De stad van de liefde...

Half slaperig vraag ik aan hem wat er aan de hand is ?.... Er is weer een aanslag geweest in Parijs... De stad die altijd bruisend is van de Liefde is nu veranderd in een plek die niemand meet kent. 

Meer dan honderd mensen zijn gestorven... meer dan weet ik hoeveel vechten nog voor hun leven... 
Vaders, moeder, kennissen en vrienden zitten in angst... wie waren daar, en zal ik ze ooit nog zien..

Ik val in slaap... een onrustige slaap... 

Als ik wakker word ga ik eerst mee in de waan van de dag.. ik smeer brood... zet de teken films aan en maak voor mijzelf een kopje koffie..

Als ik een maal rustig zit open ik mijn telefoon... Facebook staat vol met berichten... en het komt hard bij  mij binnen..Verbijsterd ben ik... zoveel mensen ... nog zo jong.... zoveel mensen die gelukkig hebben kunnen ontkomen.. maar ook zo veel mensen die te laat waren... 

In wat voor een wereld leven wij..... Haat en liefde verenigd in een stad... zoveel angst en verdriet onder mensen.
In wat voor een wereld laat ik mijn kinderen opgroeien......Het maakt mij bang en emotioneel, als ik bedenk hoe dicht bij het is...
Slechts een paar uur in de auto en je bent er al... nog sneller met de trein. 

Ik heb de keuze gemaakt om mijn kinderen op deze wereld te zetten. Een wereld die verdeeld is geraakt. Waarin gevochten word in de naam van het geloof.  Maar welk geloof? en van wie is dat geloof.
Wat word de volgende plek waar het gruwelijk misgaat.. en als dat zo is, zou het dan nog dichter bij huis zijn? 
Bij het huis waarin wij onze kinderen groot brengen... waar wij ze leren lief te zijn, elkaar lief te hebben,
Het huis dat ons "thuis" is. 

Stiekem maakt dit alles mij een beetje bang.. dit is niet mijn oorlog... maar het komt wel erg dichtbij nu. 
Ik geef mijn kids nog maar even een dikke knuffel en ben blij dat zij nog te jong zijn om dit mee te krijgen