De stempel PTSS

Daar zat ik dan compleet ingestort bij de huisarts , te huilen als een klein meisje.. Ik was moe, nee kapot! Zowel emotioneel als lichamelijk, het was klaar. Ik moest nu echt aan de bel trekken, en die strijd heeft maanden geduurd kan ik je zeggen.

Ik ben iemand die zelf alles wilt oplossen, een sterke vrouw, geen prater en een doorzetter. Maar daar kwam ik op terug, sommige dingen kun je niet zelf oplossen hoe hard je ook vecht soms heb je even hulp nodig..

Al maanden zat ik niet lekker in mijn vel, ik was veel moe, had weinig energie. Afspreken met vriendinnen deed ik nog maar zelden, thuis had ik een heel kort lontje en was heel snel op mijn teentjes getrapt, mijn lichaam deed overal pijn. Ik kreeg soms huilbuien als ik thuis kwam uit mijn werk, had het niet meer na mijn zin op het werk, ik was moe en klaagde wat af. Maar zo was ik helemaal niet, ik was een energierijk persoon, ik was altijd in voor spontane leuke dingen.. Maar alles wat ik een beetje was, was weg..

Ik kon weinig genieten van leuke dingen, op een verjaardag zat ik stil voor me uit te staren en was blij dat ik weer thuis was. Al die energie rond om mij heen putte me helemaal uit. Ik ging steeds vroeger naar bed en kwam erachter dat ik eigenlijk alleen nog maar aan het overleven was, de dag doorkomen en weer na bed.. Ik kon nergens meer van genieten.. 

Langzaam had ik het al een beetje geprobeerd aan te geven aan mijn man, en aan mijn moeder. Maar gezien ik geen prater ben vertel ik dus ook niet alles. Maar de hints waren genoeg, en hun zagen ook allang dat minder met mij ging. In Januari had ik al mijn moed verzameld, en daar ging ik dan mijn afspraak bij de huisarts stond gepland en wat zag ik er tegen op. Wat was er met mij aan de hand? Ik wist het al die tijd al, maar nooit wou ik er voor uitkomen, ik wou geen stempel op mij gedrukt hebben. Ik wou geen hulp , want ik was toch niet gek.

Ik luchtte mijn hart bij de huisarts, ik begon meteen te snikken.. Nog vertelde ik niet alles maar gaf weer lichtte hints.. Ze keek mij aan en zette haar bril af, en het leek alsof alles wat ze zei niet binnen kwam. Ik verstond alleen dingen zoals, misschien moet je aan yoga doen? Of ik zal je doorverwijzen naar onze praktijkondersteuner Henk. Wat? HENK? Ik dacht alleen maar wie de fuck is HENK? Zit je nou met me te dollen? Yoga? Eerlijk? Ik was boos toen ik er vandaan kwam, ik voelde me totaal niet gehoord. Maar misschien heb ik sommige dingen niet willen horen. Dingen zoals, rust nemen, nee zeggen, stap terug doen, met iemand praten, verwerken, als je zo door gaat krijg je een burnout.

Ik kwam thuis en stortte helemaal in! Mijn man besloot samen met mijn moeder om in te schakelen, ze meldde mij ziek van werk. Dit kon zo niet langer, als ze dit niet hadden gedaan was ik gewoon weer door gegaan op het zelfde been. En daar zat ik die dag erna thuis, en met de dagen verstreken werd ik rustiger kwam ik een beetje tot aarde. En moest ik maar eens een afspraak maken met die rare Henk. Nog steeds stond ik er niet achter, maar ik deed het want er moest verandering komen.

De afspraak stond 3 weken later gepland, in die tussen tijd ben ik even thuis geweest bijgekomen en later weer rustig het werk gaan opbouwen. Op een of andere manier voelde ik mij al iets rustiger, de eerste stap was gezet en dit voelde al als een soort opluchting.

De dag brak aan dat ik naar Henk ging, de praktijkondersteuner van mijn huisarts. Ik wist totaal niet wat ik kon verwachten, ik ben iemand die toch snel een oordeel trekt en een bepaald beeld bij iemand vormd. En daar ging de deur open en stond Henk, totaal niet zoals ik mezelf had ingebeeld. Henk legde aan mij uit wie hij was en wat hij zoal deed. Henk heeft vroeger voor Defensie gewerkt, is daarna in een Psychiatrie gaan werken met mensen die last hebben van PTSS.

Posttraumatisch stress stoornis, een hele mond vol. Nu werkt die bij onze huisarts , en helpt die mensen zoals onder andere mij om te kijken welke hulp perfect geschikt is voor iemand. Na een gesprek van een uur, kwamen we er al vrij snel achter wat voor hulp ik nodig had. Ik kreeg de stempel PTSS, ja hoor. Wist ik allang , maar wou ik niet toegeven.

Ik werd doorverwezen naar een hele fijne praktijk FEMS, therapie voor de vrouw. Gespecialiseerd in EMDR-Therapie, Traumatische bevallingen etc.. Ja zo, het woord is er uit..

Nu weet iedereen het, ik heb therapie gekregen om mijn traumatische bevalling. Iedere dag beeldde ik mezelf mijn bevalling in, er ging geen dag voorbij dat ik er niet aan dacht. Waarom is het mij niet op de natuurlijke manier gelukt? Heb ik gefaald? Waarom hebben ze me zolang laten wachten? Waarom werden er verkeerde keuzes gemaakt? Waarom was het zo’n horror? Waarom lieten ze mij zolang aan mijn lot over? Ik walg van mijn eigen lichaam, dat k*t litteken die je eraan herinnerd iedere dag weer, terwijl ik trots mag zijn ik werk keihard voor mijn fitte lichaam! Lilly die werd geboren en niet meteen bij mij werd neergelegd, lag ik daar alleen, voelde me zo alleen en leeg. Dan nog niet gesproken over de kraamperiode, zoveel schuldgevoelens die ik nu ervaar. Ik had geen moedergevoel, ik was niet meteen verliefd, de gedachten of ik haar nog kon wegdenken.

Ik voel me hier zo onwijs schuldig over! Hoe kon ik zoiets denken?! Niemand weet dit… Ik ben hier zo verdrietig om geweest, ik heb me hier zolang mee gekweld. Maar ik had zoveel pijn, en had zoiets heftigs meegemaakt, ik moest overleven en dat is wat ik deed. En nu breekt dit mij zo kei hard op. Nooit praten, alleen maar doorgaan..

Ik schreef deze blog een jaar geleden, de bevalling was toen ruim 15 maanden geleden. Eindelijk na bijna anderhalf jaar durfde ik de stap te zetten. Ondanks dat dit al een jaar geleden is geschreven, wil ik dit toch met jullie delen. Weet dat je niet alleen hierin bent! Ik zal mijn vervolg van het verhaal later ook eens delen, hoe ik de emdr heb ervaren en hoe het mij geholpen heeft!

Liefs Talitha