De storm in je hoofd die “Migraine” heet

Ik zag er vorige week iets over voorbijkomen en dacht toen nog bij mezelf: “Dat is gelukkig alweer eventjes geleden voor mij!”. Mijn lichaam (of slechte karma 🙃) had me vast gehoord...

Door de afwezigheid van mijn zieke collega sta ik er een aantal weken alleen voor in onze kinderopvang. Op zich geen probleem, maar het brengt wel de nodige stress met zich mee. De capaciteit van de opvang wordt gehalveerd, dus er moeten oplossingen gezocht worden voor de kindjes die voorlopig niet kunnen komen. Ik heb vrijwillig mijn eigen zoontje hier ook bijgeteld zodat ik toch nog 1 gezin extra kan helpen met opvang. Geen evidente keuze aangezien ik het gewend ben om Quinn dagelijks bij mij te hebben en ik hem nu dus maar zo’n half uurtje per dag kan zien. Maar wat moet, dat moet. En ik zou ik niet zijn als ik het niet zo zou doen om anderen te plezieren... De dagen zijn in deze situatie ook langer, want werken in shiften is niet meer mogelijk. Mijn werkdag duurt nu dus gemiddeld zo’n 12u en dat kruipt in je kleren. 

Er was niets aan de hand toen mijn dag gisteren begon. Ik was vrolijk en voelde me goed: helemaal klaar voor een nieuwe dag met 8 kindjes onder mijn vleugels! De voormiddag verliep zonder problemen, al dansend op alle liedjes die we hoorden op de radio. Ondertussen lagen ze allemaal in bed voor het middagdutje en was ik alvast begonnen aan de voorbereidingen voor het fruithapje. Een raar gevoel bekroop me en slechts enkele tellen later werd het zwart voor mijn ogen en wat niet zwart zag, was ‘blurry’. Voor ik goed en wel besefte wat er gebeurde en nog geen minuut na het eerste symptoom, stond ik aan het toilet om over te geven. Zo ongelooflijk snel kan het gaan.... Het enige wat ik kon doen was vloeken (heel veel vloeken) en in tranen uitbarsten. “Niet nu alsjeblieft!”

Mijn zicht bleef beperkt en ik voelde de energie zo uit mijn lichaam ontsnappen. Ik belde Thomas op. Puur instinctief, want ik besef nu dat hij toch onmogelijk naar de opvang was kunnen komen. Praktisch gezien had het telefoontje naar hem dus weinig nut. Ondertussen zat ik in de keuken op de grond. Ogen stijf toegeknepen, want het licht was te pijnlijk. Bij elke minieme beweging die ik maak, bonkt mijn hoofd steeds harder. Ik begin hevig op de rechterkant van mijn voorhoofd te drukken in de hoop de pijn te verlichten. Thomas spoort me aan om zijn mama te bellen. Mijn schoonmoeder woont dichtbij en staat ALTIJD klaar om te helpen! (So blessed!!)

Amper 10min later stond ze aan de deur en nam ze het van me over. De kindjes werden opgehaald (sliepen trouwens nog steeds😅) en kregen allemaal hun fruithapjes. En ik, ik was enorm dankbaar voor die 2 extra handen! Ik besloot dan ook gewoon door te bijten en de kindjes dus NIET vroeger naar huis te sturen. Een valkuil van mij: het iemand anders niet moeilijk willen maken, waardoor ik het mezelf dus vaak wel extra moeilijk maak 🤷🏼‍♀️

Uiteindelijk lag ik gisterenavond om 17u45 in bed en sliep ik door tot 6u10 vanochtend. Mijn lichaam had er duidelijk nood aan! Op een zwaar hoofd na, merkte ik er vandaag niets meer van. Wel zette het me weer aan het denken... Wat was de trigger deze keer? Was het echt stress en vermoeidheid of speelt er nog wat anders? Ik ga na wat ik in de voorgaande 24u had gegeten, maar vind niets speciaal. 

Aan 1 ding probeer ik me dan op te trekken: sinds ik zwanger geweest ben van Quinn komen de migraine-aanvallen minder vaak voor. Jammer genoeg zijn ze nu wel veel heviger dan voorheen... Op zo’n momenten komt het belang van zelfzorg van weer eventjes heel erg naar boven. Iets wat ik weleens durf vergeten! Maar vandaag dronk ik dus net daarom die extra kopje van mijn favoriete thee en lag ik net die ene minuut langer in mijn rustgevend bad!!

Hebben of hadden jullie ook last van migraine? Wat zijn jullie triggers? En was er bij jullie misschien ook een verandering na een zwangerschap? Alle (preventieve) tips zijn uiteraard ook meer dan welkom!! En mannekes, denk aan die zelfzorg he!

Liefs x