7 jaar geleden
De "kraamtranen" die je niet verwacht.
De eerste dagen na de bevalling zit je vol emoties, de wel bekende"kraamtranen"
In mijn zwangerschap was ik al een emotionele doos zoals we dat noemde.
Ik zat om werkelijk alles te huilen, en dacht echt dit is niks voor mij...
Ik zei vet stoer tegen manlief dat ik niet meer zou gaan huilen als de kleine geboren is...
Dat ging anders dan gepland, mevrouw werd geboren en ik zat te huilen. alle emoties van de afgelopen maanden kwamen eruit, net of ik mezelf niet in de hand had. na zoveel problemen in de zwangerschap hoopte we dat het met de geboorte zou ophouden. De kinderarts heeft je onderzocht en ondanks dat je te licht bent was alles in orde, alleen je temperatuur had je moeite mee en je wou niet drinken.
Bij thuiskomst was ons hele huis versierd (ja zelfs daar om zitten huilen) wat hebben we toch een lieve mensen die ons graag helpen.
De kraamzorg kwam binnen en stelde me in alles gerust, wat was dat een lieve vrouw! In de tussentijd zat ons hele huis vol, mijn ouders, mijn zus met 3 zoons waren er en later mijn broer met vriendin en dochter.... Net bevallen en dan zit je huis ineens vol... Dat werd me echt teveel en toen we hoopten dat de rust terug kwam omdat iedereen op me ouders na wegging kwamen de volgende....
Me schoonzus met dochter en haar kleinzoon en me zwager, ze moesten vanuit Beverwijk komen en hadden in een file gestaan....
We gingen net eten toen hun binnen kwamen en ze bleven mee eten... Na een uur drukte kon ik het niet meer aan en ben al huilend naar de slaapkamer vertrokken.....
Toen iedereen eindelijk weg was en Jessie na zo'n vermoeiende dag op bed lag hebben we genoten van de rust....
Die duurde niet lang......
We hebben in een Rollercoaster aan emoties gezeten, ik zat om alles te huilen na de geboorte.... Er waren weer zorgen om Cheyenne, ze zat op dag 5 15% onder haar geboortegewicht.
Dat was veelste veel, dit mag maar oplopen tot 10%.
Van dat kleine meisje bleef heel weinig over, na 3 dagen moest ik gaan kolven en na 6 dagen hebben we de knoop doorgehakt om te stoppen met borstvoeding, omdat het niet op gang kwam goed genoeg en er weinig voedingsstoffen in zaten.
Hup weer zo'n moment waar ik naar toe leefde, wat niet door ging.... Weer huilen omdat ik teleurgesteld was in mezelf, in me hoofd bleef ik maar volhouden dat het afvallen wat ze deed mijn schuld was...
Iedereen heeft op me in zitten praten dat ik er niks van kon doen, dat het moeder natuur is die dat regelt.
Ben veel overstuur geweest, Cheyenne is nu 6 weken oud maar soms heb ik er nog last van!
Kraamtranen pfff wat een ellende!