............De Spin.........

Totdat er opeens iets onder je doorschiet. De lepel warme pasta bevriest in je hand. Zag je dat nu goed? Daar in je ooghoek? Dat is toch niet...

Jawel. Een grote, harige, zwarte spin, formaat autografisch-bestuurbaar autootje, rent vanonder je logge stoel zó richting rieten speelmand.

Je nekharen springen overeind. Snel, wat, weg, aaaah, hoe, yikes!

Een kopje. Te klein. TE KLEIN! Je rent zelf een paar paniekerende rondjes door de huiskamer, haastig op zoek naar iets groot genoeg om Zwarte Spin mee op te ruimen.

Ah. Het koekblik.

Met koud zweet schuif je de mand opzij. Wat nu als Zwarte Spin door Baby gevonden zou worden? Als die hem zou bijten (of zij elkaar. Baby knaagt op alles)? Er loopt een rilling over je rug bij het idee.

Daar. BAM! Zwarte Spin zit gevangen. Nu iets om hem mee op te scoopen. De grote paaskaart. Perfect.

Check of je hem hebt. Brrrrr... Wat is hij groot. Je draagt hem naar de voordeur. Het koekblik zit klem tussen je schouder en je kaak, zodat je met een hand de sleutel om kunt draaien. Een, twee, HOPPA!

Zwarte Spin vliegt de stoep op. Wat een mazzel dat de harde wind niet jouw kant op staat, of Zwarte Spin had net zo hard weer op je kin gezeten.

De volgende dag zegt mijn vriendin, "Wat? Die spin moest dood!"

"Waarom in vredesnaam? Hij heeft toch niets fout gedaan?"

"Jawel," sputtert ze. "Hij is als spin geboren!"

En dan nu. Wat moet je? Je angst voor spinnen toch zeker niet doorgeven aan je kind? En het koelbloedig doodmeppen van levende wezens, is dat nu zo opvoedkundig?