De vader van JD is helemaal niet de leukste, liefste, grappigste of stoerste. En al helemaal geen held...

De begeleidster van het kinderdagverblijf kijkt mij ongemakkelijk aan. ‘We hebben het hem toch maar laten maken..’ zegt ze twijfelend. Ze overhandigd mij een vrolijk versiert pakketje. Zonder een idee te hebben waarom de begeleidster mij ineens zo aftastend benaderd, pak ik het pakketje aan en bedank haar. Ik zeg tegen Jay-Dean; ‘Wauw gozer, heb je weer iets moois gemaakt! Ik ben zo benieuwd! Gaan we het thuis uitpakken?’. ‘Uhm, het is een Vaderdag cadeau’ voegt de begeleidster er aan toe. Nu begreep ik haar houding, ze was waarschijnlijk bang dat het cadeautje niet zou worden gewaardeerd. ‘Ah, oké. Misschien kunnen we zijn opa er blij mee maken, toch? Die vindt het vast leuk om twee cadeautjes te krijgen op een dag. Komt goed. Het is oké!’.

JD sprint vooruit naar de fiets. Terwijl hij nog een keer ‘Daaaaah’ roept naar de begeleidsters maak ik het pakketje voorzichtig open. Ik bedoel; ik wil wel weten wat ik aan opa geef natuurlijk. In het pakketje vind ik een gelamineerde, papieren medaille met de tekst;

‘Mijn Papa..

Is de Leukste,

Is de Liefste,

Is de Grappigste,

Is de Stoerste,

Is mijn grote..

HELD!’

Ik schrik van de tekst. Voor een moment voelt het alsof onzichtbare handen mijn keel dicht knijpen en ik moet happen naar lucht. Tranen prikken achter mijn ogen. Snel stop ik de medaille weer terug in de verpakking.

De vader van JD is helemaal niet de leukste, liefste, grappigste of stoerste. En al helemaal geen held. Hij is er namelijk niet en zal er ook nooit voor JD zijn. Had hij maar een vader die al deze lovende woorden verdiend.

Voor een seconde zet mijn verdriet zich om in boosheid. ‘Hoe kunnen ze nou precies zo iets op die medaille zetten? Er zijn vele families die er tegenwoordig anders uit zien. Dit is ontzettend confronterend. Maak dan iets anders van ‘Mijn Papa..’. Iets van ‘Jij bent..’ ofzo! Dat brengt toch precies dezelfde boodschap over?! Nu kan ik hem dus ook niet geven aan Opa. Aan niemand!’

‘Mama’ roept JD met zijn armen naar mij reikend. Zijn stem haalt mij uit mijn gedachtes. Direct slaat mijn boze gevoel weer om in verdriet. Wat gun ik jou toch graag een vader die er voor jou zal zijn wanneer je dat nodig hebt. Een compleet gezin.. Ik zet hem achter op de fiets en geef hem een aai over zijn bol.

Nu heeft hij niets door. We hebben het goed en hij mist nog niets. Maar wat nou als hij later, als hij alles een beetje beter begrijpt, weer zo iets moet knutselen voor Vaderdag. Wat nou als hij later alle kindjes gillend van enthousiasme naar hun vader ziet rennen wanneer zij worden opgehaald van de opvang. Wat nou als hij zich gaat afvragen waarom hij geen vader heeft en we altijd alleen zijn..

Ik wil in elkaar duiken. Mijn hoofd tussen mijn knieën leggen en hopen dat de pijn zich niet verder door mijn lichaam zal verspreiden. Maar dat kan nu even niet.

Ik hoor JD achterop de fiets een liedje neuriën. Wanneer ik mij omdraai zie ik een tevreden mannetje zitten die aan het friemelen is met de draadjes van zijn broek. Hij kijkt op en stopt met neuriën. Dan verschijnt zijn prachtige glimlach weer op zijn gezicht en gaat hij verder met neuriën.

Hij zal het vast en zeker niet zo hebben bedoeld maar het leek voor mij net alsof hij even stopte met neuriën om mij duidelijk te maken; ‘Mama, het is goed. Ik ben oké met jou alleen. Je hoeft je daar nu nog even geen zorgen om te maken..’

Ik glimlach en laat het verdriet van mij afgeleiden. Het is goed zo..