de uitvaart

De dag waarvan je nooit hoopt mee te maken; de uitvaart van je eigen kind. Dat is niet hoe het hoort, maar toch ging het gebeuren. We hebben de hele dag ontzettend veel liefde en steun gevoeld. Waar de vorige blog eindigt ga ik nu verder: we kwamen aan bij het uitvaartcentrum, de laatste mensen liepen nog naar binnen. We hadden geen idee hoe druk het zou worden, want we hadden het open gehouden voor iedereen. Mijn vriend en ik liepen voorop met de kist in onze handen, gevolgd door ons dochtertje met onze ouders, broers en zussen met aanhang. We hadden meerdere gedachtes over de liedjes die bij de uitvaart gedraaid moesten worden, maar over 1 liedje had mijn vriend (bijna geen) inspraak; bij binnenkomst moest 'Faith Hill - There you'll be' draaien. We zetten de kist neer bij een mooi altaar omringd door de vele boekketten en bloemkransen die we die week hadden mogen ontvangen. Ook hebben we knuffels meegenomen die erbij konden staan. Zo had Daan knuffels gekregen toen hij in het ziekenhuis lag en had hij er ook 1 gekregen van een verpleegster, zij had deze zelf gehaakt speciaal voor onze Daan. En natuurlijk de knuffels die hij kreeg bij kraambezoek. De uitvaartonderneemster nam het woord en samen met mijn vriend en ons dochtertje mocht ik de kaarsjes aansteken en op de kist zetten. Daarna was het aan mijn vriend en mij om ons stuk(je) voor te dragen. Toen pas viel mij op hoe druk het was, af en toe durfde ik rond te kijken. Wat hartverwarmend zoveel gezichten. De zin die ik dacht niet uit te kunnen spreken werd draagbaarder gemaakt door onze dochter die ondertussen van oma naar oma ging voor lekkers; "Mijn liefste Daan, wat verlang ik ernaar om je vast te pakken, dicht tegen me aan." Mijn vriend had ons stuk mooi gevisualiseerd met bijpassende foto's. Na ons stuk werd 'R-Kelly - The worlds greatest' gedraaid. Dit nummer kwam namelijk op de radio toen we met Daan terug naar huis reden vanuit Nijmegen. Bij elk nummer dat gedraaid werd, werden er ook foto's en video's afgebeeld. Nu kreeg mijn moeder het woord, ze las een mooi gedichtje voor. Daarna was mijn zus aan de beurt, ze zong het liedje 'The pieces don't fit anymore' van James Morrisson. Vervolgens las de zus van mijn vriend een stukje voor dat ze had geschreven, gevolgd door mijn schoonmoeder. Mijn vader heeft ook nog een stuk voorgelezen dat hij had geschreven. Tussendoor hadden we nog enkele video's laten zien van Daan in het ziekenhuis, en waar de Cliniclowns bij Daan op bezoek waren. Uiteindelijk hebben we nog een mooi bedrag opgehaald voor een zelf gekozen stichting. We twijfelde tussen het Ronald mc Donald huis en Hecovan. We kozen Hecovan; dit is een werkgroep van het Radboud UMC Nijmegen die onder andere wetenschappelijk onderzoek doen naar het vatenstelsel. Dit is natuurlijk heel breed, maar toch hopen we hiermee een steentje bij te kunnen dragen naar meer onderzoek naar het lymfestelsel. We boden de aanwezigen nog koffie en thee aan, zelf heb ik geloof ik wel wat mensen te woord gestaan en kreeg ik veel condoleances. Maar ben ook nog veel bij de kist van Daan gaan zitten, het besef dat we nog maar 1 rit gingen maken en ik daarna niet meer zo dichtbij hem kon zijn deed pijn. Ook nu mochten we weer zelf met Daan in de auto rijden. We reden naar het crematorium met hetzelfde gezelschap als de eerder stoet. Dit was het dan, we namen gezamenlijk en ieder apart afscheid. We gingen met de eigen families nog borrelen en een hapje eten, dit was een fijn samenzijn en even was het verdriet weg. De volgende ochtend begon het leven weer, daar wilde ik nog niet aan denken.. wat gaat er op me af komen, hoe is dat in een 'leeg' huis, wat zal zijn zus zeggen en vraagt ze vaak naar hem?! een beetje bang voor de toekomst maar wel met goede moed dat wij hier samen met ons drietjes doorheen zouden komen, gingen we weer naar huis.