De pijn van verliezen

The hardest part of losing a child is

living everyday afterwards

- onbekend -

Mijn gevoelens schieten heen en weer. Soms voel ik even het ‘geluk’. Als ik mijn ogen sluit en mij probeer te herinneren hoe het was om mijn kleine meisje vast te houden en te knuffelen. Het moment dat Juliëtte net geboren was en ik alleen maar puur geluk voelde. Haar warme lijfje op mij was een geschenk voor de pittige zwangerschap die we samen doormaakten. Het voelde als het eind van een voor mij loodzware periode. Ik was zo ontzettend moe en ik keek uit naar de toekomst. Wij hadden al zoveel samen meegemaakt dat we vanaf nu alles aankonden, behalve dit. Soms neemt de boosheid te overhand. Hoe kan het zo zijn dat mijn zwangerschap zwaar was en ik nu niet eens van dit mooie meisje heb mogen genieten. Ik koester de enige dag die ik met haar heb gehad dan ook met mijn hele hart. Wederom verlang ik terug naar de tijd. Een jaar geleden rond deze tijd lag ik in het ziekenhuis omdat ik zoveel overgaf van mijn zwangerschap. Ook al was Juliëtte toen nog zo klein ik hield al van haar. Dat dit ons ooit zou overkomen kwam niet in mij op. Zelfs niet terwijl ik continue een soort niet pluis gevoel had. Soms denk ik wel eens had ik niet… maar nee ik had niet.. niemand kan hier iets aan doen. Het gekke van rouw is dat je heel veel gevoelens en gedachtes hebt die je niet zou mogen hebben. Er zijn dagen dat ik gewoon verdrietig ben omdat ik haar mis, maar er zijn ook dagen dat ik mij schuldig voel. Ik kon haar niet beschermen tegen deze ongelofelijk rotziekte. Ik vind het lastig dat Juliëtte geboren is en maar zo kort heeft kunnen genieten van al het moois dat de wereld ook te bieden heeft. Haar leven speelde zich alleen maar af in het ziekenhuis. Overal zaten draadjes en normale kleertjes kon ze niet aan. Ze heeft wel een paar pakjes gedragen zodat ze er toch uitzag als een lief klein gezond meisje. Ik vond het vreselijk om haar te zien liggen in slechts een luiertje. Het bedje in het ziekenhuis was verwarmd maar dit kon toch nooit haar van de warmte voorzien waarmee ik zorgvuldig haar kleertjes had uitgezocht? De dingen die ze wel heeft aangehad zitten in een grote tas en liggen in haar kast. Ze ruiken nog naar Juliëtte. Iedere twee weken mag ik daar van mijzelf, op het moment dat ik op mijn aller, aller verdrietigst ben iets uitzoeken. Het is lastig om te bepalen welk moment in de twee weken je het aller verdrietigst bent. Eigenlijk komt het er op neer dat ik het altijd pas pak op het eind van de tweede week. Ik wil er zo lang mogelijk mee doen. Ik realiseer mij dat de geur van Juliëtte helaas uit de kleertjes vervliegt. Ik wil haar zo graag vasthouden. Loslaten is eng en ik wil haar bij me houden kost wat kost. Rouw is een proces zeggen ze… een proces waar je doorheen moet. Ik vind het lastig en worstel ermee. Niemand kan vertellen hoe lang zo’n proces duurt en ik hou zo van duidelijkheid. Ik merk ook dat ik het steeds lastiger vind om aan ‘buitenstaanders’ uit te leggen hoe ik mij voel. Nee na 21 weken gaat het nog steeds niet beter… misschien zelfs wel slechter dan dat het ging in het begin. Ik probeer het uit te leggen maar ik merk dat sommige mensen mij gewoonweg niet horen hierin. Ik weet dat iedereen zijn best doen en ik moet van mijzelf een open houding aanhouden. We zijn nou eenmaal niet allemaal hetzelfde en gelukkig maakt slechts een klein deel van alle ouders een verlies mee dat zo ingrijpend is als dit. Maar hoe erg ik ook niet probeer te oordelen over mensen die het niet meemaken, voel ik mijzelf ooit zo ontzettend veroordeeld door anderen. Al een paar jaar geleden heb ik besloten om niet zoveel van andere mensen te verlangen, maar ik merk dat ik dat op dit moment moeilijk vind. Het lukt mij niet goed om contacten te onderhouden en mensen te vragen hoe het met hen gaat. Mijn hoofd zit immers nog zo vol met verdriet dat het lastig is om te zien dat er wellicht bij een ander ook iets heftigs (of wellicht in mijn ogen minder heftigs) speelt. Ik probeer aansluiting te vinden bij verschillende mensen en ik heb hulp gezocht. Ik ben bang dat ik iets zoek dat ik niet kan vinden. Het enige wat ik immers wil is Juliëtte terug maar wellicht kunnen deze mensen mij laten zien dat Juliëtte ook iets gebracht heeft in plaats alleen van mij ontnomen…