De spanning blijft....

We waren dolblij en vooral dankbaar dat ons meisje zou komen. Ze heeft niertjes die werken. Haar blaas was gevuld met urine op de echo. Kan het soms zelf nog niet geloven. Een week geleden zijn we nog aan het rouwen en afscheid nemen en nu ziet de wereld er weer 360 graden anders uit.

We moeten  nog even op de uitslagen van de klinische genetica wachten over het vervolg onderzoek van de vlokkentest. Ik heb wel hoop dat dat goed zit. Het is vast allemaal een misverstand geweest.

De middag naar de echo worden we om 3 uur gebeld Door de klinisch geneticus.  Ze hebben een trisomie van het chromosoom 7 gevonden. Normaal heb je van alle chromosomen 2. En zij heeft van 1 3 ipv 2. Ze denkt dat het materiaal is van de vlokkentest. Dat het wel in de placenta zit maar niet in de baby. Maar dit moet uitgesloten worden met een vruchtwaterpunctie. 

Want een trisomie 7 is heel onbekend. Wij vragen  nog of het echt nodig is zo'n punctie. Zij raadt het ons wel aan. Als ik 16 weken ben zal deze punctie het betrouwbaarste resultaat geven.

Er wordt een afspraak gemaakt voor over 2 weken. We brengen onze familieve en vrienden op de hoogte.  Het voelt soms of ze ons niet eens meer serieus nemen. De ene keer is het dit en de andere keer dat. Dat is voor ons ook heel lastig we zweven van het ene uiterste na het andere uiterste.

Ik zei tegen Marius:" Nu weet iedereen dat we een meisje krijgen...". Moesten we achteraf wel om lachen dat je je om zulke dingen nog druk kunt maken. Wat maakt het geslacht nou werkelijk uit. Het enige wat echt telt is of het kindje gezond is. 

Als de vruchtwaterpunctie wordt gedaan ben ik zo zenuwachtig.  Ik twijfel zo of we dat wel moeten doen. Nu lijkt het best goed te gaan met de baby en neem ik zelf een risico. Straks horen wij net bij die 0,3%  waarbij het misgaat met een vruchtwaterpunctie. Maar Marius kan me er wel van overtuigen dat zo'n klinisch geneticus ook niet onodige risico's gaat nemen als het niet nodig zal zijn.

Die weken dat we wachten op de punctie en het volgende echo moment staan bij ons in het teken van sinterklaas. Hidde is bijna 3 jaar. En begrijpt al goed dat die oude man zorgt voor cadeautjes en lekkere snoepjes. 

We gaan naar de intocht in het dorp. En ik denk dat iedereen kan zien wat er allemaal met me gebeurt is. Maar natuurlijk niet. Mensen die me vaag kennen. Zien nog niet eens dat ik zwanger ben. 

We genieten van het vrolijke en gespannen koppie van Hidde, heerlijk even stressloos. En genieten van mijn 2 mooie mannen. Het is voor mij nu nog belangrijker om ze dicht om mij heen te hebben. Die veiligheid die geborgenheid.

Marius en ik gaan naar het ziekenhuis voor de punctie als ik 16 weken ben. De gynaecoloog die de punctie gaat zetten is een andere gynaecoloog die we iedere keer hebben voor de echo's.  Dit is een hele botte jonge vrouwelijke gynaecoloog. Wat ik nu juist niet kan gebruiken met de spanning die door mijn lichaam giert.

Ze stelt zich voor en wijst me het bed waar ik moet gaan liggen. Verder geen uitleg of iets dergelijks. Ze kijkt met de echo waar ze de punctie kan zetten. Ze kijkt geen moment naar onze dochter. Ik heb haar al ongeveer 3 weken niet gezien en voel haar nog maar heel af en toe als een kleine vlinder.

Dus ik doe mijn stoute schoenen aan en vraag hoe het met mijn baby gaat. Ze kijkt me aan en zegt/vraagt waarom zou het niet goed gaan met de baby?  Op een toon van daar zijn we hier nu niet voor hoor. Ik zeg dat er al wel een aantal vervelende dingen zijn gebeurd wat me erg onzeker heeft gemaakt.  Ze laat me even het hartje zien en zegt:"zie niks aan de hand". Nu zet ik de punctie.

Ik zie onze meid heel even. In een flits. Prachtig♡

Ze verdoofd de huid niet, dat is teveel gedoe voor zo'n klein prikje zegt ze. Ok zei zal het wel weten. Ze prikt en haalt de naald er weer uit zodat alleen het plastic omhulsel blijft zitten. Nu kan ze de baby tenminste niet meer prikken. Ze zuigt het gele vruchtwater op en het is klaar. 

Die hele dag heb ik niks gedaan alleen maar op de bank gelegen. Om het risico op een miskraam zoveel mogelijk te verkleinen.

Ik voelde de baby al af en toe als een vlindertje. Nu voelde ik al een hele tijd niks. Om 8 uur die avond voelde ik me toch wat onzeker. En heb de verloskundige in het dorp gebeld. Ze kwam direct langs. Zo lief even dat persoonlijke is zoveel fijner als dat grote ziekenhuis. Al zijn de meeste mensen daar ook erg aardig...

Ze luistert naar het hartje en we horen het vrijwel direct. Prachtig. De volgende dag heb ik nog een afspraak bij de verloskundige praktijk.  En die laten we gewoon staan wel zo fijn om het hartje nog even te horen. 

De volgende dag is alles nog prima binnen in mijn buik. De week erna mag ik nog even langs komen. Gewoon om mezelf gerust te stellen. Als alles goed lijkt gaan we dan gezellig met ons drietjes een weekendje naar de winter efteling. Dat hadden we al veel eerder besproken. En we zijn er ook wel aan toe een beetje ontspanning na al dat stress. Het is nu alleen weer wachten tot de volgende uitgebreide echo en de uitslagen van de vruchtwaterpunctie. 

Bij de verloskundige is alles goed. En wij gaan een heerlijk weekend tegemoet.