertussen moest ik af en toe een wee opvangen. Ook die nacht werd ik weer wakker rond 05.00 uur en ben ik weer een warme douche gaan nemen. De weeën werden intenser en kwamen om de 4 a 5 minuten. Ik heb de verloskundige gebeld omdat we al eventjes bezig waren maar die gaf vooral het advies dat we rustig moesten afwachten. Om 15.00 uur had ik sowieso een controle bij de verloskundige die al gepland stond. De verloskundige heeft mijn verhaal aangehoord en wilde graag weten of ik al ontsluiting had, op dat moment had ik een paar centimeter ontsluiting. Ik vroeg aan haar of ik gestript kon worden waarbij de verloskundige aangaf dat ze dit net eigenlijk al heeft gedaan bij het voelen van de ontsluiting. 

In de avond moest ik de verloskundige bellen om te overleggen hoe het gaat. Ik vond het fijn als hij langs zou komen. De ontsluiting was niet meer geworden waardoor hij in overleg met ons mijn vliezen heeft gebroken.  

In de avond is hij terug gekomen, wederom weinig ontsluiting en de weeën kwamen om de 4 minuten. Roy wilde ondertussen rustig zijn pizza opeten, toen de verloskundige zei dat hij nu naar het ziekenhuis wilde gaan voor weeën opwekkers, het duurt te lang! Dit hadden we niet verwacht, gelukkig stonden onze spullen al klaar. De rit naar het ziekenhuis leek wel een uur te duren.

Na de weeën opwekkers kwam de weeën storm, wat is dat intens. Roy kon op het scherm mee kijken wanneer er weer een wee aankwam waardoor hij de ademhalingsoefening al kon gaan inzetten. Hier was ook duidelijk te zien dat de weeën achter elkaar bleven komen waardoor ik geen rust had. In mijn geboorteplan had ik aangegeven liever geen pijnbestrijding te willen, maar op een gegeven moment heb ik gesmeekt om pijn medicatie. Eerst kregen we uitleg over de verschillende soorten waarbij we al snel de keuze hadden gemaakt om voor de ruggenprik te gaan. Ik baalde hier wel van want ik had graag willen bevallen op een baarkruk. Dit leek mij de meest logische manier om voor de baby er uit te kunnen komen. Na een ruggenprik moet je namelijk in bed bevallen.

Ik had overal gehoord dat het dan nog 2 uur kan duren voordat er ruimte is in het ziekenhuis om de ruggenprik te krijgen, ik zei meteen tegen Roy, "maar dit houd ik geen uren meer vol".. Verrassend genoeg kwam binnen een minuut de verpleegster terug om te vertellen dat er nu al plek was, wat was ik blij! De tijd dat ze je dan klaar maken voor de ruggenprik leek wel uren te duren, maar dit was echt de beste beslissing van mijn leven, wat was dit een opluchting! Ik kon weer normaal functioneren, ik was weer voluit aan het praten en aan het lachen. Roy had ondertussen onze families ingelicht. Hij drukte per ongeluk op videogesprek met mijn zus en zwager, daar lag ik dan met mijn operatieblousje en mutsje te lachen naar de camera! Helaas was dit voor korte duur, de ruggenprik was voor mijn gevoel al snel uitgewerkt waardoor ik weer een enorme weeën storm kreeg. Gelukkig had ik inmiddels 9 centimeter ontsluiting en mocht ik langzaam alvast gaan meepersen tijdens de volgende weeën. 

Tijdens de bevalling werd Acie Lou heel goed in de gaten gehouden. Ze hebben regelmatig testjes uitgevoerd om te kijken hoe de conditie van haar was. Ze deed het echt heel goed en haar hartslag bleef constant. Ze liet duidelijk merken dat ze graag er uit wilde. 

En toen mocht ik eindelijk gaan persen, ik was zo blij dat dit moment er eindelijk was. Inmiddels was het 5 juni rond 03.30 uur. Na bijna 2 uur persen was ze niet veel verder gekomen en was ik helemaal uitgeput. De vacuümpomp werd besproken, ook iets wat in mijn geboorteplan stond wat ik liever niet wilde. De verloskundige gaf aan dat er bijna geen andere optie is omdat ik helemaal uitgeput was en we ook moeten denken aan de gezondheid van de baby. We hebben ingestemd met de pomp en een knip. Op 5 juni om 05.41 is onze prachtige dochter Acie Lou geboren. Met haar handen gespreid en haar ogen wijd open keek ze de grote wereld in. Wauw, wat was dit moment intens en bijzonder!! Ze werd meteen op mijn borst gelegd en keek mij aan met haar grote ogen, het was goed!

De placenta er uit halen was helaas ook geen succes. Dit duurde erg lang omdat ze hem er niet uit kregen. Ik was bang dat ik hem uiteindelijk operatief. moest laten verwijderen, maar gelukkig had de arts niet opgegeven en is hij er uiteindelijk in stukken er uitgekomen. 

Als vrouwen zeggen dat ze een mooie bevalling hebben gehad, een heel elftal zouden willen hebben of dat de bevalling zelf een van de mooiste momenten uit hun leven is.. nee, daar kan ik zeker niet over meepraten.. maar waar ik wel over kan meepraten is dat alle clichés waar zijn! Op het moment dat je kindje op je borst wordt gelegd ben je (al is het maar voor even) de pijn (van bijna 50 uur hard werken) vergeten!