Snap
  • Mama
  • mama
  • baby
  • moederliefde
  • Moederinstinct
  • overbezorgd

De (walgelijk overbezorgde) moeder van Nyree 🙄

Oké, laat ik deze blog positief beginnen. Ik ben eigenlijk al mijn hele leven zoekende geweest en dan voornamelijk naar mezelf. Deze zoektocht heeft veel pieken en dalen gekend en duurde oneindig lang, maar ik kan jullie bij deze vertellen dat deze eindelijk ten einde is gekomen. Sinds ik moeder ben geworden heb ik mezelf helemaal gevonden, dit is wie ik moest zijn, de moeder van Nyree 🤎.

Ik heb oprecht het gevoel dat sinds ik moeder ben, ik eindelijk thuis ben gekomen. Ik voel me eindelijk mezelf en heb nog nooit zoveel energie gehad (wat eigenlijk gek is als kersverse moeder, toch?). Waar ik eerst eigenlijk altijd inspiratieloos was, zit ik nu vol inspiratie. Ik hoef niks te forceren, alles gaat vanzelf! Oh en de liefde die ik voel.. laten we het alsjeblieft niet hebben over de liefde die ik voel en kan geven, maar ook kan ontvangen! It’s too much!

Laatst zei ik tegen een van mijn beste vriendinnen: “Kim is niet meer, ik ben voortaan de moeder van Nyree.” en hoewel ik dit als grapje zei, weten we inmiddels allemaal beter.

Dan nu even wat anders. Ik ben dus écht iets te overbezorgd hé. Oh man, wat ben ik een panische moeder! Of dit nu komt door de pandemie waar we midden in zitten, mijn verleden of het feit dat dit mijn eerste kind is, ik weet het niet. Maar lieve mama’s vertel me alsjeblieft dat ik niet de enige ben!

Ik geef even een paar voorbeelden.

Toen ik net bevallen was Nyree afgeven aan familieleden? Zweten, hartkloppingen, bonkende ader op mijn voorhoofd en rode vlekken in mijn nek.

Nog een voorbeeld, Nyree ging van co sleeper naast ons bed naar haar eigen kamer. 3 keer raden wie er naast haar op een matras ging liggen: MOI! Niet lang hoor…. een week.. misschien 2… Heftig toch?! Ik denk dat ik geen voorbeelden meer hoef te geven, maar weet je wat? Ik doe het toch:

Ik heb laatst bijna een dakloze meneer op zijn kaak geslagen omdat hij in mijn wagen keek.

Zo. I rest my case.

Dus lieve mama’s, nogmaals: zeg me alsjeblieft dat ik niet de enige ben (en ben ik dat nou wel, dan mag een leugentje om bestwil best.)