9 jaar geleden
De grote vraag van vannacht: wie ben ik?
Vannacht waren slaap en ik niet de beste vriendjes. Ik wilde hem graag omarmen, maar de liefde was helaas niet wederzijds...
... Om de wakkere uurtjes zo aangenaam mogelijk te maken, ging ik liggen denken. En daar ben ik goed in! Tot het enge aan toe. Hele scenario's passeren de revue. Vannacht kwam het onderwerp 'Wie ben ik?' op mijn pad. Binnen enkele seconden kwam ik tot de conclusie dat ik vooral mezelf ben. Een trotse vrouw van dertig, getrouwd met de liefste man die ik me maar kan bedenken en mama van de twee allermooiste kindjes die op deze aardbol rondlopen. Maar ik zou ik niet zijn als ik nog wat verder na ga denken.
Bijna 31 jaar geleden zette mijn moeder me na een zwangerschap van 38 weken op de wereld. Een mini meisje met een enorme bos zwart haar, puntgaaf, 2990 gram en 49 centimeter. Vanaf het moment dat ik ben geboren ben ik niet alleen een individu, maar ook iemands dochter, kleindochter, kleine zus, nichtje, achternichtje en buurmeisje. Flink wat taken voor zo'n hummeltje. En dat takenpakket is in de loop der jaren flink uitgebreid. Ik kan inmiddels aan mijn lijstje toevoegen: grote zus, schoonzus, vriendin, bff, vrouw, kennis, vage kennis, mede sporter, collega, buurvrouw, mama-van..., tekstschrijver, blogmama en natuurlijk mijn allerbelangrijkste taak sinds 3,5 jaar: mama!! Ik zal ongetwijfeld nog heel wat taken vergeten zijn. De oplettende lezer is het vast opgevallen dat er één taak is die ik niet heb genoemd. Eentje waar ik al een poosje voor klaar ben, maar waar ik zelf geen grip op heb. Eentje waar anderen voor moeten zorgen om dat van mij te maken. Inmiddels is er iemand die mij deze taak gaat geven, en hoe!! Ik moet er alleen nog een paar maanden op wachten. Maar wat ben ik trots op mijn lieve kleine zusje. Zij geeft zichzelf niet alleen de belangrijke taak als mama, maar daarmee maakt zij mij tante. En ze doet het gelijk goed, want ik wordt tante van een tweeling! De taak als tante pak ik heel serieus aan. Ik ga mijn neefje(s)/nichtje(s) knuffelen en verwennen om ze daarna met veel plezier terug te geven aan hun mama en papa.
Al deze stof tot nadenken was zwaar vermoeiend, want ik moet in slaap gevallen zijn. Want vanmorgen werd ik om iets voor 6 uur uit mijn bed geroepen door het allerliefste meisje die ik me maar kan bedenken. Ach het was vroeg, maar die blije lach en de armpjes in de lucht om opgepakt te worden, maken het alle moeite waard op mijn taak als mama te vervullen. Helemaal als de Peuter daarna, met knuffels en al, bij ons in bed kruipt.