De toekomst van onze kinderen

Dinsdag 22 maart 2016

Om 6.15 uur maakt Donna ons wakker, haar ogen wijd open en vragend om onze grote warme armen om haar heen te slaan. Ik leg haar tussen onze hoofdkussens in en een brede lach komt tevoorschijn. Het volgende kwartier knuffelen en kussen we Donna onophoudelijk, kijken haar verliefd aan en fluisteren lieve woordjes. Woorden en beloftes als 'beschermen' en 'er altijd voor je zijn' komen voorbij. Donna kijkt ons dankbaar aan voor alles, tovert nog een lach naar voren waarna ze aan geeft aan de borst te willen. Hoe mooi kan het allemaal zijn. De ochtend is heerlijk begonnen, wat zal de dag ons verder brengen. 

Het mogen duidelijk zijn. Vanmorgen werd ik heel vredig en gelukzalig wakker, niets deed mij vermoeden dat ik vandaag de toekomst van alle onschuldige kinderen extra zou overdenken. 
Door een nichtje word ik middels de vragende app 'erg he van Brussel?' op de hoogte gesteld van de aanslagen. Ik was nog zo heerlijk druk met Donna dat het negatieve trieste nieuws mij nog niet had bereikt. 
Bij het aanzetten van de tv is wordt het mij allemaal duidelijk, er heeft zich wederom een drama voorgedaan. Aanslagen op het vliegveld en metrostation. Hoofdschuddend bekijk ik de eerste beelden en hoor de afgrijselijke verhalen aan van geschrokken mensen. 

Sinds mensenheugenis staan liefde en haat, geluk en ongeluk, vrede en oorlog, een lach en een traan lijnrecht tegenover elkaar. Het één is nodig om het andere in gang te zetten. Alles houdt verband met elkaar. Toch lijkt het de laatste jaren met de dag erger te worden. Men vreest. Men is bang. Men vertrouwt elkaar niet meer. Geloofsovertuigingen worden misbruikt. In naam van...

Aanslagen zijn niet meer uit ons dagelijks straatbeeld weg te denken. Amerika. Rusland. Turkije. Frankrijk. België.
Openbare gelegenheden zijn niet meer veilig, het is de broedplek voor terroristen om onschuldige mensen het leven te ontnemen.
De mensheid huilt om de harteloze wreedheid waarmee deze aanslagen gepaard gaan. Onschuldige mensen laten het leven, elk die een betekenis en rol hebben op onze aarde, ze worden 's morgens wakker niet wetende dat vandaag hun laatste dag is aangebroken. 

Al deze wreedheid, oorlogen en aanslagen doen mij als moeder stil staan bij de toekomst van Donna maar net zo goed bij die van alle andere onschuldige kinderen. Kinderen die van ons ouders leren om goed te zijn, lief te hebben, niet te pesten, te helpen en meer. Hoe veilig is de toekomst van onze kinderen als de tegenpool van goed zijn en lief hebben begint te overheersen? Is de wereld en mensheid wreder dan een eeuw geleden? Zijn onze kinderen daadwerkelijk minder veilig dan een eeuw geleden? 

Het houdt mij (nog) niet uit mijn slaap maar zet mij wel aan het denken. Hoe ziet de toekomst van onze kinderen er uit? Waar moeten we ze meer dan voorheen voor behoeden? Is Nederland het land waar ze veilig en onbezorgd kunnen opgroeien waarna later op eigen benen? 

Laat volkomen logische vragen niet omslaan in angst. Een aanslag komt net zo onverwachts als een auto die je de benen kan doen breken. Laten we tussen alle nare nieuwsberichten er voor zorgen dat onze kinderen onbezorgd blijven lachen en genieten. Wij zijn een deel van hun toekomst, het goede onbezorgde deel ;-). 

Ik denk en zeg in VREDESNAAM: Haat MAG NIET overwinnen. Liefde MOET winnen.