De teleurstelling van verwachtingen

De teleurstelling van verwachtingen

De laatste tijd merk ik dat ik vaak tegen teleurstellingen aanloop.
Dit gaat om hele kleine teleurstellingen tot aan best wel grote teleurstellingen.
Totaal uiteenlopende situaties, van het fatsoen van mensen in de kassarij tot aan gedragingen van de mensen die dichtbij me staan.
Nu ben ik iemand die houdt van het analyseren van mensen en situaties, en hier kan ik eindeloos mee doorgaan. Vandaar ook, dat ik mezelf de vraag gesteld heb waarom ik toch steeds tegen bepaalde dingen aanloop.
Ik kreeg de tip van een goede vriendin om eens te kijken naar wat mijn eigen verwachtingen eigenlijk zijn van mensen. Stellen mensen je echt teleur, of zijn je eigen verwachtingen te hoog?

Hier ben ik uiteraard over na gaan denken. Waarom erger ik mij aan tekortkomingen van andere mensen? Of nou ja, dat wat ik als tekortkoming zie dan. Daar is maar één antwoord voor: ik verwacht van andere mensen, dat wat ik zelf ook zou doen. En gezien dat ik iemand ben die heel veel voor een ander doet, en zich erg inleeft in andere mensen…. word je snel teleurgesteld.

Ik ben teleurgesteld in de maatschappij van tegenwoordig, de haat naar de vluchtelingen, de haat hier in het dorp naar het AZC wat hier gevestigd is. Waarom? Omdat ik niet normaal boodschappen kan doen zonder geconfronteerd te worden met racisme. De muren staan vol gekalkt met haatdragende teksten, de mensen in de winkel kunnen geen positief woord uitslaan over iemand voor hen in de rij. Waarom raakt mij dit zo, zou je dan denken. Laat het los en laat het gaan. (Let it gooooooo) Dit komt omdat ik de verwachting heb van mensen dat ze gezond verstand hebben en kunnen nadenken. Ik verwacht dat mensen respect hebben voor een ieder om hen heen, omdat ik dat zelf ook heb. Het maakt me boos dat er mensen zijn die maar staan te schreeuwen op de eerste rij, maar eigenlijk weinig inhoud overbrengen. Ja, deze mensen stellen mij teleur maar ligt dat aan hen? Nee. Het ligt aan mijn eigen verwachtingen.

Ook ben ik teleurgesteld in alle mensen die liegen, bedriegen, achter je rug om praten en je zwart proberen te maken. In je gezicht vervolgens poeslief zijn maar ondertussen een hekel aan je hebben. Ik verwacht van deze mensen dat ze eerlijk tegen me zeggen hoe ze over me denken, of stoppen met me onderuit halen achter mijn rug om. Ze stellen me teleur maar aan de andere kant, kan ik van iedereen eerlijkheid verwachten?

Zo had ik ook van vele mensen de verwachting dat ze lief en leed met ons zouden delen en er door dik en dun voor ons zouden zijn. Waarom verwacht ik zoiets? Omdat ik het omgekeerd wel zou doen. Als een vriendin of familielid zover in de put zou zitten als mij afgelopen tijd, dan had ik iedere dag, ja écht iedere dag, wat van me laten horen. Vragen hoe het gaat, een bemoedigend berichtje sturen, even langsgaan op visite, iets heel kleins is genoeg. Het stelt mij erg teleur dat de mensen waarvoor ik dat zou doen, dat bij ons niet hebben gedaan. Nogmaals de vraag, ligt dit aan hen? Ik zou willen zeggen, ja natuurlijk. Dit zou alleen niet eerlijk zijn, want het ligt nogmaals, aan mijn eigen verwachtingen. Mensen hebben mij nooit gezegd of beloofd dat ze dit zouden doen, er is nooit een situatie geweest waaruit gebleken is dat ze zo zijn en toch heb ik de verwachting gehad meer steun te krijgen. Gelukkig zijn er ook vele mensen geweest, en nog steeds, die absoluut een grote steun zijn. Zelfs mensen waar ik geen verwachting van had, dat is dan ook wel weer mooi toch? :-)

De goede tip die ik onlangs kreeg om hier mee om te gaan in bepaalde situaties was:
probeer voor jezelf te bepalen wat ‘goed genoeg’ is. Wat wil jij van een persoon? Wat houdt voor jou een goede vriendschap of band in? Welk contact zou je willen hebben? Kan deze persoon daar aan voldoen? Kan hij of zij jou dat wel bieden? Zo niet, kun je dan met minder leven? Het is een kwestie van accepteren zoals het is en niet meer verwachten, of ermee stoppen als je dit niet kunt.

Al met al, komt het er op neer dat ik me laat teleurstellen. Dat mijn verwachtingen van andere mensen even hoog liggen als de eisen die ik aan mezelf stel. En als iemand hier niet aan voldoet, ben ik teleurgesteld. Ik zie het als tekortkoming van die persoon, terwijl ik eigenlijk mijn eigen verwachtingen moet gaan bijstellen. Per persoon bepalen wat ik van ze kan verwachten, of dit haalbaar is en of ik dit voldoende vind.
En voor de mensen in de winkel, tja.. misschien is dat een kwestie van accepteren en loslaten. Zij weten misschien niet beter, hebben niet de mogelijkheid om ruimer te denken, of hebben deze normen en waarden nooit geleerd.

De les die ik meeneem voor mezelf aankomende tijd:
Stel je verwachtingen bij en bedenk of dat wat iemand je kan bieden, voldoende is.
Zo niet, neem dan afstand en accepteer dit