De emotionele rollercoaster gaat door en door....

Het weekend samen weg was heerlijk. Even genieten. Maar de zorgen gaan steeds door de je hoofd. Hoe meer je je best doet om ze te vergeten des te meer besef ik me dat dit echt geen normale zwangerschap is.

Ik hoop zo dat de vruchtwaterpunctie geen trisomie 7 opleverd. En dat de uitgebreide echo met 18 weken positief is en dat het vanaf nu een "normale" zwangerschap is en ik kan genieten van het bolletje wat ontstaat♡♡

De klinisch geneticus belt om ons te vertellen dat er in her vruchtwater geen trisomie is gevonden. Dus wat haar betreft is het nu klaar met genetisch onderzoek.  Wat ons betreft  ook. Zo opgelucht en dankbaar.

Met 18 weken gaan we weer naar het ziekenhuis voor een echo. We zijn toch wel weer erg gespannen. Wat zal ze zien? Zouden er weer rare dingen zijn. Ik mag direct gaan liggen. En ze begint met de echo. Ze is prachtig.

De dokter maakt zich zorgen over een ader en het hartje. Een ader die ze niet kan zien en die ze wel zou moeten zien en het hartje laat ze een Kindercardioloog naar kijken.

Ook ziet ze geen galblaas. Dit is niet levensbedreigend maar kan passen bij taaislijmziekte. Mensen die deze ziekte hebben worden vaak niet ouder dan 40 jaar. Zijn vaak benauwd moeten vaak naar het ziekenhuis en hebben vaak een longtransplantatie nodig. Een vreselijke ziekte dus.

Als we daar in de onderzoeks kamer zitten en de dokter zegt dat realiseren we ons dat eerst niet als ze het ons verteld.  Het lijkt allemaal zo ver weg van ons bed.

Thuis beseffen wr pas dat we weer in een tollercoaster zitten die ons weer meeneemt naar de volgende looping. Het gaat weer helemaal de verkeerde kant op.

De dokter plant voor de kerst een afspraak in met de Kindercardioloog en haar in. Zodat ze duidelijkheid hebben over het hartje. Ook belt ze de klinische genetica om te vragen of ze kunnen onderzoeken op taaislijmziekte.

Met 19 weken dus een week later hebben we een afspraak g staan met cardioloog en de dokter en de maag darm en lever arts.

Dit alles moet allemaal voor de 24 weken om ons een goed beeld te geven. Zodat we een goede beslissing kunnen nemen of we doorgaan of niet met de zwangerschap. Zo wordt het ons ook verteld. Dat komt keihard aan. Want er is nog niks helemaal duidelijk. Niemand kan ons nu nog iets zeggen.

In de auto terug naar huis zijn we verslagen. Na zoveel hoop weer terug bij af. Maar we houden hoop. Taaislijmziekte zal toch niet. Dan moeten we beiden drager zijn van het gen. Dat zal toch wel heeeel toevallig zijn.

Die middag worden we gelijk gebeld door de klinisch geneticus dat ze de test met super spoed in zet. Omdat ze het niet vertrouwd. Heel toevallig zit het gen taaislijmziekte net op chromosoom 7 waar ook al tijdens de vlokken test onduidelijkheid bij was.

Pfff....het houd niet op. We willen dit kindje zo graag. Maar niet ten koste van alles. Ze hoeft niet perfect zijn als ze maar een eerlijke kans heeft. Zal het dan toch nog afgebroken moeten worden voor de 24 weken???  En kunnen wij die keuze maken als het volgende week echt slecht lijkt met taaislijmziekte en het hartje?

Op dat moment weet ik het niet niet en begint het lange wachten weer. We slepen ons voort en kruipen iedere dag weer ons bed uit om de dag te beginnen. Voor Hidde. Voor ons zelf hoeft het even niet meer. Ik werk af en toe een paar uurtjes gewoon voor de afleiding om bezig te zijn. Om maar niet teveel te piekeren. Ik voel de baby super goed. Dat kan toch niet mis zijn. 

Bij Hidde lag de placenta aan de voorkant dus die voelde ik heel slecht. Deze keer ligt de placenta aan de bovenkant en voel ik alles zo goed. Ze is een kleine drukte maker. En wat een liefde voel ik nu al voor mijn kleine meid♡♡