De pijn dag in dag uit

iedere dag is het een worsteling met de pijn. Dag in dag uit helaas hoort dit bij de firbomyalgie. Wat bij mij uitbrak na de geboorte van mijn prachtige zoon inmiddels 2 jaar oud en in de peuterpuberteit. De meeste dagen weet ik me heel erg sterk te houden en weet ik hoe ik met de pijn kan omgaan en hoor je mij niet klagen soms vertel ik wel eens dat ik pijn heb of echt slecht geslapen heb, maar na een periode van echt niet tot weinig slaap ben ik kapot en toch ga ik door. Maar met de weer wisseling zoals afgelopen week vrijdag 21 graden lekker in de zon, gezellig op bezoek lopen na de bus met me zoon in de buggie, steken in me been maar het zal wel paracetamol gepakt trok het weg en nog een paar keer gewandeld me petekindje van school halen en terug na huis met de bus. Het ging weer. Zaterdag pijn in de rug en schouders maar goed gezellig na scouting speltak draaien ging allemaal goed. S' avonds zit ik op de bank gezellig met me partner tv te kijken dus de film is afgelopen we gaan naar bed en ik wil opstaan van de bank en ik krijg me toch een pijn aanval die ik lang niet meer heb gehad, me partner moest nog even na de wc dus ik denk ik wacht even tot hij terug is  en vraag dan of hij me wil helpen want ik was weer in elkaar gezakt door die verschikkelijke pijn huilend zit ik op de bank me te wurmen in een positie waar het minder pijn doet. Maar helaas deze vond ik niet  me partner komt terug en helpt me omhoog nu nog 2 trappen beklimmen om in bed te kunnen gaan liggen. Eenmaal in bed kan ik nog steeds geen houding vinden. Uiteindelijk uitgeput van de pijn van ik in slaap. Zondag zwemmen met onze boef altijd heel erg leuk. Daar begon de pijn in me schouders weer. Kon wel weer huilen maar ik probeer me sterk te houden. Want alles komt wel weer goed. Maandag breekt aan weer na school 6 uur gaat de wekker ik word wakker en sta op als een plank stijf, twijfelend om niet naar school te gaan maar toch gegaan. Wel 5 ibrufens geslikt (over de hele dag verdeeld) om het vol te houden na school  gezellig naar een klasgenootjes nieuwe huisje te gaan kijken. Op de terug reis in de bus en in de trein pff ik kon wel kruipen van de pijn. Eenmaal in heerlen me partner geappt of hij nog op de sportschool is om samen na huis te lopen. Dat gedaan. Dinsdag ik kwam niet meer uit bed van de pijn maar toch opstaan om voor de kleine te zorgen die oop ziek is met de griep. Maar naar school gaan was echt geen optie zoveel pijn. Vandaag nog steeds thuis door de pijn ik weet echt niet meer waar ik het zoeken moet ik kan niet liggen ik kan niet zitten.  De kleine die aandacht vraagt om bij mama te liggen omdat hij niet in oorde is. Een groot school project doe voor de deur staat en ik volgende week 2 hele lange dagen er mee bezig ben maar wel thuis de voorbereidingen moet doen. Momenteel heb ik geen kracht en ben ik uitgeput en weet niet waar ik het zoekken moet. Dit is echt zo'n periode dat je me hoort klagen over me pijn en het echt duidelijk aan me ziet.  Me partner begrijpt me wel maar die luister niet echt naar me als ik vertel wat er aan de hand is zegt hij toch schat ik weet tot je pijn hebt dat hoef je me niet ieders keer te zeggen.

Ik weet tot het mischien niet makkelijk leest maar ik heb oop dyslectie en zet het neer zoals ik het uiten kan.