De uitslagen en dan...

Ik weet zeker dat we de mensen die we liefhebben nooit verliezen, zelfs niet aan de dood. Zij maakten steeds deel uit van alles wat we doen, denken of besluiten. Hun liefde laat een onuitwisbare indruk achter op onze herinneringen. Het troost ons te weten dat onze levens zijn verrijkt doordat we hun liefde hebben gedeeld.

Leo F. Buscaglia (vertaald door Ida Wolzak)

Na tien hele lange weken krijgen we eindelijk de uitslagen terug van de obductie. De obductie waar ik zo tegen op zag. Snijden in mijn volmaakt mooie meisje.. maar leven zonder zeker te weten waaraan jij dood moest gaan dat kon ik niet. Ik ben blij dat ik eindelijk het mailtje ontvang dat we verwacht worden in het WKZ. Enigszins zenuwachtig lopen we het WKZ binnen. We zijn hier al een paar keer terug geweest om kleine dingen te regelen en om met mensen te praten maar geen enkel gesprek was zo belangrijk al deze. We worden verwacht op de NICU. De NICU waar jij werd binnengebracht, de plek waar ons verteld werd dat je niet meer beter zou worden. Ik ben zenuwachtig als ik het ziekenhuis binnenloop. Er spelen zoveel gedachten door mijn hoofd…. “Had ik er iets aan kunnen doen? Hadden ze je echt niet beter kunnen maken? Hoe groot was het? Zat het er echt?” Op sommige vragen zullen wij helaas nooit een antwoord krijgen. Het gesprek is eerlijk en oprecht. Eigenlijk hetzelfde als toen ze ons vertelde dat onze prachtige dochter nooit meer beter zou worden. Er zat echt een grote tumor, hij was echt agressief, er was niets maar dan ook niet dat ik had kunnen doen en was niet maar dan ook echt niets wat de doctoren hadden kunnen doen. De tranen stromen over mijn wangen. Ik had mij voorgenomen om sterk te zijn om het gesprek aan te gaan met alle vragen die ik nog had, maar ik voelde mij weer verslagen. Gelukkig zijn Marnix en ik er samen. We vullen elkaar aan, ieder heeft zijn eigen moeilijke momenten maar ook zeker zijn eigen sterke momenten. Vooraf hadden we besproken wat we wilden weten en op het meeste krijgen we antwoord. Ook al brengen de antwoorden haar niet terug ze stellen toch wat gerust. Het idee dat we alle juiste keuzes voor Juliëtte hebben genomen was belangrijk voor ons. Er valt toch een ‘last’ van ons af. Stil lopen we naar buiten terug de gewone wereld in……

De dagen sinds het verlies van Juliëtte krabbelen voort. Er zijn betere en slechtere dagen. De dagen voor en na het bezoek in het ziekenhuis wil ik ronduit slecht noemen. Er hangt zoveel spanning mee samen en ondanks de bevestiging wat we eigenlijk wel wisten vind ik het erg confronterend. Sinds Juliëtte er niet meer is, lijkt het alsof ik mijzelf kwijt ben. De vrolijke, onbezorgde persoon die ik was is ergens een stukje met haar dood gegaan. Ik ben mezelf kwijt terwijl alles gewoon doordraait. Ik voel op geen enkele plek ter wereld vaste grond en ik moet opzoek naar wie ik nu ben en wellicht ook afscheid nemen van wie ik was.

Opeens zijn er allerlei dingen in mijn leven moeilijk. Verjaardagen zijn op dit moment voornamelijk rampzalig voor mij. Inmiddels zijn we wel op twee verjaardagen van dichtbij zijnde familie geweest, maar ik voel mij niet in een feest stemming. Het is lastig om verjaardagen te vieren en te zien dat alles doorgaat terwijl onze Juliëtte er niet bij is. Iedereens gezin is compleet behalve dat van ons. Ik probeer mijzelf te complimenteren voor dingen die lukken. Iedere keer dat ik ergens heen moet (ik gebruik hier bewust het woord ‘moeten’ want de ‘wil’ is nog erg ver te zoeken), moet ik mijzelf eerst voorbereiden. En dan komt de dag dat er voor het eerst iets lukt. Nee, ik ben er nog niet aan toe om naar een feestje te gaan waar ook ‘buitenstaanders’ komen. Mensen die ik niet goed ken, waar ik mij niet vrij bij voel om te huilen…. Ik kan het niet. Ik besluit voor het eerst om niet naar een feestje te gaan.Ergens voel ik mij schuldig, achteraf opgelucht…. Toegeven aan verdriet mag zo nu en dan ook….

Naast de eerste keer niet naar een verjaardag gaan zijn er ook andere eerste keren. De moeilijkste op dit moment is de eerste keer dat je de vraag krijgt hoeveel kinderen heb je? Ik betrap mijzelf erop dat ik de oudste en de middelste continue de oudste en de jongste noem, maar dat ik mij iedere keer schuldig voel. De oudste blijft altijd de oudste maar de jongste is toch echt verschoven naar de middelste…. Ik wil niet continue aan iedere vreemde uitleggen hoe het zit, maar ik wil mijn kleine Juliëtte ook niet achterwege laten. Bij iedere vraag over mijn kinderen komt er een soort twijfel bij kijken… Ik kan alleen maar hopen dat de tijd hier mij de juiste antwoorden op geeft.

Vandaag staat er weer een gesprek op de planning. Dit keer met gynaecologie en kindergeneeskunde van het eerste ziekenhuis waar wij waren opgenomen. Ik voel de spanning in mijn lijf en slaap ontzettend slecht. Niets maar dan ook niets lijkt de pijn van jouw gemis te verzachten. Ik zal continue blijven zoeken naar iets dat mij ergens troost en vertrouwen in de toekomst geeft.