De leeuwin in me kwam naar boven

Het is al weer meer dan een jaar geleden, maar het heeft zo’n indruk op me gemaakt, dat ik het nog steeds kan navertellen alsof het gisteren was…

Ik was met mijn meisjes in de supermarkt. Iets dat ik vaak doe. En wat vaak goed gaat. Soms is het even worstelen met kindjes die in de peuterpuberfase zitten en zich daar ook naar gedragen. Maar vaak zijn ze ook gehoorzaam en lief. Het is gewoon een kwestie van oefenen. Vaak doen. Dan leren ze het wel. Ik durf dat wel, moeilijke situaties in het openbaar opzoeken. Ik ga niet thuis blijven als een kluizenaar, omdat mijn kinderen misschien wel eens een vervelende peuterpuberbui kunnen krijgen in de winkel ofzo. Dat is zonde.

Mijn oudste was al de hele dag een beetje pieperig en huilde om iedere scheet. Dat heb je soms, zo’n bui. Terwijl volwassen mensen de tranen wegslikken, laten de hersenen van kleuters en peuters de emoties ongeremd los. Zo ook mijn oudste. Al de hele dag. In de supermarkt ging het goed. Ze zocht gelijk de speelhoek op en mijn jongste, die een guitige goede bui had, en ik konden rustig samen door de winkel struinen. Als ze zo’n lieve schattige bui hebben, zoals mijn jongste die dag had, dan zie ik mensen om me heen heel vertederd kijken. Ideaal kindje! Pláátje! Ik ben dan trots.

We hadden onze spullen bij elkaar en gingen naar de kassa. Mijn jongste (2 jaar oud) bleef goed bij me. Prima! Ik had afgerekend en ik riep mijn oudste. Het was inmiddels erg druk geworden bij de kassa’s en ze kon er niet zo goed door, door die mensenmassa. Ik zag haar oogjes al weer waterig worden en ik zag lichte paniek. Ik besloot niet uit haar gezichtsveld te lopen. Ik bleef oogcontact met haar houden, om haar met zo min mogelijk problemen door de mensenmassa te loodsen zonder dat het weer op dikke waterlanders uit zou monden.

Maar ondertussen was mijn jongste dus wel alvast richting uitgang gelopen…. Een draaideur, die om iedere scheet stilstaat, waardoor mensen met winkelwagentjes tegen de ruit aan botsen, en elkaar argwanend aankijken ‘wíe raakte de deur aan???’ Maar uitgerekend als er een klein tweejarig meisje tussen zit, duwt ie door en door en door?? Toen mijn oudste veilig en zonder tranen bij me was, draaide ik me om en zag mijn jongste huilend tussen die deur zitten. Ik schrok me dood.

Ik rende naar haar toe en bevrijdde haar. Gelukkig zag ik al snel dat ze geen pijn had, ze was alleen geschrokken en liet zich snel troosten. Naast me stond een man van middelbare leeftijd hoofdschuddend naast me duidelijk hoorbaar te zuchten. ‘Daar snap ik nou helemaal niks van’. Zei hij op verwijtende toon. ‘Dat je als moeder dát laat gebeuren…!’ Niet begrijpend keek ik hem aan. ‘Pardon?’ ‘Ja! Jij staat er als moeder met je neus bovenop en laat het gewoon gebeuren!’ Mijn ogen werden steeds groter. Wat dacht deze man wel niet?? Ik zei dat ik nog een kind had om in de gaten te houden, knikkend naar mijn oudste. ‘Die ander is veel kleiner en je aandacht zou meer daar naar toe moeten gaan!’ bitste hij. Ik werd op dat moment zó woedend! Hij kende ons helemaal niet en hij had geen idee welk kind er op dat moment meer aandacht van mij nodig had. Dat was naar mijn inschatting toch écht de oudste, ook al was zij al zo veel groter. Dat riep ik hem ook schreeuwend toe. Ja, ik stond midden in een drukke supermarkt te gillen als een viswijf naar een totaal onbekende man van in de zestig. Wat bezielde me eigenlijk? Normaal ben ik zo verlegen!

Wat me nu bezielde?? Ik kwam op voor mijn kinderen. Als een leeuwin voor haar welpen. Iemand had onterecht kritiek op hoe ik het deed en ik kwam in opstand daar tegen. Ik gaf een keer een weerwoord. En hóe!! Ik schrok gewoon van mezelf. De man maakte al weer aanstalten om door te lopen, en ik durfde nog naar hem te roepen: ‘hartstikke bedankt voor uw commentaar op mijn moederschap hè? Dat kon ik in deze situatie echt heel erg goed gebruiken!’ NOT. Zonder iets te zeggen liep meneer door.

Gelukkig kreeg ik daarna wel bijval van een vrouw die alles had zien gebeuren (maar ze stond op dat moment buiten en kon niks, want de draaideur heeft effe stil gestaan, er kon niemand meer in of uit toen ik mijn kleintje net bevrijd had). Want op dat moment was ik degene die mijn waterlanders niet meer tegen kon houden. Die vrouw zag dat ik het emotioneel moeilijk had. ‘ach, het was vast een man die niet weet hoe het is om in je eentje met twee kleine kinderen naar de winkel te moeten, omdat hij dat zelf nooit hoefde. Zijn vrouw regelde vroeger altijd alles terwijl hij naar zijn werk was en geen idee had.’ Dat waren dus de woorden die ik op dat moment wél nodig had i.p.v. dat onzinnige commentaar van die vreselijke vent. ‘Ik vond dat je het heel goed oploste, je was er meteen bij en je dochtertje is ongedeerd’. Yes. Dat deed me goed.

Vervelend vind ik dat, dat ik me commentaar van anderen altijd zo aantrek. Ik wil in ieders ogen een goede moeder zijn. Maar dat kan niet altijd, als je kinderen niet altijd meewerken. Vooral niet in bepaalde leeftijdsfasen… Maar dit keer had ik in mijn boosheid precies verteld wat ik voelde. Ik had ondanks dat ik me voor l*l voelde staan in die scène in de supermarkt ten overstaan van al die mensen, misschien zelfs wel wat (vage) bekenden erbij, goed van me afgebeten. Niet dat ik denk dat die man overtuigd was door mijn woorden… Iets wat me tot de dag van vandaag toch nog blijft steken....