De langverwachte operatie..

7 juni was het dan Èindelijk zover .. de operatie om Ivy’s gehemelte te dichten.

Een jaar lang tegenop gekeken en een jaar lang naar uitgekeken.. als dit nou achter de rug was, konden we eindelijk een hoofdstuk van een naar onzeker begin afsluiten.

We begonnen de ochtend met allemaal lieve berichtjes van familie, vrienden en kennissen. Wat zijn wij rijk! Ik hield me eigenlijk best wel stoer, zei nog tegen Yoni: het lijkt wel of ik een robot ben geworden , ik functioneer en ik doe maar ik heb het “onder controle”. De mensen die mij echt langer kennen dan vandaag weten dat ik best een overgevoelig wrak ben. Ik ben iemand die altijd alles zielig vind en met iedereen meeleeft.

Yoni zei toen tegen mij: weet je wat dat is ? Dat is je moeder instinct, je bent sterk voor je meisje. Bijzonder, dat dat dus vanzelf gaat.

Ivy had de avond ervoor om 22.30 voor het laatst haar melk op maar ze heeft zich serieus waar tot de operatie begon als een engeltje gedragen , niet gehuild en was super vrolijk. Ik dacht nog: als je nou eens wist wat je boven het hoofd hangt. Ze heeft met de verpleegsters en iedereen gelachen en op haar manier gekletst.

Ik ben meegegaan naar de OK en daar kreeg ze het kapje op haar mond en neus en dit was uiteraard zoals verwacht een waar gevecht. Zo rot om te zien, maar het was nou eenmaal nodig.

Toen begon het lange wachten , 2,5 uur later werd Yoni gehaald dat hij mocht meekomen naar de uitslaap kamer.

Het duurde even maar toen vertelde de verpleegster me dat ze veel pijn had en dus nog wat morfine toegediend kreeg. Dus ze verwachtte ze met een half uurtje terug. ??

Ik kon niet wachten.

De operatie werd gecombineerd met het zetten van buisjes , dit leek lastiger dan het sluiten van het gehemelte omdat ze zulke smalle gehoorgangen heeft. Maar uiteindelijk gelukt!

Dan denk je dat het achter de rug is maar eigenlijk begint het dan pas natuurlijk, de napijn, je meisje zo zielig zien. Man, daar ging mijn stoere houding ..

Na een wilde nacht in het ziekenhuis mochten wij de volgende dag naar huis , omdat het best goed leek te gaan. We moesten het met paracetamol gaan redden, ik kan jullie vertellen.. de nacht van zaterdag op zondag was fijn om thuis te zijn maar qua medicatie veel te licht. Ze had zóveel pijn. Dus we hebben de volgende dag diclofenac gehaald..dit was een wereld van verschil meteen al.

Ik kan er nog pissig van worden dat we het maar even met paracetamol moesten redden. Ik ben geen fan van medicatie hoor, maar ik ga mijn kind natuurlijk niet onnodig pijn laten lijden.

Afgelopen maandag keek Yoon even bij toeval in haar mond, zijn blik zei mij genoeg. Als hij zich zorgen maakt dan zegt dat genoeg voor mij, aangezien hij de nuchtere is van ons twee. Helaas kon ik niet in haar mondje kijken.. en ik probeerde het positieve te benoemen , ze was vrolijk en leek geen pijn te hebben dat was het belangrijkste.

Tot ik de volgende dag zelf in haar mondje kon kijken, hij had gelijk.. het leek weer voor een deel al open te zijn (het zachte gedeelte.) en niet een mini stukje maar een best flink stuk.

Uiteraard de stoere moederverschijning opgehouden tot ze op bed lag.. we gaan toch niet meemaken dat het dus niet gelukt is en ze dus over een aantal maanden nog een keer moet he ?!

Zoveel vragen.. de tijd zal het leren.

In sommige gevallen groeit het weefsel nog naar elkaar toe maar om heel eerlijk te zijn lijkt het best groot, zo groot dat ik er een hard hoofd in heb.

Dat bedoel ik niet negatief.. dat is realistisch. Misschien loop ik ook op de zaken vooruit en is het een stukje zelfbescherming. Misschien hoort dat piekeren er ook gewoon bij als moeder.We moesten de plastisch chirurg de foto’s doorsturen.. we wachten vooralsnog nog op antwoord.

En tot die tijd.. tot die tijd.. speel ik maar weer de stoere moeder. De ”stoere” moeder die ik eigenlijk helemaal niet ben. 

*update 

As vrijdag 21 juni kunnen wij op controle komen bij de chirurg.