De mama met de hoofddoek

Gistere kwam ik er pas achter dat ik vandaag extra vrij zou zijn!! Ik wist natuurlijk dat het Bevrijdingsdag was maar dat het ook Hemelvaart was, was me even ontschoten. 

Mevrouw had vandaag haar middag slaapje vroeg achter de rug. Om 1 uur was ze weer up and walking. Ik besloot dat we naar buiten gingen maar ik had vandaag even geen zin in het zand in de speeltuin of in het roetsjen van de glijbaan. Ik wilde even een keer relaxen. Ik pakte een lekkere lunch in, krentebolletjes en appelsap! Ik raapte een paar auto's en boekjes bij elkaar. Eenmaal bepakt als ezel plus Mevrouw onder mijn arm geklemd, trapte ik de voetbal voor me uit naar benede. Daar gaan we weer, acht trappen (Nee dat went nooit!!). Ik zette alles neer in onze oh zo geweldige bolder kar en de wandel naar het park was begonnen. 

Wat een geweldige dag was vandaag. Wat een zon, wat een fijne tempratuur, heerlijk briesje. Wat een vrijheid. 

In het park aangekomen zag ik dat er al een aantal gezinnen zaten. Ze zaten allemaal half in de schaduw half in de zon. Ik volgde hun slimme voorbeeld en ging aan de andere kant van het veld zitten. Eenmaal uit gepakt, wauuuww. Wat fijn hier!! Ik moet dit vaker gaan doen deze zomer. De kids vermaakte zich heerlijk. Meneer trapte tegen de bal en gooide ermee. Mevrouw kroop razend snel achter hem aan en ze speelde SAMEN. Miracle! 

Opeens hoorde ik vanaf de andere kant van het veld: HEE DAVID!! Huh? Wie is dat zou weer? Het kwam uit de richting van een groepje van 3 dames met hoofddoeken en lange jurken. Er speelde veel blije kinderen om hen heen. Pas toen het jochie die mijn zoontje had geroepen aan kwam rennen zag ik dat buurjongetjes waren!! Ze namen Meneertje mee en ze speelde samen met de bal. Ik genoot vol op van dit heerlijke taffereel. Ik had mezelf voor genomen een #Geluksmomentjes Blog zou schrijven in het park. Maar een was een geluksmoment happening en ik kon er mijn ogen niet vanag houden!

Opeens kwamen er drie andere kinderen op mij aflopen. Drie Dametjes, de kleinste had de hand van haar moeder vast. De vrouw had net als de vrouwen tegen over me een hoofddoek op en een lange jurk aan. Ze groette me met een grote glimlach en knielde neer naast haar kleinste Dame. Ze zei iets tegen haar in het arabisch en glimlachde. 'Ze vinden de baby lief' zei ze uiteindelijk tegen me en knikte naar Mevrouwtje, die tussen mijn benen een krentebol zat te eten. Haar dochters waren duidelijk verlegen maar je kon zien dat ze diep van binnen stonden te springen om te spelen. Ze glimlachde alle drie naar me. Het voelde appart om zo out of the bleu met elkaar te praten en naast elkaar te zitten. Niet omdat ik nog nooit met buitenlanders om ben gegaan, in tegendeel juist, haha! Maar omdat ik in mijn hart wist dat ze vluchtelingen waren, mijn hart voelde zwaar. Toen ik aan haar vroeg waar ze vandaan kwam en zij 'Syrië' antwoorden, werd mijn gevoel bevesticht. Ze vertelde me dat ze hier school volgd om Nederlands te leren praten, dat vond ik knap van haar! 'Hoe lang zijn jullie hier al?' vroeg ik haar. '6 maanden' antwoorden ze glimlachend. Waaauw, ze praten al zó goed Nederlands! Maar met dit antwoord kwamen er ook zo veel andere dingen in mijn op die ik wilde vragen! Zoals: Wonen jullie in een huis of in het AZC hier om de hoek? Zijn jullie komen lopen? Hebben jullie de zee overgestoken in een bood? Hoe lang heeft jullie reis geduurd? Hebben jullie wel eten en genoeg kleding? Mijn moeder is vrijwilliger, hier in de gebouw achter ons, als jullie iets nodig hebben moeten jullie daar heen!! Of zijn jullie daar al geweest? ... Maar dit kon ik allemaal niet vragen. Ik vond het ongepast. Maar ik was nieuwsgierig! Ik heb haar geen van deze vragen gevraagd. Ze vertelde me dat haar Dames 6, 4 en 2,5 waren en dag de vierde onderweg is, ze hoopte dat het deze keer een jongentje zal worden, dat snapt ik. Onder tussen waren de Dames met Meneertje en de voetbal aan het spelen. De moeder werd daar een beetje nerveus van, leek het. Zo moesten ze wel twee of drie keer aan mij vragen of ze met onze bal mee mochten spelen, alsof ze bang was dat ik dat vervelend zou vinden ofzo. Maar natuurlijk mocht dat!! GO PLAYY!!! 

Na een aantal minuutjes waarin haar kleinste met Mevrouwtje aanpapte zeiden we elkaar gedag en liep ze terug met haar Meiden naar haar man, die alleen onder een boom in de schaduw zat.

Ondanks het een beetje een ongemakkelijk gesprek was vond ik het wel heel speciaal. Wie weet wat zij en wat haar kleine Meisjes hebben meegemaakt voordat ze hier kwamen, wat ze hebben gezien, wat ze hebben verloren. Ze waren in oorlog, de kids zijn in oorlog opgegroeit.

Elkaar zo treffen op Bevrijdingsdag vond ik erg speciaal. Ik denk dat het voor hen de komende tijd elke dag Bevrijdingsdag is.