De geboorte van een mama, deel 2

En dan ben je zwanger…

Wat moet ik nu doen dan? Eerste stap? Wie bel ik? Waar moet ik heen? Ik slikte al foliumzuur, want ik had gelezen dat dit verstandig was om te doen nog voordat je zwanger was. Oke nu een verloskundige uitzoeken en me aanmelden is wat mister internet mij wist te vertellen. Nou waarop baseer je de keuze voor een verloskundige praktijk? Uiteindelijk zag ik er een waarvan de site en de mensen (ja oke de foto’s van deze beste mensen) mij aansprak. Ik belde voor een afspraak en mocht een paar weken later al langskomen voor een eerste echo en intake.

Beide waren we in de zevende hemel, zo blij, gelukkig en vooral ook wel verrast dat het zo vlot raak was. Wij vonden het onzin om te wachten en hebben onze ouders deelgenoot gemaakt van ons kleine, prille geluk. Mocht het misgaan was het idee dat het niet verkeerd was om mensen te hebben die ons zouden kunnen troosten.

Daar was het dan juli, tijd voor de eerste echo, ergens had ik er geen fijn gevoel over. Ik zag er tegenop en had het idee dat ze me gingen vertellen dat ik het mij had ingebeeld. Toen ik op de tafel lag na een kort gesprek met een hele vriendelijke en lieve verloskundige bleek dat uitwendig er niet goed gekeken kon worden dus moest de echo inwendig. Ik had uiteraard al wat voorwerk gedaan en wist dat dit niet iets hoefde te betekenen want bij zo’n prille zwangerschap is dit vaker het geval. Echter zodra het vruchtje in beeld kwam was het al snel duidelijk. Het was gestopt met groeien en ik had een missed abortoir oftewel een miskraam. In plaats van een intakegesprek werd het een kort gesprek over dat wij helaas bij die 1 op de 4 stellen hoorde en dat we hier niets aan konden doen. Hele erge dikke pech, ik mocht nog kiezen, wilde ik wachten tot mijn lijf het zelf zou ‘opruimen’ of toch met hulp. Ik koos voor het eerste en wilde vooral weg daar en naar huis. 

Ik haalde mijn nichtje op bij een vriendin van mijn moeder die aan het oppassen was omdat mijn ouders, hoe cru bij een begrafenis van een zoon van vrienden waren. Ik brak en zij was de eerste die deelgenoot werd van ons verdriet. Ik zette mijn nichtje in de auto en belde mijn vriend of hij toch naar huis wilde komen, hij was naar werk terug gegaan maar blijkbaar daar ook helemaal van de wijs. Samen zaten we in de tuin, mijn nichtje in haar zwembroek in het zwembadje was een fijne afleiding. 

En wat was het fijn dat onze ouders wisten van de afspraak en wat was het fijn dat mijn vriendinnetjes op de hoogte waren. Mijn ouders kwamen, we huilden, zij knuffelden ons en we spraken over hoe rot dit gevoel was en hoe je dit niet verwacht mee te maken. Mijn vriendinnen kwam en zorgden dat mijn werkgever gebeld werd dat ik ziek thuis zou blijven en haalden patat.

De steun was zo lief, en ook onwijs fijn. Het gevoel was rot, vanaf het eerste moment dat je een plusjesplasser bent zit je op een wolk. Of deze wolk roze of blauw is doet er niet toe maar je fantaseert erop los. Wanneer zal hij of zij komen, hoe gaat ons kindje er uit zien, hoe zal ons kindje zijn. Vanaf die eerste dubbele streep voel je, je al mama en dan komt er een beeld waarop geen flikkerend lichtje te zien is. Die roze of blauwe wolk waar je over droomt word je vanaf geschopt en men zet je op een donderwolk. 

Het duurde even voordat de miskraam daadwerkelijk op gang kwam. Ondanks dat ik in die tijd tweemaal contact had met de verloskundige wilde ik toch echt wachten tot mijn lijf zelf in actie zou komen. Uiteindelijk gebeurde dat ook, ik had wat menstruatieachtige buikpijntjes gedurende de middag. Ik wist gelijk oke het zal vandaag wel zover zijn. Vriendlief moest nog even weg en mijn moeder kwam zodat ik niet alleen was mocht het doorzetten.

En oh wat zette het door. Ik wist niet dat het zoveel pijn zou doen, ik kon niet zitten of liggen van de pijn die direct doorsloeg naar mijn onderrug. Ik heb een uur of 2 misschien 3 rondgelopen door de woonkamer en keuken. Soms stond ik over het keukenblad, misselijk en huilend van de pijn. Mijn moeder druk wrijvend over de pijnlijke plek, zij belde ook de verloskundige om te vertellen dat het zo ver was en wat ik zou mogen innemen qua pijnstilling. Paracetamol was het, en ik vertel je dit hielp absoluut niet.

Nu denk ik, dat het een combinatie was van lichamelijke pijn (weeën) en geestelijke pijn (loslaten van de hoop dat ze het fout hadden). Uiteindelijk nadat ik zo’n 30 keer van ellende maar naar de wc ging waar het ook niet bepaald prettig was, ging de pijn over. Het bloedde stopte uiteindelijk en de pijn was weg. Ik wist genoeg, deze zwangerschap is echt over nog voordat het de kans had om echt tot me door te dringen.

Ik moest op controle bij de verloskundige komen om te zien of alles in mijn baarmoeder schoon was en er niet iets was blijven zitten.

Dit was niet het geval, schoon en de verloskundige sprak me toe dat het goed was dat ik mijn lijf deze kans had gegund. Voor het lichamelijk herstel, maar misschien ook wel voor mijn eigen herstel.

Kort na deze miskraam werd ik ongesteld, nou was dit nooit al echt een hobby van me, maar dit keer heb ik wel even een traantje gelaten.

Samen met mijn liefde had ik twee weken vakantie. We gingen leuke dingen doen, naar Texel mijn schoonouders verassen, met mijn nichtje een dagje naar Sprookjeswonderland, lesje snowboarden. Alles om afleiding te zoeken en niet te denken aan het rottige gevoel wat ik elke dag met me meedroeg. We deden het echt samen, we spraken erover, we huilden erover en we droomden over een toekomst waarin we hopelijk een zwangerschap mochten meemaken die wel 9 maanden zou duren. Elke dag ging anders, de ene beter dan de ander, de een met en de ander onder tranen.

We gingen verder, we vierde de diplomering van mijn lief en gingen diezelfde middag naar Zwolle voor een fotoshoot die we voor mijn moeder haar verjaardag hadden geschonken. Wat een lol en wat waren de foto’s prachtig, hele fijne afleiding.

Als ik nu naar die foto’s kijk vind ik ze nog vele malen mooier dan dat ik ze toen vond, want toen wist ik niet wat ik nu wel weet.