7 jaar geleden
De liefde van en voor je kind; onvoorwaardelijk
Ik las een berichtje. Een klein berichtje tussen de vele anderen. Ik voelde mijn hart breken...
De eerste tien maanden van haar leven bracht ze helemaal alleen door, in een steriele metalen wieg. Ze had niets anders om haar te troosten dan de vingers waaraan ze kon sabbelen. Als je zou weten hoe ze keek toen de verzorger van het weeshuis haar aan haar (adoptie)moeder overhandigde zodat zij haar de allereerste keer kon koesteren. Nog nooit had iemand haar zo vastgehouden en ze had geen idee wat haar overkwam.
Haar laten wennen aan liefde en comfort bleek geen sinecure. Als je zou weten hoe vaak ze schreeuwend wakker wordt, hoe ze haar hoofdje tegen de spijlen van het bedje houdt of hoe ze wild heen en weer rolt om zichzelf in slaap te wiegen. Als je zou weten hoeveel minuten, uren, dagen, weken en maanden er werd besteed om bij de haar de gedachten 'trauma' en 'niet veilig' weg te nemen. Als je zou weten hoe ze nu gewoon toelaat dat haar mama en papa haar oppakken, hoe blij ze is in hun armen.
De moeder van dit meisje kreeg commentaar omdat zij haar bij zich droeg in een draagzak. Ze schreef een open brief aan de bekritiserende vrouw die vond dat ze haar kind 'teveel verwende' en vond zo'n draagzak nonsens. (bron: nieuwsblad.be)
Terwijl ik dit kleine berichtje lees voel ik hoe mijn hart daarop reageert. Er breken een paar kleine stukjes vanaf en de tranen stromen over mijn wangen. Ik mompel tegen Jurre dat ik Boef ga uitlaten en ben blij dat ik even later in de frisse lucht sta. Het rondje duurt iets langer dan gepland, ik denk na over het berichtje en bijna automatisch gaan mijn gedachten naar Sara en Iris.
Zodra ik terug ben sluip ik eerst naar boven, naar Sara. Ik heb net nog bij haar gekeken, maar ik moet toch echt nog even gluren. Ik ga op het randje van haar bed zitten en kijk hoe ze ligt te slapen. Ze is een onrustige slaper en ligt per nacht in minstens 50 houdingen. Speen en Beer zijn binnen handbereik of worden innig omarmd. Ik strijk haar haar uit haar gezicht en kijk naar haar. Minutenlang kijk ik en heel langzaam voel ik weer tranen opkomen. Dit keer niet van intens verdriet, maar van geluk. Ik prijs mijzelf de gelukkigste vrouw op aarde. Ik dek haar nog even extra toe en sluip weer naar beneden.
Zonder pauze loop ik naar Iris. Zij slaapt nog naast ons en ik ga op de rand van mijn bed zitten. Ze heeft nog niet zoveel haar dat ik het uit haar gezicht kan strijken, maar toch beroeren mijn vingers haar gezichtje. Ze wordt wakker en direct kijkt ze mij met grote ogen aan. In de seconde die daarop volgt ontvouwt zich de grootste glimlach die je zo rond 23.30 uur kan krijgen. Haar handje komt mijn kant op, ze wil mijn gezicht ook aanraken. Ik strek mijn armen uit en pak haar op. Samen gaan we in het grote bed liggen en ook zij krijgt een minutenlange staar-sessie. Inclusief de tranen. Serieus kijkt ze mij aan en haar vingertoppen beroeren mijn wang. Zachtjes voelt ze en blijft kijken. Ze lacht weer, ik lach terug. Over en weer raken we elkaar aan en koesteren we samen het moment dat ik mij nog lang zal heugen. Ik zie dat ze weer in slaap dreigt te vallen en til haar op. Ik knuffel en kus haar innig voordat ik haar weer in haar bedje leg.
Zelf ga ik ook in bed liggen. Dit keer pak ik niet mijn boek, wel doe ik het kleine lampje aan. Ik zie hoe Iris in slaap valt. Haar ene handje onder haar hoofdje, haar andere opzij. Ze voelt zich veilig. Nog 1 keer doet ze haar ogen open en kijkt mij aan. Het is net alsof ze even knipoogt. Dat ze even wil zeggen dat het oké is, ze is in de buurt en gaat nergens naartoe.
Niet veel later sluit ook ik mijn ogen. Mijn hart is nog wel een beetje gebroken, maar is door mijn lieve meisjes weer een beetje gelijmd.
</p><p><img width="750" height="28" class="aligncenter size-full wp-image-137294" alt="1" src="http://img.mamaplaats.nl/uploads/legacy/2016/04/11.jpg" /></p><ul><li><a href="http://kliks.affiliate4you.nl/?adv=5554&web=7303&linkinfo=shoptips&url=http%3A%2F%2Fwww.kleertjes.com%2Foutlet.html%23%21page%3D1%26sorting%3D24%26limit%3D24%22">Outlet bij Kleertjes.com »</a></li>
Anoniem
Wow heel mooi! Soms lijkt het alsof alles zo vanzelfsprekend is, maar als je dan weer zo een verhaal leest, dan koester je dat wat je hebt des te meer..
Lindsy83
We kunnen alleen maar hopen dat er voor alle eenzame kindjes een net zo liefdevol gezin klaar staat. Mooi geschreven.
mamavaneenmeisje
Ik had het hele stuk ook gelezen op fb en hier ook tranen.
Chiara
Typisch is dat hè.. Het klinkt zo naar maar hoe andermans leed je doet beseffen hoe gezegend je zelf bent... Het heeft altijd iets bitterzoets wanneer je dat inziet. Prachtig geschreven, ik kreeg er gewoon een warm liefdevol gevoel van toen ik het las. Ook het stukje van de moeder die zich 'moest' verdedigen. Mensen en hun oordelen en weten allemaal hoe het zou moeten, bah..