De slechtste mama van de wereld

Tot een uur geleden dacht ik dat ik het best goed deed.

 In je eentje twee kinderen groot brengen, menig single mama zal het met me eens zijn dat dat niet altijd makkelijk is. Consequent zijn ( en blijven!), de enige zijn die achtergelaten speelgoed opruimt, bedden verschoont, broodtrommels vult, toeten en billen poetst, voorleest, monsters verjaagt en nachtmerries overwint. Maar ook de enige die iedere stap vooruit ziet, die overal bij betrokken is, waar ze bij komen kroelen als ze vroeg wakker zijn, waar ze bij uithuilen, die ze mag troosten, die leuke dingen met ze onderneemt, die ze leert fietsen, huiswerk met ze maakt enzovoort.

Het leven van een single mama is zo slecht nog niet.

Tot een uur geleden.

Op het moment hebben we 3 superschattige kittens. 2 dames en een heer. 8 weekjes oud ongeveer. 1 dame blijft bij ons, de andere twee verhuizen over een week of 4 naar hun eigen gouden mandjes. 8 weken is een geweldige leeftijd voor kittens. Ze zijn niet meer zo klungelig maar kunnen nog niet alles wat ze denken. Zijn onvermoeibaar in hun spel en honds ( of is het kats?) brutaal. In grote lijnen lijken ze erg op mijn jongste van net 4. Voor niemand bang, de wereld is een speeltuin en ze weet precies wat ze wil. Niet verwonderlijk dus dat kind en kittens het prima met elkaar kunnen vinden.

Samen zetten ze met enige regelmaat de boel flink op stelten. Er wordt gerend, geklommen, behang gekrabd en gekroeld. Het is dat de roede het niet houdt ander zou dochterlief moeiteloos mee de gordijnen in vliegen. Kind en kittens zijn dikke vrienden.

Helaas snapt dochterlief nog niet altijd dat de kittens geen speelgoed zijn. Dat ze gevoel hebben. Dus het gebeurt wel eens dat ze ze per ongeluk op de kop houdt. Dat ze met hun kopje in de bak met brokjes worden geduwd met de booschap: 'kijk eens! eten!'  of dat dochterlief het grappig vindt om ze een koprol te leren. Natuurlijk grijp ik hierop in zodra ik het zie. Leg haar uit dat het niet de bedoeling is. Dat de poesjes dat niet leuk vinden.

Maar vandaag was het anders. Madam was met het verkeerde been uit bed gestapt. Ongelooflijk hoe chagrijnig en dwars een dametje van 4 kan zijn. Niets is goed, ze wil niets en doet dus ook niets. Het brood is niet lekker, de jam te zoet. De thee te koud, de broek de verkeerde kleur, de druiven te weinig en het sap wordt over tafel gekieperd. Dat ging natuurlijk per ongeluk. Natuurlijk.

Zelfs de komst van haar beste vriendinnetje die ze al haar hele leven kent ( letterlijk, op dezelfde dag geboren en op dezelfde ziekenhuiskamer de eerste dagen doorgebracht) maakt weinig verschil. Sterker nog, diva 2 heeft een soortgelijke bui. De glijbaan is te nat, de schommel te hoog. het zand te zwart en de soesjes met de verkeerde slagroom. De kittens zijn dan wel weer leuk.

Plots zie ik 1 van de kittens op haar kop bungelen.  Ik wil rustig aangeven dat dat niet de bedoeling is, als ik zie hoe ze wordt vastgehouden. 4 losse pootjes. Een los staartje. 2 vingertjes die haar net naast haar billetjes stevig vast hebben. Een heel pedagogisch onverantwoorde brul is het gevolg. Kitten landt gelukkig zachtjes op de bank en zoekt snel de veiligheid van haar moeder. Dochterlief kijkt met grote ogen van schrik naar mij. ' Ik zal dat nooit meer doen!'  Een snelle check leert dat kitten een beetje bibberig maar verder in orde is dus ik leg dochterlief nog maar eens uit dat babypoesjes dat echt niet leuk vinden en dat het pijn doet. Dochterlief snapt het.

De visite gaat weer naar huis en snel wordt de rotzooi opgeruimd. De man met de hamer komt gezellig langs, dus in plaats van te koken gooi ik snel 2 pizza's in de oven. De dames klagen niet.

We eten voor de televisie onze pizza en vla. Ik ruim de rotzooi op en de dames kijken nog even naar iets wat op de leukste thuis lijkt. Al snel is het bedtijd.

Ik vraag de dames de televisie uit te zetten, hun knuffels te pakken en hun stoeltjes op te ruimen, dan kunnen ze gaan douchen. Ondertussen ruim ik ook nog wat kleine dingetjes op. Vanuit mijn ooghoek zie ik dochterlief aan komen lopen. Iets wits bungelend in haar hand. Eerst denk ik haar knuffel maar al snel zie ik dat het ook uit zichzelf beweegt. Weer een kitten! Dit keer aan zijn voorpootje. Nu wordt het me teveel. Ik geef weer een brul en pak snel de kitten uit haar handen om hem veilig op de krabpaal te zetten. Luid protest volgt. ' HIJ VINDT DAT LEUHEUK!!!! '  Na dagen divagedrag, kapotte oren, 100.000 keer hetzelfde verbod uit te moeten leggen is mijn grens bereikt. 

Ik ben er klaar mee. Ik pak haar bij haar arm en wil haar optillen. Gewoon optillen. Zodat ze even voelt dat dat niet leuk is. Maar kennelijk ben ik te soft. Ik heb haar niet stevig genoeg vast en op de een of andere onmogelijke manier glipt ze uit mijn hand. De paar centimeter die ik haar had opgetild zijn kennelijk genoeg voor een acrobatische valpartij. Ik probeer me al een uur te herinneren hoe het ging. Het ging zo snel. Ze glipt uit mijn hand. Had gewoon op haar voetjes moeten landen. Als ze haar voeten uit had gestrekt stond ze op haar tenen. Ik stond gewoon stil. Kneep niet ( misschien beter wel kunnen doen, dan was ze niet los geglipt). Ik snap het niet. Met een vreemde rol valt ze op haar knietjes. Dan op haar buik. Dan haar handjes. En dan. Haar gezicht. Vol met haar neus op de vloer.

En ze krijst. En ik krijs. Geen idee wie het hardste krijst.

Natuurlijk heb ik haar gelijk opgepakt. Heb ik haar gezichtje gecontroleerd. Geen bloedneus, geen tand door de lip, niet eens een rood vlekje. Handjes ook in orde. Knietjes niet kapot of rood. Maar ze krijst. En ze heeft gelijk. Mama heeft haar laten vallen. Ik klem haar tegen me aan en met de tranen die over mijn wangen stromen biedt ik haar mijn excuses aan. Ontelbaar veel excuses. Huil maar meisje. Ja je mag boos zijn meisje. Sorry sorry sorry sorry sorry sorry..

Dochterlief kalmeert. Kijkt me aan en ziet mijn paniek. ' Geeft niet mama, was een ongelukje. Jij niet expres gedaan toch? Ikke niet au, alleen schrik.'  En ik krijg een kus. En een knuffel. En weer breekt mijn moederhart. Wat ben ik een slechte moeder. Feitelijk weet ik dat het niet waar is, maar toch. Ik heb mijn kind laten vallen.