De nacht die alles veranderde..

Die enorme hal. Overdag bruist het van de gezelligheid. Restaurantjes, winkeltjes, een supermarkt, drogisterij, souvenir-shopje. Winkeltjes waar je ‘get-well-soon’ ballonnen kan kopen. Of potten drop, voor de periode in het ziekenhuis, als hart onder de riem. Bloemen, lunchplekjes, en zelfs een kapper. Ik had me voorgenomen om maandag, als we hier nog zouden zijn, een afspraak te maken. Om mijn haren te laten wassen.

In een enkel hoekje zit een arts te praten, serieuze zaken. Maar niet zo serieus dat er een apart kamertje geboekt moest worden. Er zitten ook mensen aan tafeltjes, bezoekers, patiënten, gezinnen. Te wachten op een goede uitslag of op het bezoekuur.

Overdag is het net een kleine stad. Er gebeurt van alles en er zijn altijd, elk moment van de dag, veel mensen op de been. Heen en weer, rennend, wandelend, kletsend, bellend.

Maar nu, nu staan we hier. Samen te wachten op onze dierbaren. Marco en ik. Het is donker, stil, groot en hoog. Er is niemand, behalve wij. De beveiliging moet ze binnen laten. Het is al middernacht geweest, officieel 3 februari. We moeten met een medisch mondkapje bewegen door het ziekenhuis. Tess heeft een besmettelijke infectieziekte, Kinkhoest. Ik heb zelf om extra bescherming gevraagd. Ik wil niemand besmetten. Zeker op de IC niet. Daar liggen alleen maar kwetsbare kindjes. Iedereen moet een mondkapje op als we naar boven gaan. We zijn blij dat iedereen er is. Het is goed zo.

We hebben de hele week via conference calls met elkaar gebeld. We belden 1 iemand en voegde iedereen toe aan het gesprek. We zeiden, als iedereen er was, ‘niet praten of reageren en vragen stellen aan het einde. Wij geven het signaal.’

Dit keer hadden we iedereen uit bed moeten bellen. Met de mededeling, ‘ze gaat dood’. ‘Het kan niet meer, Tess kan niet meer’. ‘Wil je naar het ziekenhuis komen om afscheid van Tess te nemen?’

De hele dag hadden we iedereen al wel van updates voorzien. Maar ineens ging het heel erg snel. Om 21:30 werd de kindercardioloog uit bed gebeld. Haar hartje pompte nog wel goed, maar haar pupillen reageerde niet meer. Waar blijft dat zuurstof? Ineens was daar het gesprek met de arts. We kunnen rekken, tijd kopen. Maar het wordt er niet beter van. Tess wordt niet meer beter. Uitstellen kan, maar er is geen kans. Tess gaat het niet winnen van de Kinkhoest. Tess gaat dood.

En nu staan we daar. Te wachten op onze ouders, zusjes en zwagers. We wachten op Elise en Lucas, die hun zusje voor de laatste keer gaan zien. Gelukkig hadden ze haar vrijdag al even gezien. En zaterdag volgens mij ook. Ik weet het niet meer zeker. Lucas maakte foto’s met Tess. Tess slapend in haar bedje. Zijn duim liefkozend bewegend over haar hoofdje. Oprecht de liefde van zijn leven! En met de pedagogisch medewerkster hebben Elise en Lucas knutsels gemaakt. Voor Tess.

En nu staan we daar, in die grote lege donkere hal. Iedereen druppelt verslagen en vol verdriet binnen. Wij hebben Tess al een paar dagen in deze staat gezien. Vol met vocht, een klein lappenpopje, zonder bewegende vingertjes of knipperende oogjes. Een statische ademhaling door het beademingsapparaat. Verder niemand heeft haar gezien en via de app hebben we geen foto’s gedeeld. Heel bewust niet. Het is confronterend, hoe ze nu is. Hoe Tess er nu uit ziet. Hoe anders dan de gezonde baby die ze 7 dagen geleden nog leek te zijn. Slangetjes, infuusjes, pleisters, dat hoort niet bij een baby van 1 maand en net 1 dag.

Ze is in slaap. Iedereen stapt heel zachtjes binnen. Om maar geen geluid te maken. Maar ze wordt niet meer wakker. Elise en Lucas, onze ouders, zusjes en zwagers staan op een rijtje roerloos aan haar bedje naar haar te kijken. Marco staat aan de ene kant van haar bedje en ik aan de andere kant. Ik ben zo verschrikkelijk trots op onze dochter. Wat ze heeft doorstaan. Hoe sterk ze is. Hoe sterk ze is geweest. Zoveel heeft ze de afgelopen dagen doorstaan? Zoveel hebben ze met haar lijfje gedaan. Ik aai haar voorhoofdje. Het is moeilijk. Ik weet eerlijk gezegd niet precies hoe iedereen dit persoonlijk heeft beleefd, aan haar bedje. De kamer stond vol met iedereen. De belangrijke mensen voor Tess. Haar opa en oma’s, tantes en ooms. Zus en broer. Iedereen kwam nog even naar haar kijken.

Ze moesten gaan, het ging gebeuren. De vader van Elise en Lucas is ook gekomen, nadat ik hem na de familie had gebeld. Ik wilde graag dat hij er zou zijn voor onze kinderen. Ik ben enorm blij dat hij er is. Hij en zijn vrouw wachten de andere familieleden op in de familiekamer. Het moment is daar. De beademing gaat uit.

Tess wordt los gekoppeld van de 16 medicijnpompen die aan haar bedje hangen. Het slaapmiddel en de pijnstilling blijft nog even aan. De beademingsbuis is uit haar lijfje. Het geluid, waar we de afgelopen dagen aan gewend geraakt waren, is gestopt. Tess komt bij ons op schoot. We zitten naast elkaar, op de eenpersoonsslaapstoel. Die eigenlijk niet bedoelt was voor een ouder om op te slapen, maar gelukkig had ik toestemming.

Ze is slap en warm. Als een lappenpopje. Geen slangetjes meer aan haar lijfje. Geen infuusjes meer. Ze ligt bij ons op schoot. Een kwartier lang. De dokter komt een keertje kijken. Ze hebben de geluidjes, piepjes en alarmen van de monitoren in de kamer uit gezet. De artsen en verpleegkundige zien de schermen achter de balie. Het gordijn voor de glazen pui van de kamer is dichtgetrokken, maar ik weet dat ze met z’n allen naar de schermen staan te kijken en in de gaten houden of haar hartje al gestopt is, of nog niet.

We knuffelen met haar. We praten tegen haar. Onze dochter. Zo mooi, zo klein, zo lief, zo prachtig.

Na een kwartier merken we dat ze niet meer ademt. Haar hartje is gestopt. Tess is dood. In onze armen ligt ze. Haar lijfje. Haar prachtige gezichtje. Dood. Voor altijd.

De arts komt bevestigen dat haar hartje inderdaad echt gestopt is. We mogen nog even met haar zitten en knuffelen. Twee van de verpleegkundigen nemen haar van ons over. Deze dames kennen we inmiddels een beetje. Ze hebben vandaag al goed voor Tess en ons gezorgd. Ze verzorgen haar en leggen haar in haar bedje. Gewikkeld in de deken die mijn oma breidde voor in de kinderwagen toen Elise net geboren was.

Marco en ik lopen samen, verdoofd, verloren en gebroken naar de familiekamer.

Iedereen daar, wist dat als wij terug zouden komen, het gebeurd zou zijn. Dan zouden we komen vertellen dat hun kleinkind, nichtje, zusje, onze dochter dood is. En nooit meer terug komt.

We komen de familiekamer in en ik stort in. Ik kan niet meer op mijn benen staan. Het gaat niet meer. Wat is er nou gebeurd? En waarom eigenlijk? Is onze dochter echt dood? Ik wil gewoon even terug, haar vast pakken. Haar graaiende handjes om mijn vingers voelen. Naar haar prachtige oogjes kijken. Het kan niet. Haar oogjes zullen vanaf nu voor altijd gesloten zijn.

Het moment is daar en we hoeven niets te zeggen. Het is gebeurd. Tess heeft het leven losgelaten. Ze is weggevlogen, als de mooiste vlinder. Ze heeft geen pijn meer aan haar lijfje. Ze hoeft niet meer te hoesten. Ze wordt niet meer in slaap gehouden en mag de strijd loslaten. Tess heeft niet opgegeven. Ze heeft gestreden als een kleine muis. Haar lijfje, het aardse omhulseltje kon niet meer. Wat is zij sterk geweest.

Ik heb vanochtend een paar uur gewerkt. Maar ik ben steeds weer daar, in die grote lege donkere hal. Vandaag doe ik niets meer. Mijn dochter is dood. Al 2 jaar. Tess heeft mij geleerd dat je sterk kunt zijn. En hoe dat moet. Maar vandaag even niet. Vandaag huil ik vooral om haar. Omdat ze er niet is en dat wel zo had moeten zijn. Vandaag ben ik steeds weer daar, op die plek, in dat moment.

2 jaar.. Voor mij voelt het als gisteren, zeker vandaag.