De glimlach van mijn kind

Rugpijn

Begin ik net aan een nieuwe blog, gaat mijn telefoon. Kreunend sta ik op. Het valt niet mee. Niet alleen omdat ik gisteravond euh vannacht, veel te laat in bed lag, maar vooral omdat ik de laatste dagen mijn rug enorm voel. Het is ook een zwakke plek, mijn rug. Sinds ik de eerste smak maakte met mijn fiets, toen was ik dertig geloof ik, begon mijn rug op te spelen. De rugpijn is er altijd, maar sinds gister is ie heftiger dan normaal. Stress waarschijnlijk. Ik raak geïrriteerd door de telefoon. Het is mijn vrije dag en ik wil even rust. De laatste tijd wil iedereen wat van me. Instanties vooral. Aandacht, afspraken, uitleg, van alles en nog wat. Ik heb even geen zin om dingen te bespreken. Even ik alleen met mijn computer.

Gymkleren

Op het schermpje staat “Wereldschool” en ik hou even mijn adem in. Wat is eraan de hand? Is Dunya ziek? Ik loop onbewust al naar de deur op het moment dat ik opneem. Het is de administratie. “Dunya staat naast me” begint ze haar verhaal. “Moeder van Dunya toch?” onderbreekt ze zichzelf. “Ja, ja” zeg ik ongeduldig. “Ze is haar gymspullen vergeten! Kunt u ze even komen brengen?” vraagt de vriendelijke dame. Ik slaak een klein zuchtje van opluchting. De gymles is omgeruild en vandaag is er in de ochtend gym. Haar tas ligt klaar, maar neemt ze op vrijdag tussen de middag mee naar school. Ik trek mijn jas aan en spring op de fiets. Als ik langs de klas loop kijkt Dunya meteen op. Ze zit met haar rug naar het raam, met een koptelefoon op en een afscherming om zich heen. Je kunt denken dat ze voelt dat ik eraan kom. Geloofwaardiger is dat ze iets zag en meteen omkeek. Hoezo snel afgeleid?

Rekentoets

Haar duim gaat omhoog als ze haar gymtas ziet, maar ze blijft zitten. Dunya houdt haar schrift omhoog om te laten zien wat ze aan het doen is. Ze werkt aan een rekentoets. Ik steek ook mijn duim op. Wat een verschil met een paar jaar geleden dat ze me dan een knuffel wilde geven. Nu lacht ze en blijft rustig zitten waar ze zit. Knap van haar. Ik ga snel weer weg. Een vriendinnetje loopt op de gang. “Hai Henrike, alles goed?” vraagt ze. “Ja hoor, met mij wel. Hoe gaat het met jou?”vraag ik. “Ook goed!” bevestigt ze. Ze gaat de klas weer in en ik ga naar huis.

Geen rust gevonden

Ik plof op mijn bureaustoel om verder te gaan met mijn blog. De waterkoker staat opnieuw aan. Ik wilde net thee gaan zetten toen ik plotseling weg moest. Er wordt geklopt. Ik schiet in de lach. Het is me vandaag niet gegund om mijn blog af te maken. Een buurman vraagt of hij op de computer mag. Het is dringend. “Natuurlijk” zeg ik dan. Mijn blog is net iets minder dringend. “Dan ga ik eerst even roken beneden en dan kom ik straks wel weer naar boven. Ik heb ook mijn spullen niet meegenomen” vertelt hij, terwijl ik thee zet. En weg is hij. Dringend, tja.

Bijstandsbond

Deze week was druk en vermoeiend. Weinig tijd gehad om uit te rusten. Eerst de yogales, die redelijk verliep. Daarna een gesprek op het DWI, samen met de bijstandsbond. Altijd spannend zulke gesprekken. Ik ben beperkt in mijn mogelijkheden, zo makkelijk is het niet werken met een kind. Maar daar denkt het DWI vaak anders over. Op de basisschool waar ik werk is het heel goed geregeld. Maar dat kan als vrijwilliger. Het gesprek valt mee. Ik word aangemeld bij een andere afdeling. Die gaan samen met mij kijken wat de mogelijkheden zijn om mij aan een betaalde baan te helpen. Ze kan niet zeggen hoelang het duurt voordat ik een oproep krijg. Het geeft me wat rust om door te gaan met mijn werk op school en ondertussen op zoek te gaan naar iets anders. Het is toch fijner om het in eigen hand te houden.

Notulen

Er volgde ook nog een vergadering bij Dunya op school. Die verliep zo emotioneel en intensief dat ik halverwege al een hoofdpijn op voelde komen. Ik probeerde me een beetje af te sluiten voor al die boze geluiden, door me te concentreren op de notulen die ik moest maken. Het valt sowieso niet mee om zo’n discussie te notuleren, maar het is aardig gelukt. Dubbel, omdat ik de zorgen en emoties van ouders goed begrijp, maar ook weet hoe het er op scholen aan toe gaat en dat kinderen met gedragsproblemen nauwelijks meer toegelaten worden tot het speciaal onderwijs. Het is alleen te hopen dat er, in het kader van Passend Onderwijs, op termijn toch geld komt voor ondersteuning. Dat zou goed zijn voor de school en dat zou goed zijn voor mij. Dan kan ik afscheid nemen van het DWI.

Intensieve gesprekken

Ook stonden er voor woensdag twee intensieve gesprekken gepland. Eentje ging niet door en eentje maar half. Op donderdag volgde er een gewone werkdag, die in het teken stond van toetsen. In de middag krijg ik zelfs een bloemetje van de directrice, nog voor mijn verjaardag. Daarna Dunya ophalen die in de supermarkt vervolgens haar fietssleuteltjes verliest. Grote paniek. Zij in de winkel zoeken en ik in de winkel zoeken. Bij de servicebalie gevraagd. Niks. Als ze nog een keer de winkel in loopt krijg ik weer eens een ingeving. Ik kijk door het raam en zie haar fiets staan. Wat een grap zou het zijn als haar sleutels gewoon in het slot zitten. En ja hoor. Dunya komt de winkel uit, opnieuw in tranen. “Lieverd, kijk eens naar je fiets” zeg ik. Oeps. “Maar ik hoorde echt iets vallen!” zegt ze schuldbewust. “Laten we maar gewoon blij zijn dat ze niet weg zijn” zeg ik dan. Snel naar huis, nieuwe batterijtjes in de fietslamp laten zetten en dan blijkt ie gewoon stuk te zijn. Dat is balen. Ook nog even eten en dan achterop naar ballet. Zonder licht fietsen is te gevaarlijk. Als we thuiskomen probeer ik Dunya te stimuleren om zich om te kleden. Ik ben gestrest, de oppas komt zo en ik ga zingen. Ik probeer mijn rugpijn te negeren, maar dat valt niet mee en ik heb geen idee hoe ik de avond door moet komen. Dat wordt dus zolang mogelijk staan blijven en maar hopen dat ik het red. Afgewisseld met af en toe zitten tussendoor als er iets wordt uitgelegd. De nacht erna voel ik hoeveel ik mijn rug heb geforceerd. Maar ik vind het belachelijk om op mijn 42ste al niet meer langer dan een paar minuten te kunnen staan of lopen. Dus doe ik gewoon alsof het niet zo is.....

Lichtpunt

Zo aan het eind van de dag lukt het dan toch nog om mijn blog af te schrijven. Dunya is weer thuis na een drukke dag. Spangas kijken en dan douchen. Daarna ontspannen, samen. We gaan lekker de finale van The Voice of Holland kijken. We hebben zo onze favorieten en we zijn heel benieuwd of ze de finale gaan winnen. Ondanks alle stress is er een constant lichtpunt in mijn dagen. Dat is natuurlijk Dunya. Als ik haar uit school haal en ze valt in mijn armen, dan kan ik even mijn zorgen van me af zetten. En als ze eindelijk slaapt dan golft er een gevoel van vertedering door mij heen. Elke ochtend begint met een knuffel van mijn prachtige dochter en elke avond eindigt op dezelfde manier. En dan lach ik natuurlijk ook. Het relativeert. En ik ben ervan overtuigd dat de komende week wat rustiger wordt, dan krijgt mijn rug ook wat rust. Dat heb ik grotendeels zelf in de hand. Want de glimlach van mijn kind doet me steeds opnieuw beseffen wat het belangrijkste is in mijn leven.