De kwakkelkoningin ging op zoek

Dat ik professioneel kneus en kwakkelaar ben, moge inmiddels duidelijk zijn. Trots ben ik er niet op, maar ik heb het inmiddels wel als realiteit geaccepteerd. Ben ik nu zielig? Welnee, nooit. Alleen misschien als ik in een zengende hittegolf opeens onwijs veel zin heb in een Solero en die blijken net uitverkocht in het vriesvak van de Appie. Dát vind ik dan een beetje zielig voor mezelf. Maar verder, nope, gezondheidsgedoe accepteer ik per definitie niet als iets zieligs voor mezelf. Er zijn ergere dingen in het leven en het leven is te kort om te sikkeneuren! 

Nu was het wel zo dat het begrip naar mezelf toe wat begon af te nemen hier en daar. Mijn ambities en vele interesses zijn er immers nog net zo veel als voorheen (zelfs eerder uitgebreid) maar mijn lijf laat het steeds meer afweten. Tja, dat ik nooit een fysiek fitte spring-in-het-veld meer ging worden, dat wist ik wel. En een dag zonder klachten, daar keek ik al lang niet meer naar uit. Die heb ik immers nog nooit gehad. Boeiend. Maar ik was het wel steeds wat vaker beu. Leuke, simpele plannen als even een wandeling in het bos in de herfst, dat is me heel de herfst niet gelukt. Ik had al leuke opplakoogjes gekocht en cocktailprikkers, met als doel om met Max lekker veel kastanjes te zoeken in het bos, om daar spinnen en poppetjes van te knutselen. Helaas. Ik kreeg daar toch wel de pip van. Ik vroeg geen gekke dingen immers van mijn lijf, ik stond niet volledig uitgerust in bergklim-gear klaar met een ticket in mijn hand richting het land met de hoogste bergen. Ik had me niet ingeschreven voor de New York marathon. Neen, gewoon een simpele boswandeling, dat was toch niet te veel gevraagd? Daar dacht mijn lijf anders over. 

De klachten die ik al had, zorgden vooral voor ongemakken. Huisstofmijtallergie, astma: ja heel lastig. Bij koud weer doet inademen stekend pijn. Ik kan volledig buiten adem raken van de gekste dingen. En als kind had ik heftige aanvallen. Maar dat valt tegenwoordig gelukkig redelijk mee. Mijn knieën zijn heel slecht, zelfs twee flinke operaties konden het niet fiksen en de slijtage die ik inmiddels heb opgebouwd voorkomen. En ja, dit is wel heel belemmerend geweest (die dansacademie zat er niet meer in hierdoor -achteraf maar goed ook, want er kwam een berg aan klachten bij :-) ). Ik heb dagelijks pijn en traplopen lukt soms niet. Mijn huid geeft een hoop klachten. Deze is bijvoorbeeld extreem gevoelig en droog, met alle gevolgen van dien. Vraag je je af of je pas geboren baby ergens tegen kan? Huur mij in als testpersoon. Als ik er tegen kan, kan gegarandeerd iedereen er tegen. Dus op mijn bruiloft had visagiste inhuren weinig zin, die kon met mijn gezicht toch niets beginnen. Daar heb ik zelf maar een mooie creatie van gemaakt. Maar wel met helaas nog rode wangen. Want ja, ik heb ook de huidaandoening rosacea. Dus mensen, voor eens en voor altijd: ik ben níet verlegen, ik schaam me niet gauw, ik maak me niet te druk, ik heb een rode kop door een aandoening. Er is geen grappig bedoelde opmerking over appelwangen (zo allergisch voor dat rotwoord geworden) en blozen die ik nog niet gehoord heb. Spaar je de moeite, ik vind het rot om te horen. En vooral rot om als een tomaat door het leven te gaan. O en by the way, het brandt zoals het er uit ziet. De hele dag. Alsof je te lang in de zon hebt gelopen. Eén slok alcohol en het is tien keer zo erg. De pijnlijke laserbehandelingen die ik vorig jaar onderging hebben niets geholpen (ik doe nog liever mijn bevalling opnieuw). Mijn ogen zijn extreem droog, zo droog dat ik met iedere keer knipperen mijn ogen verder beschadig. Eindelijk heb ik nu sclera-lenzen (medische lenzen) waar ik een badje van vocht in doe alvorens ze in te doen. Echt lekker zitten ze niet, maar mijn ogen zijn al veel gezonder zo. Ach en ze kunnen op sterkte gemaakt worden, weer een geluk bij een ongeluk dat ik mijn bril overdags niet meer op hoef. Dan heb ik het nog niet gehad over de extreme vermoeidheid mijn hele leven en de pijn die ik iedere dag in heel mijn lijf voel. En nog talloze andere klachten.

Allemaal los van elkaar staande dingen, toch? Maar het punt was nu wel bereikt dat ik me steeds meer afvroeg of dat wel zo was. Stond dit wel allemaal los van elkaar? Want kom op, hoe groot is de kans om zoveel kwakkelklachten te hebben en er steeds weer bij te krijgen. Is er niet iets overkoepelends te bedenken wat een hoop hiervan verklaart? Plus, het begon mijn leven steeds meer te bepalen. Ik kan niet altijd de energieke leuke mama zijn die ik wil zijn. Dingen voor mezelf laten vind ik vervelend. Maar soms nee moeten zeggen tegen mijn kindje, omdat mama nu pijn heeft of moe is. Dat gaat me aan het hart. Tijd voor actie. Nu had ik bij mijn vorige huisarts al eens een poging gedaan om wat meer achter de schermen te gaan zoeken. Steeds pakken artsen net die ene klacht aan waarvoor je komt. Nooit komt het lumineuze idee om eens te gaan kijken waarom iemand toch zo vaak klachten heeft en daarom eens naar the big picture te gaan kijken. Gelukkig had ik zelf wel zo'n heldere ingeving. Nou na veel zuchten kreeg ik mijn huisarts zo ver om er eens mee aan de slag te gaan. Maar het leek vooral niet van harte (zoals ik wel vaker voelde bij de beste man). Nou vooruit, dán maar een bloedonderzoek. Nou met de schildklier niets aan de hand. Geen ijzertekort. Niets gevonden, dús is er niets. Na doorzeuren, kreeg ik dan maar een vragenlijst mee om in te vullen. Met vragen over de relatie met mijn ouders, over mijn jeugd....Zucht. Uit die drie dingen die in mijn bloed onderzocht waren (van de driehonderd dingen die je kunt onderzoeken...) kwam niet meteen iets naar voren. Dus dan zal het wel tussen de oren zitten. Eikel...Nu onderschat ik de kracht niet van hobbels die mentaal nog te overwinnen zijn en hoeveel lichamelijke klachten daar uit voort kunnen komen. Maar in mijn geval, kom op. Ik ben altijd al een zeer zelfreflecterend persoon geweest, daarnaast heb ik twee volwaardige opleidingen tot coach gedaan, waar je enórm moet zelfreflecteren. Ik heb fysiotherapie gestudeerd (waar je veel leert over belasting/ belastbaarheid). Ik heb alles uit mijn jeugd en huidige relatie met mijn ouders verwerkt waar mogelijk en nodig, ik ken inmiddels iedere valkuil (ook al stap ik er nog wel eens in, maar dat doe ik dan bewust), ik weet hoe het zit met een verlaagde belastbaarheid en hoe je dan ook je belasting moet aanpassen. Ik heb de klachten niet vanwege onopgeloste zaken die nog een blokkade vormen. Ik dacht dat ik hem dat eerder al wel had duidelijk gemaakt. Maar goed, die zeurende mevrouw Klijsen moest ergens mee afgewimpeld worden. Leuke theorie, maar zaken als versleten knieën, hypermobiliteit, zwak bandenstelsel, dat kan niet van tussen de oren komen. Dat is pure fysiologie. Dat was dan ook de druppel. Ik was al jaren ontevreden en ben overgestapt naar een andere huisarts. Een die me wél serieus nam. Het volledige onderzoek is dan ook meteen ingezet. Eigenlijk een heel gedoe, want op een gegeven moment heb je iedere week wel een medische afspraak. Bloedonderzoeken, fysieke onderzoeken, röntgenfoto's, afspraak bij de internist, urineonderzoek, etc. etc. Maar ik wilde het nu eens grondig aanpakken. Misschien was er wel een goede reden om áltijd wat te hebben, om áltijd dood-en doodmoe te zijn, om áltijd pijn te hebben, met nog een hele rits aan vervelende klachten. Misschien zat er iets achter en ik zou er potverdrie achter komen. 

Ik heb opmerkingen van mensen dichtbij gehoord van 'waarom zou je die moeite doen', 'wat heb je er aan als je dat weet'. Allereerst, zo vreemd zulke vragen want het is míjn proces, het zijn mijn klachten. Toon begrip of zwijg. Ik onderga niet voor mijn lol al die onderzoeken (man alleen al de berg verlofuren die het me gekost heeft, had ik een paar leuke weken vakantie voor kunnen opnemen). En daarnaast, het zou toch heel raar zijn als er iets is, wat misschien behandeld kan worden waardoor je levenskwaliteit verbeterd kan worden, maar dat je dat dan negeert? En inderdaad, ik verwachtte echt geen diagnose waar een wonderpil voor bestaat, waarmee al mijn klachten voorbij zouden zijn. Dat ik de kwakkelkoningin zal blijven tot in het einde ter tijden, daar ging ik al wel van uit. Maar een verklaring zou me veel goed doen. Misschien kan ik dan de hoge eisen van mezelf wat bijstellen. Misschien kan ik wat aardiger worden voor mezelf dan en wat meer begrip naar mezelf toe tonen. Plus, wie weet is er iets erfelijks gaande, zou tof zijn als ik mijn zoon die informatie mee kan geven in een later stadium. Dus ja, ik was vastberaden. 

Op 29 december was DE dag. De dag der diagnoses. Heel toevallig zo getimed, had ik die dag een afspraak bij twee verschillende artsen, voor de uitslag van hun onderzoeken. En er is inderdaad iets uitgekomen bij allebei. Ik moet er nog steeds aan wennen, het moet nog landen, maar ik heb er vertrouwen in. 

In mijn volgende blog vertel ik je er meer over!