De start van een 'normaal' leven

De tijd leek soms wel stil te staan. En dan heb ik het vooral over mijn zwangerschap, wat ging die traag voorbij. De tijd na de bevalling is, in tegenstelling tot de zwangerschap, voorbij gevlogen. Wat een cliché, maar oh zo waar. 

Stiekem toch best eng

Op 1 september 2018 werd bij Julan een megablaas geconstateerd. Vanaf dat moment ben ik in mijn eigen bubbel beland, en hier ben ik toch nog niet helemaal uit. Wat begon met heel wat tripjes naar ziekenhuizen, werd een bevalling aan de andere kant van Nederland met een opname van bijna 2 weken. De bubbel die zo donker begon, dat de rest van alles om mij heen niet meer belangrijk was. Het enige wat er voor mij toe deed, was de gezondheid van mijn zoon. Na zijn geboorte op 10 februari, is die bubbel eindelijk wat roze gaan kleuren. Ondanks dat we nog niet klaar zijn met de onderzoeken en ziekenhuisbezoekjes, leef ik nu toch in een heerlijke baby bubbel. 

1 september 2018 is de bubbel ontstaan, en morgen 10 mei 2019, 8.5 maand later, wordt het tijd om een grote naald te pakken om deze bubbel kapot te prikken. Hallo grote boze buitenwereld, daar ben ik weer! 

Naar de opvang

Morgen is dus mijn eerste werkdag weer. En ook Julan zijn eerste dag op de opvang. Iets waar ik volledig achter sta, en hem zonder problemen achter laat, ondanks het feit dat ik die kleine frummel wel ga missen. Morgen is Julan ook precies 3 maanden oud, voor sommigen misschien wat vroeg, maar ik vind het een prima leeftijd om al bij de opvang te wennen. Nu zal hij nog weinig meekrijgen van het afscheid nemen sochtends vroeg, en tegen de tijd dat hij hier wel besef van krijgt, is hij al bekend met de leidsters en zal het daardoor ook wat makkelijker worden. Het zal vooral voor mama even wennen zijn. 3 maanden lang, 24 uur per dag, 7 dagen in de week zijn wij samen geweest. Maar ook al zou ik niet weer fulltime aan de bak moeten, ik zou hem vroeg of laat toch naar een opvang of peuterspeelzaal brengen. Ik ben ervan overtuigd dat de omgang met leeftijdsgenoten ook heel goed is voor zijn ontwikkeling en socialisatie. 

Als ik nu naar buiten kijk, zou ik het nog niet denken. Maar het zomerseizoen staat toch echt weer voor de deur. Aangezien wij beiden in de horeca werken, staat er dus een pittige tijd op ons te wachten. Maar ondanks dat de tijden in de horeca niet altijd even makkelijk zijn, werkt het dit keer in ons voordeel. Door de flexibiliteit van de horeca, kunnen wij in de zomermaanden 4 dagen, en daarna zelfs 5 dagen per week voor hem thuis zijn. Dit betekend maar 1-2 dagen per week naar de opvang, en 1 dag in het weekend naar opa en oma. Best goed geregeld, al zeg ik het zelf. 

Het 'normale' leven dus..

In de maanden dat ik zwanger was, heb ik nooit zo ver vooruit gedacht. De opvang had ik ook nog niet geregeld. We hielden rekening met het slechtste. En een kindje die intensieve medische zorg, of zelfs dialyse nodig heeft, kun je niet zomaar bij een opvang achter laten. Nu dit allemaal niet van toepassing blijkt te zijn, behoren we weer tot de categorie 'normale' ouders. En net als bij 'normale' mama's, loopt nu bij mij ook mijn verlof ten einde. 

De zorgen over Julan zijn gezondheid zullen voorlopig nog wel op de achtergrond door sluimeren. Maar de laatste weken heb ik me vooral druk kunnen maken over welk merk luiers ik nou eigenlijk het fijnste vind. En ik raakte ervan gefrustreerd dat ik het schap met babyvoeding voor de zoveelste keer leeg aantrof. (Serieus, zorg voor een groter schap als er maar 3 pakken voeding in passen, die telkens binnen no time zijn uitverkocht) En regelmatig glimlach ik vanbinnen om deze kleine zorgen, want als ik me hier al druk om kan maken, betekend dit dat het wel heel goed gaat met Julan. 

En ook van deze blog krijg ik een goed gevoel. Nooit eerder heb ik willen bloggen, ik had immers niks boeiends te vertellen wat al niet volledig uitgekauwd op het wereld wijde web te vinden was, totdat we het unieke verhaal van mijn zwangerschap konden delen.

Maar ondanks, of nee, juist doordat al vele mama's geschreven hebben over het los moeten laten van hun kleine schat aan het einde van hun verlof, en ik hier dus verder niks nieuws over te vertellen heb, voelt het zo toch zo goed om hierover te kunnen bloggen. Want het moment is nu echt daar, ik kan me zorgen maken om die kleine luttele dingetjes, die totaal onbelangrijk leken tijdens mijn zwangerschap. En wat een heerlijk gevoel is dat! 

Dus dag lieve Julan, dag kleine schat, morgen moet mama weer werken. Ga maar lekker spelen, en de wereld ontdekken. Misschien ga je binnenkort ook vriendjes maken, waar je in jouw eigen taal vast al honderduit over kan vertellen. Een dikke kus en knuffel als ik je achter laat, maar aan het einde van de dag staat mama altijd weer voor jou klaar.