De vraag die niemand durft te stellen

Ik heb lang nagedacht of ik hier nu iets over wilde schrijven. Maar ik ga het toch doen. Voor begrip en voor de mensen die willen weten hoe dit nou zit en wat ik hierbij voel.

35|In mijn vorige blog vertelde ik dat mijn verjaardag kwam. 35 ben ik geworden. En dat ik na mijn 35ste geen kinderen meer wilde. Nu is alles anders. Ik ben voor mijn 35ste voor de derde keer mama geworden, maar onze kleine muis is niet hier. Ik ben nu 35 en denk er al een tijdje anders over.

35 was voor mij een psychische grens. Ik wist al heel lang dat ik een kindje wilde met Marco. Hij was er nog niet klaar voor, maar we hadden het er wel af en toe over. Ik maakte in mijn hoofd een toekomstplan. Ik wilde eerst trouwen, mijn HBO afronden en Marco echt papa maken. Dat kon allemaal voor mijn 35ste. Na ons huwelijk, tijdens de huwelijksreis gooide hij mijn pilstrip weg en dit was het signaal om te beginnen. We gingen dit avontuur aan. Marco wist niet waar hij aan begon, ik had al 2 kindjes, dus kon me enigszins een voorstelling maken. Al waren de andere 2 zwangerschappen eeuwen geleden, ik had een idee. Een andere papa, mijn lichaam 10 jaar ouder, maar het ging zoals het moest gaan.

Het leeftijdsverschil tussen Elise en Lucas en onze baby was nog oké. 11 jaar tussen Elise en 9 jaar tussen Lucas en Tess. Dat vond ik nog te doen.

Ik was die maandag bij de huisarts, voor mezelf. Ik wilde een doorverwijzing naar de gynaecoloog voor een sterilisatie. Ik heb de verwijzing gekregen. Tess begon te hoesten en de huisarts reageerde hier direct op. We moesten naar de spoedpost en zijn nooit meer samen thuis gekomen. 2 weken na dat huisarts bezoek, kreeg ik een brief van het ziekenhuis, dat ik nog niet gereageerd had op de doorverwijzing. Ik heb de huisarts gebeld met de vraag of ze de doorverwijzing wilde annuleren. Na het verlies van Tess ging ik me echt niet laten steriliseren. No way! Gewoon niet! Het was al snel duidelijk tussen ons dat ik niet meer aan de pil ging en we bescherming zouden gebruiken.

VraagDe vraag die niemand durft te stellen, die is er echt. Mensen om me heen willen het weten, maar vragen het niet. Alleen de mensen die echt weten hoe toegankelijk en open ik ben, durven het te vragen.

Ik heb gedacht wat het risico voor mij is als ik hierover vertel. Als ik dit gevoel deel en beschrijf. Kan het zakelijk invloed hebben? Wat gebeurt er met mijn relatie? Hoe ervaren Elise en Lucas dit. We hebben erover gepraat en het is goed. Ik ben me ervan bewust dat dit een taboe is. Dat mensen het niet durven vragen. Maar de vraag is goed! Het mag! Ik heb er een antwoord op die ik iedereen wil vertellen.

Elise en lucas willen dolgraag een broertje of zusje. Marco wil het allerliefste een kleine baby in zijn armen sluiten. Ik wil het allemaal nog een keer meemaken.

Ja! Ik wil nog een baby. Het allerliefste op dit moment. Ja, ik wil een vierde zwangerschap doorgaan. Ja, ik wil een vierde bevalling doorstaan. Ja, ik kijk uit naar de slapeloze nachten en het ontdekken van huiltjes. Ja, ik wil heel graag weten hoe een baby van ons samen groot bij ons wordt. De opa’s en oma’s en tantes en ooms echt laten kunnen zijn wat ze zijn geworden na de komst van Tess. Nu is het een titel, maar het zegt zo weinig. Ze kunnen er niets mee. Het is een titel zonder iets tastbaars.

Ik ga nooit meer aan de pil. En die bescherming gaan we binnenkort ook laten voor wat het is. Ik ben heel erg blij dat de doorverwijzing geannuleerd is en dat het niet uitgevoerd is. Nu is er geen gynaecoloog die me in deze situatie geholpen had, vanwege emotionele zaken en lichamelijke toestanden. 9 maanden op, 9 maanden af… Ja, sure!

MedelijdenEr zijn mensen die met medelijden naar me kijken. Die zeggen ‘Och, wat is het allemaal erg hé’, ‘Hoe is het met jou, hoe je het een beetje vol?’, ‘Hoe gaat het thuis, tussen jullie?’

Ik werk op dit moment halve dagen. Dat gaat goed. Het is fijn. Mijn leven komt weer aardig op de rit en ik voel me goed. Ik ben gelukkig met wat ik heb. De kinderen en Marco en de liefste familie en vrienden.

Ik hoop dat ‘dingen’ mij lukken, omdat ik het kan. Niet omdat mensen mij zielig vinden. Ik wil zelf dingen bereiken en de credits ontvangen, omdat ik het zelf heb gedaan. Mezelf heb bewezen en kan laten zien dat het bij me past. Dat ik het waard ben. Niet uit medelijden!

Ik heb contact met mijn huisarts en de verloskundige die er heel veel is geweest toen ik zwanger was van Tess. Hele fijne, eerlijke dames. Ik kan alles vragen en ik krijg eerlijk antwoord. Het advies is om 6 maanden tot 1 jaar te wachten. Maar er zijn ook zat mama’s die na de bevalling van hun kindje (per ongeluk) weer zwanger raken. Wij maken de bewuste keuze. Dus waarom moeten we nog maanden wachten?

Ik voel me steeds fitter, kan steeds meer aan. En in mijn hoofd? Ja, soms is het nog lastig. En zijn er nog huilbuien. Om de stomste dingen. Voor alles is een eerste keer, ook de keren die we moeten doormaken zonder Tess.

4 maanden geleden ben ik bevallen van Tess. Dat is nog maar heel kort. 3 maanden is Tess niet meer bij ons en dat voelt als een eeuwigheid!

Huis is klaarOp 18 januari 2018 was er een enorme storm in Nederland. 2 dagen voor ons huwelijk. Op de dag van ons trouwen was de hemel hierdoor strakblauw, want alle wolken waren door de storm weg gewaaid. De zonnepanelen van de buurman stonden alleen rechtop in ons dak. Ja, in ons dak. 2 maanden geleden zijn de laatste gaten eindelijk gedicht en kon de verzekeraar verder met het herstellen van de schade in ons huis. Alle slaapkamers hadden waterschade. De waterdruppels stonden letterlijk aan het plafond. Emmers en pannen zorgde ervoor dat de vloer heel bleef.

Afgelopen week is alles opnieuw behangen en geschilderd. We hebben geen lelijke plekken meer en het is allemaal gemaakt. Alle muren hebben een vers en schoon behang gekregen. Ook de kamer van Tess. Het hartjes behang zit er eindelijk op. We hebben samen gehuild bij het behang. En niet omdat het nou mega fantastisch behang is, maar omdat haar kamertje eindelijk klaar is. De meubeltjes moeten nog op z’n plek, maar het kamertje is nu precies hoe ik het wilde. Voor haar. Alleen nu is Tess er niet. Onze baby, waarvoor we het huis hebben verbouwd, alle spulletjes hebben aangeschaft. Alles staat onaangeroerd in huis, te wachten op een kindje wat er gebruik van kan maken. Tess heeft nooit in haar bedje in haar kamertje gelegen. Ze lag in de wieg naast mijn bed. 3,5 week is ook zo kort!

Het kamertje was bedoeld voor Tess, maar ze is er niet. En ze komt nooit meer thuis om in haar bedje te liggen. In haar kamertje. Ik zeg al minder vaak Tess’ haar kamertje. Het is nu de babykamer. De geboortelap die ik voor haar borduurde, komt aan de muur. Als er ooit een broertje of zusje mag komen, blijft hij daar hangen en komt er een nieuwe naast. In de babykamer.

ZwangerschapEen volgende zwangerschap, ik ben me ervan bewust dat dit pittig kan worden. Kan ik me wel hechten aan de baby? Zal alles goed gaan? Wat nou als het een meisje is? Of een jongen? Wil ik dat wel? Alles in huis is voor een meisje. Aan de meeste kleertjes in de kast hang nog een labeltje. Het is nieuw. En de hartjes op het behang zijn echt voor een meisje. En als het een jongetje is, plak ik over elk hartje een autootje. Daar komt wel een oplossing voor. Of niet en we laten het zo.

Ja! Wij willen nog heel erg graag een kindje van ons samen. Marco is papa, maar kan zijn titel nu geen vorm geven. Hij is een superpapa voor Elise en Lucas, maar het is toch anders.

Papa van 2. Mama van 4. Tess als mooiste ster aan de hemel en een kindje in ons gezin. We kijken er naar uit. Ik hoop dat het ons gegund is en we een kleine baby, een broertje of zusje voor Tess, Elise en Lucas mogen verwelkomen.

Ja! Wij staan meer dan open voor een volgende zwangerschap en we gaan ervoor.