De ontmoeting waar niks me op kon voorbereiden

1ste kerstdag gaan we naar mijn ouders, mijn broers zijn er dan ook zei Stan. Ik: Maar kunnen we niet beter voor die tijd heen zodat ik je ouders eerst leer kennen zonder dat iedereen daarbij is? Dat lijkt me beter en prettiger. Waarop Stan aangaf dat hij het zou overleggen.

Natuurlijk kwam Stan hier niet uit zichzelf op terug. Hij at practisch elke dag bij zijn ouders dus ik ging er vanuit dat hij dat voor zou leggen en er dan wel op terug zou komen. Natuurlijk gebeurde dit niet en moest ik er meerdere keren naar vragen. De 1ste 2 keer kreeg ik het antwoord: o ja dat zal ik nog even vragen aan ze. Maar zijn gezicht gaf mij een ander gevoel, het gevoel dat hij het al gevraagd had maar er niet over wilde praten. Daarom drong ik de 2de keer wat meer aan zodat hij een volgende keer wel de waarheid moest vertellen. De 3de keer zei Stan: Ja ik heb het mijn ouders gevraagd maar ze vonden het niet nodig.  

Daar liep ik dan met de liefde van mijn leven mijn hond uit te laten wetend dat ik 1ste kerstdag zijn ouders zou ontmoeten maar ook wetende dat ik eigenlijk al veroordeeld was. Als ik er nu weer aan terugdenk breekt mijn hart opnieuw. Niet om zijn ouders, niet om wat hun dachten maar om Stan. Hij leek niet te begrijpen waarom ik er z'n punt van maakte. Ze wilden me toch leren kennen. Ook al gaf ik aan dat doordat ze zeiden dat het niet nodig was om dit 1op1 / 2op2 te doen ze het volgens mij al niet serieus namen leek hij het nog niet te begrijpen. 

Wat wil je dat ik doe dan, ik kan ze toch niet dwingen? Je ziet ze dan wel, dat is toch prima? Sprak Stan op een redelijk agressieve toon (die hij wel vaker heeft) waardoor ik me heel klein en eenzaam voelde.  

Dus gingen we 1ste kerstdag naar zijn ouders. Ik heb me nog helemaal opgedoft want ik wilde alsnog mijn best doen, maar hoe doe je dat als je vooraf het gevoel al hebt dat je eigenlijk niet welkom bent. Zodra ik binnenkwam werd dit gevoel alleen maar meer versterkt. We hebben daar gegeten en ze hebben me wel 2 vragen gesteld. Of ik ook broers en zussen had en of ik rookte.... Ja 1 broer en ja ik rook af en toe.... (eigenlijk volop maar ik wist dat Stan niet wilde dat ik daar eerlijk over was) Het heeft nog geen 2 uur geduurd dat we daar waren maar die 2 uur leken heel lang. En ik heb me nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld en zo ongewenst als toen.

In de auto op de terugweg zei Stan: Nou dat ging toch best goed? Waarbij ik dacht; hoezo, was jij ergens anders als mij? En ik barste in tranen uit. Ik was helemaal op. Gesloopt, gekwetst en intens verdrietig. Ook intens verdrietig omdat Stan het gewoon helemaal niet door heeft gehad. Even dacht ik nog dat ik het me misschien ingebeeld had want Stan kent zijn ouders toch? Nou niets bleek minder waar maar dat gesprek heeft ook een tijdje op zich laten wachten...