De ontmoeting met Jurre. Deel 2

Na een week of 2 onafscheidelijk te zijn geweest was het besluit snel genomen om bij hem in te trekken. Ik woonde namelijk tijdelijk bij vrienden op zolder en dit was zo overduidelijk dat we niet lang na hoefden te denken. Dus ik verhuisde met een koffer en 3 tassen (zo ongeveer, zal wel meer zijn geweest...) naar Friesland. 

Het enige minpunt was dat ik zo rond mijn verjaardag (eind september) 5 dagen naar Barcelona zou gaan met een vriend. Ondanks dat ik er zin in zou moeten hebben, heb ik alleen maar gehuild toen ik weg moest. Huilend in de auto naar het vliegveld, huilend wachten op vertrek, huilend in het vliegtuig... Kortom, de waterlanders waren niet aan te slepen. Vanaf het moment dat ik afscheid nam van Jurre zat mijn telefoon vastgeplakt aan mijn hand. En eigenlijk wilde ik niet vertrekken. Toch heb ik het een kans gegeven.

Eenmaal in Barcolona heb ik weinig gezien. Nog altijd waren de waterlanders en snotterdoeken niet aan te slepen. 's Avonds belden we een uur en daarna huilde ik mijzelf in slaap. Op de derde dag trok ik het niet langer. Ik besloot weg te gaan en die vriend daar achter te laten. Jurre was mij wellicht eerder komen halen maar zijn paspoort was verlopen. Zacht gezegd was die vriend 'not amused' dat ik hem daar achterliet. Maar ik kon niet langer, mijn hart huilde en ik wilde naar huis. Zo gezegd, zo gedaan. Vlucht geboekt en naar huis! Jurre zou mij op komen halen. Ik was zo blij om hem te zien! Dit bevestigde nog meer dat hij 'de ware' was en ik hem nooit meer zou laten gaan. 

Onderweg naar Barcelona vroeg ik in een appje voor de grap of hij met mij wilde trouwen. Hij zei 'JA', direct als het kon. Thuis gingen we er nog even op in en dat was werkelijk wat wij wilden. Plan uitgewerkt en met Kerst zouden we het nieuws brengen aan de families. Zo gezegd, zo gedaan. Iedereen vond het snel, maar ach het was onze keus dus ze waren blij voor ons. 

Eind januari was ik moe, voelde me belabberd en bleef mijn menstruatie uit. Onderweg naar huis belde ik zoals gewoonlijk met Jurre en gaf aan dat we misschien even een zwangerschapstest moesten doen. De beste vriend van Jurre kwam 's avonds langs en we zaten hem een soort van weg te kijken. We waren best zenuwachtig. En jawel hoor, op woensdag 30 januari om 23.00 uur hadden wij een positieve test in handen. Bijna de hele nacht hebben we verstijfd op de bank gezeten en Juur belde met zijn zus. Om te vragen of de test van Etos wel betrouwbaar is. De volgende dag belden wij met de verloskundige en konden eerst 's middags al komen. Omdat die verloskundige geen echo's kon maken mochten we 's avonds terugkomen. En eigenlijk hadden we nog niet bedacht wat we wilden. We kenden elkaar nog maar kort maar het voelde wel goed. Nou ja, eerst de echo maar afwachten. 

En ja... toen zagen we een klein sperzieboontje met een knipperend hartje in het midden. En geloof me, dan ben je verkocht hoor! Alleen nu moesten we het nieuws nog aan onze families vertellen. En die vonden al dat we in een sneltrein zaten. Ik denk dat we toen de sneltrein hebben verruild voor de TGV. Het was ook nogal veel voor de familie om te moeten bijbenen; samenwonen binnen 3 weken, trouwen binnen 9 maanden en dan nu ook nog een kind op komst. Voor ons was de snelheid heel normaal maar voor een buitenstaander niet. 

Ondertussen waren wij nog bezig met elkaar leren kennen en genoten we dagelijks van het samenzijn. We werden met de dag verliefder en inmiddels was ook het 'houden van' erbij gekomen. Dit was toch echt de man met wie ik oud wilde worden. Jurre ging mee naar elke afspraak bij de verloskundige en ook bij elke echo was hij erbij. 

Na ons trouwen in mei 2013 verhuisden wij naar het midden van het land zodat we dichter bij mijn schoonfamilie zouden wonen. Qua planning kwam dat goed uit, want mijn contract zou niet worden verlengd in verband met reorganisatie. Zo kon ik mooi in alle rust mij voorbereiden op de bevalling en wat verder nog komen ging. Ook hadden we besloten dat ik na de bevalling niet meer zou gaan werken. Financieel niet aantrekkelijk en wij vonden het belangrijk dat ik er als moeder de eerste jaren voor mijn kind kon zijn. 

September 2013. Een van de mooiste dagen van mijn leven. Sara werd geboren. Ze bleek een modelbaby. Deed alles volgens het boekje. En Jurre bleek een modelvader. Zo liefdevol en rustig, ik werd opnieuw verliefd. Ik smolt helemaal als ik zag hoe Jurre naar haar keek. Samen maakten we veel 'eerste momentjes' mee. 

Na een jaar begon het toch weer te kriebelen. Nog eentje erbij? Was wel onze wens. 2 kinderen en dan liefst qua leeftijd dicht op elkaar. In augustus gestopt met de pil en 4 maanden later had ik een positieve test in handen. Deze test deed ik alleen. We waren net wederom verhuist en zaten nog midden in de verhuisdozen. Jurre was met zijn vriend naar Ikea toen ik besloot te testen. Ik was nog maar 1 dag overtijd, maar kon niet langer wachten. En jawel... een heel licht streepje. Direct Jurre een appje gestuurd met de foto van de test. Geen reactie. Dan maar even bellen. Hoor ik zijn telefoon in de slaapkamer over gaan. Was hij zijn telefoon vergeten. En ik wilde zo graag mijn goede nieuws kwijt! Dus ik liep wat te stuiteren door het huis en het kwam niet in mij op om zijn vriend te bellen. Sukkel die ik was. Blijdschap alom toen hij eindelijk weer thuis kwam. Voor ons beiden weer even wennen maar we waren erg blij! 

De maanden vlogen voorbij en we vergaten elkaar niet. Nog altijd verliefd ondanks de hectiek van alle dag en heel bijzonder dat we als gezin straks compleet waren. 

Augustus 2015. Iris werd geboren, een maand voordat Sara 2 zou worden. Ze is de kers op onze enorme feesttaart. Ze maakt ons compleet. Ook zij is weer een modelbaby en ik hou van mijn gezin!

Wordt vervolgd...