De Tinderdate week 2

De afgelopen week heb ik jullie op de hoogte gebracht van mijn eerste Tinderdate en daarna op jullie verzoek ook van de megadate die daarop volgde.

Nu is het tijd voor deel 3.

Zondagmiddag met moeite afscheid genomen van grote droom, wat een bijzonder weekend was het! Feitelijk niet zo heel veel spannends gebeurd. Behalve het uitlaten van de honden de deur niet uit geweest. Geen spannende film gekeken, geen bijzonder diner. Nee. Het weekend bestond simpel gezegd alleen uit gevoel. Binnen 2,5 dag ging het van nieuwsgierige maar hevige verliefdheid naar bijna de ultieme liefdesverklaring.

Ik had verwacht dat met het thuiskomen van mijn kindjes de nuchterheid snel weer terug zou keren, maar de roze bril is inmiddels aangevuld met een zwerm vlinders en bijbehorende roze wolk.

Gelukkig hebben ook zij een leuk weekend gehad bij hun vader. Moe en hongerig komen ze binnen, dus mama wordt keihard terug de realiteit in geslingerd. Even lekker kroelen op de bank, proberen te ontdekken hoe ze het weekend hebben doorgebracht ( hoe was het? leuk. Wat hebben jullie gedaan? Niks) en dan snel eten op tafel toveren. Dametjes hebben een lange reis gemaakt en hebben dan meestal weinig zin meer in een uitgebreide maaltijd, dus ik besluit hun lievelingskostje op de salontafel te zetten. Stokbroodje, salade, losse rauwkost en gewoon omdat ik daar zin in had een omeletje. Lekker een snaaimaaltijd.

Maandag is gewoon weer een schooldag, dus na het eten is het al snel tijd om de pyamaatjes op te zoeken en lekker te gaan slapen.

Maandag verloopt redelijk normaal. Kindjes naar school, mama in huis aan de slag. Een weekendje niet thuis zijn levert verrassend veel rotzooi op. De was is blijven liggen, de kattenbakken moeten hoognodig worden schoongemaakt, de stofzuiger moet echt even overal goed langs gevolgd door zijn vriend de dweil en voor je het weet is het alweer half 3 en sta je op het schoolplein. Nog niet de helft gedaan van wat er in de planning lag. Grote droom zat namelijk op de chat. Grote droom die net zo flabbergasted is als mama. Liefst hetzelfde moment nog langs komt. Met moeite toch verdergaat met zijn verbouwing. Maar wel heerlijk op de chat zit. We gaan door waar we live gebleven waren. We praten over van alles en nog wat, luisteren muziek.  Maken plannen. Morgen komt hij langs.

En opeens is daar de paniek. Grote droom heeft namelijk een grote baan. En een groot huis. En een grote auto. Mama niet. Mama heeft geen baan. Een klein sociaal huurhuisje in niet de allerbeste buurt. Een aardige auto. Katten die het behang van de muur hebben gekrabd. Kinderen die rotzooi maken.

Rennend en vliegend probeer ik van dat kleine poppenhuisje iets toonbaars te maken. Natuurlijk ben ik eerlijk geweest. Heb hem gewaarschuwd voor alle gebrek aan luxe. Voor de oploskoffie in plaats van versgemalen bonen.  Maar toch... wat als hij live ziet waar ik het over had? Zou hij omkeren en wegrennen? Zou hij denken dat het me om zijn luxe te doen is? Dat ik een profiteur ben? Meer gespannen dan verwacht wordt het dinsdag.

Broodtrommels en drinkbekers vullen, fruit in de tas, gymtas mee, kindjes lekker naar school. Nog 1,5 uur tot de grote onthulling. Snel een doekje door de keukenkastjes ( hij zal maar een kastje opentrekken en een kruimel zien liggen!) Nog een rondje met de stofzuiger. Plak ik die stukjes loshangend behang nog vast? Uiteindelijk heb ik een helder moment. Je kunt je huisje niet omtoveren tot chique paleis. In ieder geval niet binnen 1,5 uur. En daarnaast.. hij accepteert je maar zoals je bent.

Iets later dan gepland gaat de bel. Achter een enorme bos prachtige bloemen schitteren weer die kwajongensogen. En ik vergeet mijn zenuwen. Het is gewoon goed. Hij is het gewoon. En dat vindt hij ook. Een rondje door het huis leert me dat hij naar de positieve kanten kijkt. Ziet hoeveel werk ik heb gehad aan het gezellig maken van de kinderkamers. Begrijpt dat mijn kamer daardoor nog niet op orde is. Het behang? Ach, als de kittens de deur uit zijn help ik je wel een dagje met een nieuw behangetje plakken. Heb je een snoeischaar voor de heg?

Samen gaan we even een snelle boodschap doen bij de plaatselijke Turkse supermarkt, voor de echte feta moet je toch echt perse hier in dat kneuterige dorp zijn. Hij wil weten waar ik opgegroeid ben dus vol trots rijd ik langs het statige herenhuis waar ik een groot deel van mijn kindertijd heb doorgebracht. Een extra rondje door het dorp maakt hem nog enthousiaster. Wat leuk hier! Snap wel dat je hier wilt wonen! Oh kijk, dat staat te koop, geweldig!

En weer vliegt de tijd. Bijna is het tijd om de kinderen uit school te gaan halen. Eigenlijk is de afspraak dat hij weer naar huis gaat. Te vroeg om de kinderen erbij te betrekken. Maar het voelt zo goed. Dit kan niet stuk. Het kadootje wat hij kocht voor ze is toch leuker als hij het zelf geeft? Na een korte twijfel breek ik de afspraak die ik met mezelf maakte en vraag hem of hij niet liever zelf het kadootje geeft. Ik haast me wel om te zeggen dat hij niet mee mag om ze op te halen. Ik wil even de kans hebben om ze voor te bereiden dat er visite is. En geen geklef waar ze bij zijn. Met grote ogen word ik aangekeken. Meen je dat? Weet je het zeker? En met inmiddels de tranen in zijn ogen: niets liever!

Ik laat hem achter met zijn zenuwen, een kop koffie en een sigaretje en race naar school. Zowaar geen vragen om uit spelen te gaan, dat komt mooi uit. Vrolijk springend gaan ze richting auto, vol verhalen over de leuke dag die ze hebben gehad en de koprol die eindelijk gelukt is bij de gymles. In de auto vertel ik ze dat er een vriend van mama op visite is. Leuk!

De oudste moet even wennen en zondert zich een beetje af op de bank. Zoals ik weet van haar kijkt ze eerst even de kat uit de boom. Dat is op school of bij de zwemles niet anders. De jongste vindt het al snel 1 groot feest. Kletst de oren van zijn hoofd en hij kwebbelt vrolijk terug. Ik ga even koffie maken en als ik terug kom zit ze bij hem op schoot, vrolijk te vertellen en hij doet heerlijk mee. Ook de oudste durft na een uurtje uit haar schulp te kruipen en deelt haar pepernoten met hem. In haar wereldje een groots gebaar, wat ook hij herkent. Dankbaar worden de pepernoten aangepakt en gezellig samen opgegeten.

De middag vliegt voorbij, het huis springt uit zijn voegen van de gezelligheid. Mama? Eten we pannenkoeken? Ach.. kan mij het schelen. Dochterslief hadden de voorraad- en koelkast al geinspecteerd, we hebben alles in huis hoor mama!

Eet je mee?

Een uur later heeft het huis zich gevuld met de geur van pannenkoeken en zijn grote droom en de kinderen samen de tafel aan het dekken. Dametjes maken ruzie wie er naast grote droom aan tafel mag. Hij pakt zijn stoel, schuift wat, zo! Nu kunnen jullie allebei aan 1 kant, goed? En de dames zijn tevreden. Vanuit de keuken sla ik het gade en geniet. Feilloos voelt hij mijn grenzen aan in hun gedrag, maar bemoeit zich niet met mijn opvoeding. Een " mag dat wel van mama?'  op precies de goede momenten. Maar ook een ' snel, nu kijkt mama niet' als dochterlief de fles stroop ondersteboven boven haar pannenkoek houdt. De dames genieten. En mama dus ook.

Uiteindelijk is het bedtijd. Snel onder de douche, stroop van de handen schrobben en poedersuiker uit de haren wassen. Tanden poetsen, pyamaatjes aan en slapen. En beneden wacht grote droom. Met koffie. In kopjes uit het extreem schone keukenkastje. En weer die brede glimlach met die pretogen. Hij heeft genoten. Is in 1 middag overtuigd van het hectische maar heerlijke leven met 2 stuiterballetjes. Rond middernacht lukt het hem eindelijk in de auto te stappen. Wil eigenlijk niet. Maar de honden moeten hoognodig uitgelaten worden.

Zodra hij thuis komt weer direct verder op de chat. Is overdonderd. Positief overdonderd. Wil meer. Wil alles en het liefst allemaal tegelijk. Komt morgenavond nog wel even langs, want het weekend is echt veel te ver weg. 

Nog steeds begrijp ik niet waarom hij hetzelfde voelt als ik, maar de volgende avond staat hij inderdaad weer voor de deur. Zo laat, dat het, volgens logisch denkende mensen, eigenlijk geen zin meer heeft, want blijven slapen kan niet. Alsof het nooit anders geweest is kruipen we samen op de bank. Kijken een filmpje. Praten, nu ook over de kinderen, want wat vindt hij het leuk! En wat is hij vereerd dat hij ze mocht ontmoeten. En wat is hij trots dat ik me niet heb optut, maar gewoon in mijn joggingbroek met slobbertrui loop zonder make upje. Daar geniet hij misschien nog wel het meeste van. Geen opsmuk. Dit ben ik als ik 's avonds de deur niet meer uit hoef.

De klok lijkt weer minstens 2 keer zo snel te draaien dan anders. Opeens is het 3 uur. 's Nachts. Om 7 uur gaat de wekker. Bijna vallen we samen op de bank in slaap. Wat ligt hij lekker! Maar hij moet echt gaan, morgenvroeg wacht het werk.  En ik moet echt naar bed, jufjes vinden het vast niet leuk als de dames in pyama naar school komen. Hoewel dames het zelf waarschijnlijk prachtig zouden vinden ga ik toch echt proberen een paar uurtjes slaap te pakken zodat ze in ieder geval op tijd op school zijn. Daarna zie ik wel.

We hebben maar een uurtje nodig om afscheid te nemen, maar na het laatste half uurtje in de deuropening gestaan te hebben krijgen we het toch echt koud. Hij stapt in zijn auto, ik doe snel de lampjes uit en kruip naast mijn meisjes die voor deze keer heerlijk in mama's bed mochten slapen. Met 1 oog zie ik na een half uurtje een berichtje dat hij veilig thuis is. Mooi zo... slapen..

Kindjes aangekleed op tijd op school gekregen, vader kat bij de dierenarts voor de hoognodig castratie gebracht pak ik een mega kop koffie. Natuurlijk gelijk de chat open. Hij heeft hetzelfde probleem. We hebben het samen zwaar. Maar wat was het het waard. We praten nog wat, maken wat plannen en delen links van zoekresultaten op Funda. En terwijl we bespreken waar de hondjes, de katten, de ezels en het hangbuikzwijntje rond kunnen lopen en waar de trampoline voor de kinderen moet staan werp ik nog een blik om mijn afgekrabde behangetje en mijn joggingbroek bovenop de wasmand. Het is goed. Het bestaat. En ik heb het gevonden.