De Kennismakingsochtend

En ineens was het zover: de kennismakingsochtend op de basisschool. Vastbesloten om alles zo stressvrij mogelijk te laten verlopen zette ik de trein die ochtend al vroeg in beweging. Er moest namelijk nogal veel; koffie, flesjes maken, brood smeren, koffie, douchen, aankleden, kinderen aankleden, koffie, de kleine broer naar opa en oma brengen, een stuk of dertig peuterplasjes, de grote zus op de fiets zetten, naar school fietsen.

Ik ben een notoire te-vroeg-komer. Altijd al geweest.  Dus ruim twintig minuten te vroeg stonden we, niet eens overmatig transpirerend en wel heel trots, voor de deur van school.School.Jezus.

“Kunnen we al? Mogen we al? Zullen we gaan? Kom. Nou!”Mijn bijna-kleuter kan niet wachten om groot te worden en ze trekt me aan mijn hand mee naar binnen, de school in.

Overal krioelen andere bijna-kleuters om mijn benen, ouders lopen door elkaar, juffen zijn in de weer met pennen en lijsten.“Straks is het veel minder chaotisch hoor,” zegt een verhit uitziende vrouw verontschuldigend terwijl ze me een hand geeft. Ze stelt zich voor als juf Wendy en vertelt me dat ik Teddy om tien uur weer mag ophalen.Ik slik iets weg.

“Oh,” piep ik. “Maar ehm, is deze ochtend dan alleen voor de kinderen? Ik bedoel, zonder de ouders erbij, en zo?”

Ik moet iets van paniek uitstralen, want een van de onderwijsassistenten legt een hand op mijn arm en zegt: “Je mag gerust in de hal blijven hoor. Er is lekkere koffie.”Dat is lief. Maar dat is natuurlijk voor mietjes. Net als al die andere moeders zal ik laten zien dat ik dat kan, mijn kind loslaten.

Ik begeleid Teddy de klas in en nog voordat ik haar jas uit heb getrokken heeft ze zich al op zo’n heerlijk oldskool kleuterstoeltje geïnstalleerd.

“Kijk mama!” ze wijst op een tafel vol Playmobile. “Een piratenboot! School is leuk!”

Met een brok in mijn keel zeg ik: “Lief, mama gaat nu. Dan kom ik je straks weer halen, ja?”“Okeeee. Doei mama.”Ik krijg nog een halfhartige zwaai door het raam van het lokaal, dan is ze alweer druk.

Op de fiets bel ik de papa. Hij hoort mijn toon en vraagt gealarmeerd wat er is.“Het. GaatAllemaal. Zo. Snel!” breng ik gesmoord uit. En ik huil. Ik ben nog niet eens de hoek om, of ik huil al. Godsamme zeg, en dan is dit nog maar de kennismakingsochtend.

Als ik me nu al zo voel, dan ben ik echt bang dat ze me op de eerste schooldag onder politiebegeleiding uit de school moeten laten verwijderen.

Een ruim uur later fiets ik kwispelend weer terug. Opnieuw zo’n twintig minuten te vroeg, die ik ternauwernood doorkom. Om vijf voor tien dartel ik de school binnen, laat me meevoeren door de stroom van ouders en pluk mijn blije pre-kleuter uit het lokaal. Bij het weggaan geeft ze de juf zelfs een knuffel.

“Dag lieve Teddy,” zegt die, en het klinkt gemeend. “Tot na de vakantie.”

“Dág juf!”

Sjeez. Het is net echt.