De meest moeilijke vakantievoorbereidingen

'Ik moet even wat met je man overleggen', zegt m'n moeder en ze glipt naar buiten. Even later komt ze terug, gaat zitten en kijkt me aan. 'Je vader heeft gezegd dat jij maar mee moet op vakantie omdat je dat erg goed kunt gebruiken'.

M'n moeder heeft met mijn man overlegt om mij mee te nemen op vakantie. Nou ja ze heeft voorgesteld dat wij samen op vakantie kunnen en zij wel op onze dochter passen. M'n man heeft geweigerd, hij heeft niet zoveel met vakantie. Ik moest maar samen met m'n moeder gaan want ik heb het hard nodig en hij neemt dan wel vakantie om bij de kleine te zijn. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Hier moet ik over nadenken.

Een week lang heb ik lopen tobben. Mijn vader staat zijn vakantie aan mij af. (Nog steeds springen de tranen in m'n ogen) Hij is heel duidelijk geschrokken toen hij met me naar het UWV is geweest en voor het eerst echt hoorde hoe het daadwerkelijk met me gaat nu ik zo extreem vermoeid ben. Ik voel me schuldig. Dit kan ik toch niet aannemen? En hij dan? Het zou wel heel erg lekker zijn. Ik heb het inderdaad zo hard nodig. En dat is direct de harde en confronterende waarheid. Ik heb een vakantie zo hard nodig en mijn vader staat zijn vakantie uit liefde aan mij af. Ik bel mijn vader op en accepteer zijn aanbod.

Dat was in juni. Sinds die tijd kijk ik uit naar de vakantie. Even tijd voor mezelf, tijd voor alleen maar mezelf. Even geen baby waar 24/7 alles om draait. Even uitslapen en bij tanken zoals mij dat uitkomt. Al heel vaak heb ik gehoord: 'wat knap dat je dat kan 11 dagen zonder je kind' en 'vind je dat niet spannend zolang zonder kind?'

Natuurlijk vind ik het spannend! Helemaal nu het nog maar iets meer als een week is dat we naar Gran Canaria vliegen. Ik ga voor het eerst alleen met m'n moeder weg en voor het eerst ben ik zolang zonder mijn man waar ik al 10,5 jaar mee samen ben. En als klap op de vuurpijl moet ik mijn kind achterlaten. Nu de koffer er staat om in gepakt te worden wordt het steeds spannender. 

Een enorme strijd aan tegenstrijdige emoties. Papa is voor het eerst heel veel langer alleen met z'n dochter dan een halve dag, maar juist doordat ze bij hem achterblijft stelt het me ook gerust want ze is in elk geval thuis bij een vertrouwd persoon. Maar wat nou als... Nee niet aan denken. Ze redden zich wel als ik er niet ben, ze zullen ook wel moeten. En stiekem denk ik dat manlief er dan wel even achter komt hoeveel werk het Is om 24/7 voor je kind te zorgen. Ik heb enorm veel zin in even weg zijn en dan vol energie weer terug komen (tenminste ik hoop dat ik er een beetje extra energie van krijg). Maar wat nou als ik haar zo enorm mis dat ik naar huis wil... 

Pff dat vakantievoorbereidingen zo moeilijk kunnen zijn. Of beter gezegd moeilijk worden nu de vakantie echt heel dichtbij is. Maar ik ga genieten heb ik mezelf beloofd. Lekker in de zon om daarna vol goede moed weer de liefdes van mijn leven in de armen te kunnen sluiten. Zij zullen ook zeker meer aan mij hebben als ik wat heb kunnen uitrusten en relaxen.

(en natuurlijk volgt er tijdens of na de vakantie een blog met hoe het nou gaat)