De rollercoaster die 'een vechtscheiding' heet

Vier jaar lang heb in een relatie met de vader van mijn dochter. Niet de perfecte relatie, vaak strubbelingen, andere prioriteiten en normen en waardes. Ik weet dat dit geen relatie is voor altijd. Ik heb twijfels bij zijn eerlijkheid en betrouwbaarheid. Soms denk ik dat hij een dubbel leven leidt.

Na zo’n 2 jaar relatie raak ik niet gepland zwanger. Ja door de pil heen. Ik ben compleet in paniek, ondanks ik een enorm sterke kinderwens heb, ben ik ook een gezinsmens. Een moeder die vind dat een kind recht heeft op een fijn thuis waar een vader en moeder voor altijd samen zijn. Ik weet dat ik dat deze baby niet kan bieden. Ik twijfel enorm wat ik moet met deze baby in mijn buik. Mijn toenmalige partner is dol blij, enthousiast en kan bijna niet wachten tot er een baby komt. ‘Oh help ook hierin liggen we niet op 1 lijn’. Ik besluit het mijn ouders huilend te vertellen maar we besluiten er voor te gaan. Dit baby’tje kan niks aan de situatie doen maar heeft wel recht op een mooi leven.

Na een heftige zwangerschap wordt onze dochter geboren. Ze lijkt enorm op mij. Ik ben stapel verliefd op het aller mooiste meisje waar ik voor 1000% voor ga. Wauw wat een oer gevoel om moeder te mogen zijn.

Al snel blijkt dat de vader er anders over denkt, telkens weg, mij alleen laten met onze huilbaby. Elke avond heeft hij wel iets. Als ik er na vraag zijn de antwoorden vaag, niks is concreet en het antwoord wat hij daadwerkelijk uitspookt krijg ik niet.

Als onze dochter een maand of 10 is kom ik er eindelijk achter waarom ik al jaren wantrouwend ben, wat zijn dubbele leven is en hoe dit een enorme aanslag heeft op de verdere toekomst.

De vader van mijn dochter zit in de drugs, gebruikt af en toe zelf, heeft contacten in de onder wereld en dealt. Dat laatste ook vanuit huis als ik er niet ben maar onze dochter wel. Door mijn werkveld werk ik regelmatig met mensen die in aanraking komen met drugs. Ik weet dat iemand nooit zal toegeven tot het bewijs zo duidelijk is. Ik besluit een deal thuis uit te lokken, zorg dat ik een back-up heb want, wat voor iemand haal ik in huis bij mij en mijn dochter. Om de hoek van de straat staan bekende klaar voor het geval het nodig blijkt te zijn. Ik lok de deal uit en de vader van mijn dochter dealt heel normaal in mijn en mijn dochters bijzijn in drugs.

Vervolgens gaat meneer door waar die gebleven was (een avond weg zoals altijd). Mijn versterking is er inmiddels, ik roep dat hij moet blijven, wij moeten praten! Maar hij gaat weg, scheld mij uit. Ik laat mijn versterking wat een goede bekende is bij mijn dochter, spring in de auto en rijdt achter hem aan, vertel hem dat als hij ook maar 1 stap op de deurmat zet hij mij uitleg heeft gegeven.

Die avond is hij laat thuis stapt ons huis binnen en doet heel normaal. Dat drugs dealen blijkt voor hem de normaalste zaak te zijn. Uiteindelijk geeft hij in een gesprek toe om wat voor drugs het gaat, hoe het verkregen is en dat dit de eerste keer is. Nou dat laatste maak je de kat maar wijs! Ik zeg ruimte nodig te zijn. Onze vakantie staat voor de deur en ik besluit alleen naar het buitenland te gaan met onze dochter, ik wil nadenken.

Die vakantie valt zwaar, het lot van de toekomst van mijn dochter ligt in mijn handen. Ik ga voor haar bepalen of ze elke dag een vader en moeder om zich heen heeft of het ene moment een vader en het andere moment een moeder. Het is 1 roller coaster. Ik besluit na een zwaar gesprek wat we voeren het nog 1 kans te geven. Puur voor mijn dochter. Hij weerhoudt zich van alles wat te maken heeft met drugs.

Een maand of 4/5 later blijkt dat zijn drugs wereld groter is dan dat ik dacht, blijkt afstand hiervan te doen voor hem niet mogelijk. Ik besluit de relatie te verbreken, ik wil een veilige toekomst zonder drugs voor mijn dochter. De keuze is zwaar, ik moet de controle uit handen geven, geen inzichten meer op wat er gebeurt.

We besluiten eerst tijdelijk een omgangsregeling op te stellen, waarbij onze dochter zoveel mogelijk in haar vertrouwde omgeving en spullen is. Het is zwaar om voor mijn gevoel veelte lang zonder haar te moeten maar ik ben emotioneel een wrak. Wat een verdriet. Ik voel mij schuldig tegenover mijn dochter.

Op het moment dat ik in de woning zit vervangt hij op het moment dat ik boodschappen doe met mijn dochter de sloten van de woning. Mijn dochter en ik kunnen er niet meer in. Hoe dan? Haar knuffels? Haar medicijnen? Haar speelgoed? Haar kleding en bovenal haar vertrouwde omgeving. Dan zwijg ik nog over mijn eigen spullen. Ik kan bij familie terecht en we regelen gauw een leuke kamer voor mijn dochter en proberen alles voor haar goed te doen. Ik huil veel wie doet dit zijn kind aan? Ik wil juist voor haar het beste.

Dit lijkt het begin te zijn van een roller coaster wat een vechtscheiding heet. Want de strijd lijkt nu begonnen. Een strijd die ik nooit heb gewild of zal willen. Maar ik moet, ik moet strijden voor de spullen van mij en mijn dochter maar bovenal voor een veilige drugsvrije omgeving voor haar. De ene rechtszaak na de andere komt. De rechter geeft hem nog steeds geen ouderlijk gezag maar wel een omgang met nachten van huis. Ondanks hij 1 deal toegeeft bij de rechter heeft vader recht op omgang. Prima want ik wil mijn dochter niet haar vader ontnemen, maar laat mij het eenzijdig gezag houden zodat ik ten aller tijden voor haar veiligheid kan kiezen. Het contact als ouders is bijna onmogelijk. Alles doe ik verkeerd, haat appjes, ik ben een slechte moeder tot aan het zeuren dat haar ondergoed te vaal is geworden. Het is een heuse strijd om onzin..... ik kan alle negatieve berichtjes best goed van mij af zetten. Een overdracht vind niet plaats, het is overgeven en wegwezen... best lastig want onze dochter is nog zo jong. De overdracht blijft spanning geven, van mij een duw verkopen dat ik tegen de auto val in het bij zijn van mijn dochter die daar vreselijk van moet huilen, tot het niet willen van haar als ze gebracht wordt, tot het roken in huis en in de auto waar mijn dochter bij is.

Ik probeer mij op mijn dochter te richten. Ze is altijd van slag als ze terug komt van haar vader, huilen, veel wakker, alleen bij mama zijn, bevestiging zoeken en vaak ziek. Ik zorg dat ik de dag nadat ze terug komt vrij ben, zodat ze alle tijd met mama heeft, haar ei kwijt kan en haar dag even niet hoeft te hebben.

Inmiddels zijn we ruim 1,5 jaar na de breuk en is de situatie zo geëscaleerd dat mijn dochter en ik na zware bedreigingen van zijn kant uit niet meer veilig zijn in zijn buurt. De omgang is gestopt en mijn dochter ziet haar vader niet meer. Deze situatie is nog te recent om hier over uit te kunnen wijken maar hij is zeer ernstig tot doodsbedreigingen voor ons beide aan toe. Wij hebben strenge veiligheidsmaatregelen maar toch leef je in een soort angst. Wordt je beperkt en is normaal spelen in de speeltuin om de hoek geen dagelijkse bezigheid meer. Kan ik niet altijd haar veiligheid waarborgen maar wel oneindige liefde.

Mijn doel is nooit geweest om mijn dochter bij haar vader weg te houden maar mijn doel is wel geweest haar en mijn veiligheid voor op te stellen. Hoe de toekomst eruit gaat zien weet ik niet of er ooit nog contact zal zijn geen idee. Of ik als moeder vrij uit ga vind ik ook zeker niet. 2 mensen 2 schuld maar ik kies wel voor veiligheid en een goede toekomst voor mijn dochter. Ooit komen er vragen vanuit mijn dochter en mij rust dan de taak om haar vragen zo goed en eerlijk mogelijk beantwoorden zonder iemand zwart te maken en haar alle details te besparen. Ik heb een nieuwe partner die mijn dochter volledig accepteert, die een vaderrol voor haar mag spelen en hierdoor mag zij toch opgroeien in een gezinssituatie die ik voor haar voor ogen had. Ik ben dankbaar dat zij en haar bonus vader stapelgek op elkaar zijn, waarbij ze ook gewoon een soort van vader-dochter momentjes kan hebben. Ik heb een partner die mij onvoorwaardelijk steunt in deze situatie en die er is voor ons gezin.