De kraamweek met twins

De bovenstaande foto is gemaakt aan het einde van de kraamweek. Vanaf toen ging het "Echte werk" voor ons beginnen. Laten we eerst beginnen met het begin van de kraamweek. 

Op woensdag 1 november 2017 om 23;41 en 23;42 zijn Jay jay en Jax geboren. Als het aan de heren had gelegen hadden we na 3 uurtjes wel weg gemogen naar huis, maar ze waren door middel van een keizersnede gekomen dus was het wachten op mij. Het ziekenhuis was ik meer dan zat. Lig je daar op een zaal waar allemaal mensen komen en bijna gelijk met baby naar huis mogen. Het geklaag aanhoren, commentaar. En persoonlijk vond ik de "herrie" een stoorzender voor de borstvoeding. Wat waren we blij dat de dag aangekomen was dat we weer naar ons eigen stekkie mochten! We hadden onze kraamverzorgster Monique ingelicht over de stand van zaken en Jeroen belde haar die zaterdag ochtend voor we naar huis mochten. 

We kwamen met de auto voor ons huis aan. Ons huis was prachtig versierd met ooievaars, blauwe slingers en voor het raam hing een slinger met ballon letters. Er stond "2 venties". (Tweelingslingers waren nogal lastig, maar juist dit vond ik geweldig! Daar kwamen de waterlanders al aan.. Haha! Daar zaten we dan. Gelukkig waren ook wat familie leden gekomen. Een mannetje begon te huilen.. O ja.. nu moeten we het zelf bedenken.. natuurlijk,  hij heeft honger!! Hoppa, aan de borst. Toen hij verzadigd was kwam zijn broertje. Gelukkig,  want het "dubbel voeden" ging nog niet zo geweldig. Daar kwam ze, Monique. Ze zegt: "Wat goed dat jullie al begonnen zijn en wat gaat het goed!". Dat deed me gelijk al goed! Toen mocht ik mijn verhaal doen. Zow.  De hele emotionele rollercoaster kwam eruit! Verdriet, geluk, twijfel etc. Wat was ik een emotioneel wrak. Na dit gingen we met de dubbele borstkolf kijken hoe het zat met de melkproductie. Dat zat wel goed! Genoeg voor een drieling! We mochten alvast lekker op bed en dan kwam ze ons de lunch brengen. Wat was dat fijn zeg. Ons eigen bed, ons eigen huis. Door alle adrenaline ging het slapen niet echt lukken. Maar we konden in ieder geval even rusten. Na 2 uurtjes gelegen te hebben kwamen de jongens zich melden. Ze hadden honger. Allebei! Dus begonnen we gelijk met oefenen voor de duo rugbyhouding. (In het ziekenhuis hebben we ook geoefend maar ivm tijd gebrek etc lukte dat niet zo goed). En... het lukte! In 1 keer! Wat waren we trots! Monique maakte nog een foto voor haar collega's. Jeroen kreeg ook les in aanleggen zodat als Monique naar huis ging wij onszelf konden redden. Ook Jeroen leerde snel! Top team! Ze maakte ons eten gereed en ging naar huis. Toen we net wilden gaan eten kregen de jongens ook honger. Toen hebben we een constructie bedacht waarin ons eten niet koud werd. Jax en Jay jay lagen aan de borst , en Jeroen voerde mij en zichzelf. Dat was eigenlijk best hilarisch!Haha. De avond en nacht kwam. De eerste nacht zonder hulp. Geen verpleegsters, en geen Monique.

De eerste uren leken een makkie. We dachten als dit zo blijft gaan niks meer aan doen. Het makkie veranderde in een uitdaging. Ze huilden. Allebei. En hard! Wat moesten we nu? We hadden een soort lijstje gemaakt met dingen waar we aan moesten denken zoals, voeden, luiers, temperaturen etc. Op een gegeven moment hadden we het lijstje 10 x langs gelopen. Niets leek te helpen. We zeiden nog. Waar zijn we aan begonnen. Haha. We besloten ieder een boy te pakken en bij ons te houden. Op een gegeven moment werden ze eindelijk rustig. Dit had heel even geduurd en toen was het wel weer etenstijd voor Jax en Jay jay. Dit ging de hele nacht zo door. Ieder uur van de klok hadden we gezien. Voor we het in de gaten hadden hoorden we de sleutel in de voordeur. Het was al 8 uur! Onze reddende engel Monique kwam binnen! We bespraken de nacht. We vertelden hoe pittig we het vonden. Zij stelde ons gerust dat we het heel goed hadden gedaan. Voor de jongens aan de borst gingen werden ze gewogen. Na het voeden nam Monique de zorg op zich, kregen wij ons ontbijt en konden we even slapen. Heerlijk! In het ziekenhuis mocht ik de jongens nog niet van een badje voorzien, wat ik echt verschrikkelijk vond. Jeroen had al wel een bad les gehad. Ik kreeg mijn eerste van Monique. Want vond ik dat mooi! Ik vergat zelfs mijn zere buik. Deze dag verging net zoals de vorige. Het was vooral voeden en liggen en eten. We hebben in die week 1 paniek moment gehad. Jax krijste.. heel hard! Hij leek ontroostbaar. We hadden het lijstje 10 x gedaan. We wisten het niet meer. Het was 23.55 maar besloten toch Monique te bellen. (Ze zij als we iets hadden waar we niet uitkwamen, bel dan. Ongeacht hoe laat het is). Dat deden we. Ze nam op en vertelde dat ik de bovenkleding uit moesten doen en kleine Jax tegen me aan moest houden. Huid op huid! En ja hoor! Hij werd weer rustig. 

6 dagen was Monique bij ons. We kregen gelukkig meer dagen ivm meerling en keizersnede indicatie. Wat hebben we veel van haar geleerd! De nachten waren lang en ieder uur van de klok hebben we gezien. En ook al die dagen keek ik uit naar het geluid van de sleutel in de voordeur,  dat Monique , onze redder in nood, kwam. Ze complimenteerde ons met het feit dat iedere ochtend als ze bij ons kwam het "rustig " was bij ons. Het gejank kwam haar niet tegemoet.  Ze deed alles wat verwacht werd, en nog zoveel meer!Ze verzorgde de visite, ze verzorgde mij.( ik geloof dat ik meer beschuit met muisjes heb gegeten dan alle visite bij elkaar, haha!) Ze maakte ons huis netjes en schoon. Hele goede diepe gesprekken heb ik met haar gehad. Ook dat deed mij goed!  Door mijn verleden was ik best onzeker. Zij vertelde mij dat ik een "echte" moeder was! Zij gaf mij en Jeroen zelfvertrouwen. Dat wat je nodig bent als "nieuwe" ouder. Ze leerde ons hoe we de mannen moesten verzorgen, waar we op moesten letten. Zij leerde mij hoe ik zelf de jongens in de rugbyhouding kon aanleggen zodat als er niemand was ik dit zelf kon. Zij leerde ons een systeem dat werkte, Het was wel zwaar, maar dat kon ook niet anders.

Toen brak het laatste uurtje aan dat ze bij me was. Het was alsof het weer mijn gevoel overnam. Het stormde. Ik zag er zo erg tegen op. Hoe moesten we dit allemaal nu zelf voor elkaar zien te krijgen. Ik begon wat te snikken toen ze weg ging. Ze stelde me gerust. Jij kan dit! Jullie kunnen dit! Jullie doen het zo goed! En dan nog wel met 2! En daar ging ze. In de storm. Ik heb haar voor het raam helemaal nagekeken. Jankend en wel. Ze ging nu echt. 

Zoveel negatieve verhalen hoor ik over sommige kraamverzorgster. En zoals ik in het begin aangaf. Wij hadden een geweldige kraamverzorgster! Monique! Beter dan ik me voor kon stellen. Zij stoomde ons echt klaar. In mijn hart zal ze altijd een speciaal plekje hebben. En vergeten zal ik haar nooit. 

Liefs Miranda