De open deur-run

Misschien heb je er nog nooit van gehoord. Ook mij klonk het niet heel bekend in de oren maar inmiddels ken ik alle spelregels en woon ik elke wedstrijd bij.

Geen hele bekende sport en ik durf je ook niet te zeggen of er een lidmaatschap aan vastzit. Mocht dat wel het geval zijn dan betaal ik er in ieder geval geen cent aan mee.

Het zou kunnen dat alle leden toevallig allemaal bij ons in huis wonen. Die pech heb ik dan weer. Overigens heb ik nooit officieel gehoord dat de naam van de club of sport open deur-run heet maar dat lijkt me overduidelijk.

Op het moment dat er een deur open gaat is het de bedoeling dat je er zo snel mogelijk op af stormt. Het maakt dan niet uit of het de buitendeur, kastdeur of de deur naar de garage is (Met name die laatste is hier erg in trek). Ze sprinten erop af en degene die als eerste over de finish is wint. De andere twee volgen trouw terwijl je zou denken dat ze dan wel vaart kunnen minderen. Nee, ook plek twee en drie zijn blijkbaar van belang.

Zodra ook maar even mijn aandacht verslapt lukt het onze meiden om met z'n drieën over de eindstreep te vliegen. Misschien hoor ik als toeschouwer te klappen maar van binnen huil ik. Voor mij begint de wedstrijd nu pas. Waar ik Pip weer naar binnen draag en neerzet ga ik terug voor Janne of Tess. Meestal kies ik diegene die iets minder snel is, dus is Janne vaak als tweede de Sjaak. Ik raap Janne snel van de grond om weer in de woonkamer te zetten. Op de terugweg struikel ik bijna over Pip die alweer aan de volgende rond begonnen is en inmiddels de eindstreep weer heeft gehaald. Het huilen staat me nader dan het lachen, want ik weet dat het me op deze manier niet gaat lukken de meiden weer te verzamelen in de kamer. Ik ontkom er niet aan twee kids tegelijk op te tillen. Omdat ze de zeven kilo al wel voorbij zijn, is dit niet meer de makkelijkste taak. Janne onder mijn ene arm en onderweg prop ik Pip onder de andere. "Kom maar Tess" roep ik terwijl ik met twee kinderen onder mijn arm naar de kamer sjouw. Ik hoop dat Tess me volgt. Ik kijk om en je raad het al, mevrouw zit nog doodleuk met haar pamperbillen in de garage. Ik zet Pip en Janne aan de andere kant van de woonkamer, ren naar de garage en pak Tess bij haar hand.

"Kom naar binnen jij" zeg ik wat mopperig. In de kamer hoor ik Janne al richting de garagedeur komen. Ik versnel nog iets en schiet net op tijd door de deur, om deze voor de neus van Janne te sluiten. Het bijna rennen heeft me gered. Je zou denken dat de training er nu op zit, de meiden zelfstandig gaan douchen, en ze zich volgende week rond dezelfde tijd weer melden. Helaas, dat dacht ik dus ook. Nee wat dat betreft is het een sport zonder einde. Het zou zomaar kunnen zijn dat de run over een minuut of vijf weer gaat starten. Het wordt niet omgeroepen of aangegeven dus een beetje onvoorspelbaar is het wel. Ik leg me erbij neer. Ik pak een kop thee en ga uit hijgen op de bank. De eerste run van de dag is voorbij. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat Pip zit te mopperen bij de garagedeur. Onze sportfanaat, sorry Pip, mama is blij dat het “rust” is.