De eerste week, wat niemand mij verteld heeft

Zodra je zwanger bent, krijg je van alle kanten advies, weetjes en andere info om je oren geslagen. Maar wat niemand mij vertelde was die eerste week en alle andere 'eerste keren' na de bevalling... Waarschijnlijk omdat je dit zo snel weer vergeten bent naderhand (merk ik, nu we alweer 4 maanden verder zijn).

- Je eerste toiletbezoek

Of je nou #1 of #2 doet, ik vond ze allebei doodeng. Over #1: Ik dacht, als ik dan moet dan ook maar meteen goed. Dus ik had een liter ranja op en moest enorm nodig plassen. Gelukkig was mijn eerste plasje in het ziekenhuis, daar hebben ze zo'n handige sproeier naast het toilet ...

#2 kon ik eigenlijk niet bij stil staan. De drang kwam zo snel opzetten, dat ik nog maar net op tijd op de wc zat. Net op het moment suprême kwam de verpleegkundige binnenlopen. Fijn, mijn eerste ontlasting na de bevalling met publiek. Heel lief zei ze: 'ik wacht hier wel even (in de deuropening, that is), voor het geval je jezelf niet lekker voelt." Zoals ik al zei, heel lief bedoeld, maar wel een beetje vreemd. Desalniettemin heb ik het gewoon laten gaan. Want ja, als er 1 ding is dat moet, dan is dat poepen.

- De eerste nacht thuis:

om 23u liggen we allemaal uitgeteld in bed. En dan begint het, hij huilt. Hij blijft huilen, tenzij we met hem rond lopen. Maar ja, dat was dus aan vader uitbesteed, aangezien ik nog niet de hele nacht kon rondbanjeren in huis.

Wij hadden geen idee waarom hij huilt. Heeft hij honger? Nee, aan de borst drinkt 'ie niet. Moeten we zingen voor hem? Nee, dan huilt hij nog harder (waarschijnlijk door ons valse gekraai). "Waarom huil jij?", vraag ik wanhopig. Blijkbaar doen baby's dat, geen reden voor paniek, alsdus onze lieve kraamhulp de volgende ochtend.

- In zijn eigen bed

Noem me naïef, maar ik dacht dus dat alle baby's meteen in hun eigen bed sliepen. Ja, sommige ouders zijn gezegend met een kindje dat direct in zijn/haar eigen bed slaapt. Maar voor de meeste ouders geldt toch wel dat het wat meer voeten in de aarde heeft om je kind in zijn eigen bed te laten slapen 's nachts. Heeft bij ons toch wel zeker 2 maanden geduurd, voordat hij niet meer bij ons in slaap hoefde te vallen.

- Moe

Als ik moeders hoorden in hun kraamweek dat ze moe waren, dacht ik altijd: "Waarvan dan?". Je bent lekker thuis met je baby, wat wil je nog meer. Maar zoals met alles wat ik van-te-voren dacht over het leven met kinderen toen ik nog kinderloos was, zat ik er onwijs naast. Want wat was ik moe (nu nog steeds, maar dat even terzijde). Moe van de bevalling, moe van de slapeloze nachten, moe van de voedingen, moe van de hele ervaring eigenlijk.

- Kraamvisite

De kraamvisite, jeetje wat hadden we ons daarin vergist zeg. Wij dachten, laat iedereen maar gewoon komen, da's leuk. Kunnen we pronken met de kleine. Achteraf gezien en les voor de volgende (als die er al komt, vriendlief wil niet meer, ik wel ;) ) : kraamvisite mag op gezette tijden komen en niet langer dan een half uur.

Wij hebben namelijk ontzettend veel familie en daarnaast nog vrienden die allemaal langs willen komen. Veel familie bleef langer dan een uur zitten en dat is echt veel te lang. Wij hadden geen energie om mensen zolang te entertainen. Ik ben zelfs vaak gewoon in bed blijven liggen en heb mijn vriend de kraamvisite laten 'afhandelen'. Heel erg, maar ik kon gewoon niet meer.

- De eerste keer

Tsja, die eerste keer intiem zal er toch echt weer een keer van moeten komen. Ik was bang. Bang dat mijn hechtingen weer open zouden gaan (kan natuurlijk niet), bang dat het pijn zou doen (na het uitpersen van een baby, zou je denken dat je toch echt wel genoeg ruimte hebt), bang dat het allemaal niet meer is zoals het was (vriendlief heeft me gegarandeerd dat het nog hetzelfde is, waar of niet, ik geloof hem, de lieverd).

- De eerste keer naar het kdv

Dit moment moet voor mij nog komen, maar ik kijk er niet naar uit om mijn lieve poepie achter te laten bij wildvreemden die nooit zoveel van hem houden en hem zeker minder liefde gaan geven dan dat ik doe, zodat mama grote mensen dingen kan doen en eindelijk eens een keer een echt gesprek kan gaan voeren.