Snap
  • Mama

De gebeurtenissen in Parijs

Vol ongeloof, vol van verdriet maar bovenal overmand door nog meer emoties.

Ik ben mij vanochtend helemaal kapot geschrokken.

Toen ik vanochtend opgestaan was en op Facebook keek wist ik nog niet meteen wat er gebeurt was.
Een vriendin van mij had iets gepost in de trant van "mensen zijn gek, de wereld is verrot. #parijs".
Mijn neefje schreef dat hij aan het optreden was in onze woonplaats en het verschrikkelijk nieuws hoorde. En dat gelukkig onze nichtjes, oom en tante in veiligheid zijn.
Op dat moment wilde ik erachter komen wat er gebeurt was dus ik opende de online krant en las over de hartverscheurende gebeurtenissen in Parijs.

Mijn emoties rijzen de pan uit met dit nieuws, het houdt mij al de hele dag bezeg.
Door mijn hoofd ging meteen de gedachten of mijn familie daadwerkelijk in veiligheid is.
Daarop stuurde ik mijn beide nichtjes een berichtje.
Eén van hen reageerde vrij vlot.
Ja, ze zijn in veiligheid.
Hoewel, zij bij het getroffen theater in de buurt woont en werkt in een grote concertzaal.

Hoe dichtbij komt het allemaal op zo'n moment...
Het is maar iets meer dan 600 km hier vandaan. 
Zo dicht bij huis, waar wij onze zoon grootbrengen in een wereld waar steeds meer haat naar elkaar is in plaats van liefde.
Liefhebben, elkaar accepteren en respecteren. Zo willen wij onze kinderen toch opvoeden?
Ondanks een verschil in huidskleur, afkomst, religie. 
Zo ben ik wel opgevoed.
Opgegroeid met 6 Marokkaanse buurmeisjes en jongens. Zij waren als mijn zussen en broertjes.
Nooit heeft mijn Christelijke achtergrond gebotst met hun Moslim achtergrond. 
Waarom is dat voor sommige volwassenen vandaag de dag zo moeilijk?
Waarom moet er zoveel haat zijn? Dat maakt de wereld toch niet beter? Dat maakt de haters toch ook niet gelukkiger? 
Ik kan en misschien wil ik het niet begrijpen.

De hele ochtend zit ik al met een brok in mijn keel, tranen in mijn ogen en vol ongeloof naar het nieuws te kijken.
Ik dacht dat ik emotioneel de afgelopen week iets vooruit ging.
BAM! Vanochtend weer een piek van emoties.
Emoties die ik niet kan laten gaan omdat ik niet alleen ben.

Mijn lieve manneke komt af en toe een knuffel en kus brengen en dan kan ik toch weer een glimlach op mijn gezicht toveren.

En dan te bedenken dat ik mij afgelopen week druk maakte over een to-do-list, voor mijn mannekes 3e verjaardag volgende week, om orde in mijn hoofd te scheppen.
Hoe kan ik orde in mijn hoofd scheppen als ik steeds weer het idee heb dat ik van alles vergeet?

Gisteren ging ik naar bed met het idee, dit weekend hoeft even niet zo veel.
De sinterklaas intocht waar wij heen zouden gaan gaat even niet door ivm ons nichtje die hoge koorts heeft.
Gelukkig kunnen we de intocht volgende week dunnetjes over doen.

Hoe kan ik mij nou druk maken over een verjaardag (waarbij meestal toch altijd alles loopt zoals het juist niet gepland is) terwijl er zulke wrede en onmenselijke dingen gebeuren.

Mijn hart en gedachten gaan uit naar de slachtoffers en nabestaanden in Parijs.

Liefs,

8 jaar geleden

heftig he wat een emoties dit meebrengt! Ik hoop dat je ook weer kunt shiften naar de aankomende verjaardag en daarvan kunt genieten. Dat je ventje de dag van zijn leven mag hebben en jij even alleen door zijn ogen de wereld in kan kijken. Sterkte!