4 jaar geleden
De onmogelijke keuze die ik als alleenstaande moeder moet maken
Voordat ik start wil ik graag duidelijk maken dat ik dit niet vertel om de vader van mijn kinderen in een slecht daglicht te zetten. Dit gaat puur om mijn gevoelens en de twijfel voor de keuze die ik voor mijzelf en mijn kinderen moet maken. Hij heeft zo zijn redenen waarom hij bepaalde keuzes heeft gemaakt/maakt. Ik respecteer dat.
Alleenstaande moeder
Zoals jullie weten ben ik een alleenstaande moeder. Not by choice zeg ik altijd, maar eigenlijk is dat wel zo. De vader van mijn kinderen wilde ze allebei niet en ik heb de keuze gemaakt om ze allebei niet te aborteren. Maar toen ze er eenmaal waren was het steeds wel contact, geen contact, wel contact, geen contact enz. Ik heb het iedere keer toegelaten. Hij is immers de vader. Ik hield nog heel veel van hem dus was altijd blij als er weer contact was. Maar op een gegeven moment moet je niet alleen voor jezelf, maar vooral voor de kinderen een lijn trekken. Tot hier en niet verder. Make up you mind. Wil je nou wel of niet in het leven van de kinderen zijn?
Wat als hij geen keuze kan maken?
Dat er steeds wel en geen contact is, laat eigenlijk al zien dat hij geen keuze kan maken. Het is ook niet makkelijk om voor kinderen te zorgen die je helemaal niet wilde hebben, maar ze zijn er nou eenmaal dus doe het dan wel of doe het niet? Ik weet in ieder geval dat niets en/of niemand tussen mij en mijn kinderen zou kunnen komen. Maar goed, ik heb dan ook zelf voor de kinderen gekozen.
What if?
Wat als ik hierin blijf meegaan? Wat als ik definitief een lijn trek? De omschrijving van beide scenario's lees je hier: www.morethanamom.nl/onmogelijke-keuze-alleenstaande-moeder
Te veel gebeurd
Zoals jullie weten ben ik zonder vader opgegroeid, maar ondanks dat heb ik wel een helder beeld in mijn hoofd van hoe een vader hoort te zijn. Het doet mij daarom nog veel meer pijn dat mijn kinderen dit ook niet mee kunnen maken. Dat hun vader hier niet in huis woont, tot daar aan toe. Maar waarom is het zo lastig om er altijd voor hen te zijn? Moet ik dan maar blij zijn met wat hij geeft? Is het raar als ik zeg: het is alles of niets?
Wat nu?
Ik weet nu niet wat ik moet doen. Moet ik het maar blijven proberen of een lijn trekken van tot hier en niet verder? Diep in mijn hart weet ik mijn antwoord, maar is dit de juiste keuze?
Voor nu geniet ik heel erg van mijn twee gezonde en lieve kinderen. Ben ik dankbaar dat ik hun moeder mag zijn en probeer ik een manier te vinden om met dit om te gaan. Als het niet goed met mij gaat, dan kan ik ook niet meer goed voor hen zorgen. Wie doet het dan? Dus ik moet ook aan mijzelf denken. Ik stop het eigenlijk altijd weg, maar daarmee ga ik het nooit een plekje kunnen geven.
Liefs,Nova
LOCIS
Goh ik zou de mogelijkheid omdraaien. Nu indien de papa er zelf naar vraagt, contact laten bestaan en als ze later groot zijn kunnen ze zelf kiezen. En dan zullen ze zelf wel goed aanvoelen hoe de band is met hem. Ik ben zelf gescheiden en mijn 2 oudste kindjes hebben hun papa toonde de eerste jaren heel weinig initiatief en interesse. Ze wisten niet waar ze aan toe waren, er werd wel eens afgebeld op het laatste moment door hem (recent ook nog dus stabiel is het nog altijd niet 100%) en er zat meestal een maand of 2 maand tussen. Bij het afscheid wisten ze nooit wanneer ze hem weer zouden zien. Vooral mijn dochter vond dat lastig (mijn zoontje was nog geen 1 toen we uiteen gingen en heeft een minder sterke band met hem). Mijn dochter is intussen 8 jaar. Sinds november is het contact wat stabieler en zien ze hem meestal een weekend in de 2 weken. Die vraag kwam vanuit hemzelf. Gelukkig hebben ze sinds ruim 3 jaar wel een stabiele vaderfiguur, mijn partner, die er ALTIJD voor hen is, maar hun andere papa blijft toch ook altijd hun papa. Met de keuze die je maakte om de kinderen te houden, maakte je ook de keuze om indien hij contact wilde, totdat ze beide 18 zijn aan hem 'vast te zitten'. Hij is geen donorpapa die je anoniem kunt houden en dus uit hun leven kunt houden. Je bent zelf zonder vader opgegroeid en misschien heb je dat niet als iets negatiefs ervaren. Ik werk zelf ook in de jeugdzorg en heb daar ook al van alles gezien. De loyaliteit van kinderen naar hun ouders is enorm. Ik weet dat het niet de makkelijkste oplossing is maar gelukkig hebben ze jou dan als stabiele moeder die er altijd voor ze is en ze te ondersteunen in hun ontwikkeling en ze op te vangen wanneer ze het moeilijk hebben... Succes!
Booij303
Lastige situatie waarin ik helaas ook heb gezeten. Heb toen de keus gemaakt om met het contact te stoppen, met het idee erachter dat als de kinderen groter zijn ze er zelf een keus in konden maken. Helaas heeft het nooit zover mogen komen omdat hun vader 2 jaar later overleden is. Zoals je begrijpt heb ik wel even spijt gehad van mijn keus. Al wat dat op dat moment de juiste..
MoreThanAMom
@Mama Adelheid: Ik heb inderdaad heel veel moeite met het doorhakken van deze knoop. Waar doe ik goed aan? Vragen waar niemand antwoord op kan geven. Er zijn verschillende factoren, het niet hebben van een eigen woning is daar 1 van. Echt een hele goede tip om het vast te leggen als er iets met mij gebeurd waar de kinderen dan naartoe moeten! Dankjewel voor jouw reactie.
MoreThanAMom
@Dott: Bedankt voor je reactie. Ik zal jouw blogs ook even gaan lezen. Altijd 'fijn' om te lezen hoe iemand anders in de zelfde situatie handelt. Ik heb het hem vaak genoeg gevraagd en dan was zijn antwoord: Je weet dat ik geen afstand wil en kan nemen. Nja, hij we hebben allemaal gezien dat hij het wel kan, want hij is veel meer niet dan wel in het leven van de kinderen geweest..