De storm vervaagde

He calmed the storm to a wisper and stilled the waves. Psalm 107

We zijn bijna vijf jaar getrouwd, Jeff en ik, en ik kan mij niet herinneren dat we ooit in zulk rustig vaarwater hebben gezeten als nu . Wat kan er veel gebeuren in vijf jaar tijd. We blikken terug op een storm, met hopelijk rustig vaarwater in het vooruitzicht. In de storm is mijn schoonmoeder overleden, zijn we Jessa bijna kwijt geweest aan kroep en hebben we 7 lege ruimtes in ons hart gekregen . Elk huwelijk kent grijze dagen, maar dat wij er al zo snel mee te maken zouden krijgen .. nee dat had ik niet bedacht . En toch heeft het ons gebracht waar wij nu zijn. Het is goed zoals het is. We genieten intens van onze twee meiden en zijn hier samen doorheen gekomen. De storm ligt stil. Een jaar geleden begonnen wij 2020 met een van de vele ziekenhuisbezoeken. Bezoeken van teleurstellingen, omdat de medicatie niet of juist te goed aansloeg. Bezoeken van behandelingen en onderzoeken en soms moest ik gewoon terug om medicatie op te halen. Ik grapte weleens, dat al de gemaakte parkeerkosten, van de baby zijn of haar studiegeld af zou gaan. Maar in de werkelijkheid, hield ik in mijn achterhoofd dat er nooit een baby zou komen. De dagen werden weken .. en de weken werden maanden. Ik had geen hoop meer. Ik kon mij niet meer voorstellen dat ik ooit nog zwanger zou worden, laat staan een kindje zou krijgen. De gedachte dat Jessa enig kind zou blijven, brak mijn moederhart. Ik gunde haar zoveel meer. En ergens gunde ik onszelf zoveel meer.  Bidden werd smeken en hoop vervaagde.

De storm van ons leven leek eindeloos. Jessa begon steeds vaker te vragen naar een broertje of zusje. Dat mama naar het ziekenhuis moest? Dat was in haar ogen normaal. Ik kon niet tegen haar liegen, ze mocht best zien dat mama soms verdrietig was. Ze weet daardoor nu ook, dat God goed is geweest voor ons. 

En daar was hij dan ... de positieve test. De storm werd rustiger en ver vooruit was er een lichtpuntje te zien. 

Maar, wat nu ?