De eerste uurtjes na Yfke's overlijden....

Op 16 maart is onze mooie Yfke geboren en 5 uur later overleden op mijn borst. De pijn die ik voelde ondanks alle morfine in mijn lijf is onbeschrijfelijk. Het is zo onnatuurlijk je eigen kind te moeten laten gaan. Ook al weten we dat dit het beste is voor haar.

Ze hadden het met medicijnen nog even kunnen rekken. Maar wat ben ik dan voor een moeder. Alleen om haar iets langer bij ons te willen houden, haar laten lijden dat kunnen wij niet.

Het is goed zo. We hebben haar kunnen leren kennen. Ze is zo sterk geweest om haar oogjes nog even open te doen. En ze is rustig en vreedzaam op mijn borst in slaap gevallen.

Op dat moment was zelfs al het morfine in mij niet sterk genoeg om mij rustig te houden. Ik scheeuwde een oerkreed. Mijn lieve dochter zal ik nooit zien opgroeien. Ik ben verslagen. 

Alles wordt klaar gemaakt om ons te vervoeren naar de verlosafdeling. We liggen nu op de neonatologie tussen gordijnen. Om 10 uur in de ochtend. Achteraf weet ik dat het erg druk was met ouders van andere zieke en te vroeg geboren kindjes. Maar op dat moment heb ik daar helemaal niks van meegekregen. 

Ze leggen ons gelukkig niet op de kraamafdeling. Daar is allemaal goed over nagedacht. Ik word samen met Yfke op mijn borst over de gang heen gereden richting onze kamer. Er overheerst trots. Kijk allemaal ik ben mama geworden van een prachtig meisje. Ja ze is dood maar dat zie je nu nog niet. Ze slaapt gewoon op mama's borst. 

We worden een 1 persoonkamer ingereden. Hier heb ik vaker gelegen. Tijdens de vruchtwater aftappingen lag ik hier ook. Dus bekend terein. Toen wisten we nog niet hoe de toekomst er uit zou zien. Nu is dat overduidelijk.

Ze laten Yfke lekker bij mij liggen. Niemand wil haar bij me weg halen. Er komt een verpleger binnen. Een hele aardige homoachtige man. Heel gewoon. Geen rare dingen. Net als bij Julian. Hij kijkt naar Yfke wat een prachtig meisje. Gefeliciteerd met jullie mooie meisje etc. Op dat moment vinden wij dat erg fijn. Het is misschien je kop in het zand steken. Maar de realiteit komt gauw genoeg.

Ze doen mijn onderzoeken en alles lijkt goed.  Dat is in ieder geval positief. Hoeven we ons daar geen zorgen meer over te maken.

Hidde komt samen met opa en oma binnen. Hij kijkt naar zijn zusje en is heel blij. We vertellen hem direct dat Yfke heel ziek is en dat de dokters haar niet beter kunnen maken. Dat ze dood is. Heel hard, heel gemeen. Maar ook hoe de werkelijkheid is. We willen hem geen valse beloftes doen. Dit zusje blijft niet. Doordat we tegen hem zo duidelijk zijn beseffen we het zelf ook meer. Dat doet zo vreselijk veel pijn.

Hidde zijn interesse is al gauw weg als Marius de tv voor hem aan zet. Nu mag alles, hele dagen tv kijken prima. Al dat verdriet wat er is en nog komen gaat hoeft hij niet iedere keer mee te krijgen. Het is al moeilijk genoeg voor hem.

Marius zijn ouders zijn gebroken. Huilen aan 1 stuk door. Het raakt me zo om ze zoveel verdriet te zien hebben. Maar ook doet het mij goed dat ze onze mooie meid echt even hebben gezien als een kleindochter. Ze is nu 1 van ons. Ze hebben haar niet alleen van verhalen mogen leren kennen.  Ik vraag of ze haar vast willen houden en dat willen ze dolgraag. Ze heeft alleen een luiertje om en is slap. Maar voor de rest voelt ze nog warm aan en is het gewoon een pasgeborene baby die slaapt.

Ze huilen vanuit hun tenen. Het breekt ons ook. We huilen met ons allen. Zo'n verdriet om ons poppie. Ze had gewoon moeten blijven leven het is zo oneerlijk. 

Marius zijn broer werkt in het ziekenhuis waar wij nu liggen en komt ook gelijk langs. Hij is zelf net vader geworden van een dochtertje en het raakt hem diep. Hij houdt haar ook op de arm. En de tranen staan in zijn ogen. Het lijkt zoveel op het moment van de geboorte van Hidde. Iedereen komt langs en houdt ons babytje vast maar nu overheerst het verdriet. 

Bij mij ook maar ik heb ook nog veel trots. Trots op onze dochter hoe prachtig ze is. Ik realiseer de ernst wel. Maar denk dat de morfine mij echt nog kalm houd. Marius huilt alleen maar. Dat raakt me zo diep. Mijn lieve man gebroken door het verlies van onze dochter. Ons prinsesje. 

We nemen afscheid van Hidde en Marius zijn ouders. Ze komen die middag weer terug. Hidde moet op bed en de verpleegkundige wil Yfke in bad doen en voetafdrukjes maken.

We vragen of ze de wieg mee willen nemen. Yfke ligt nu in zo'n ziekenhuis bedje. Zo'n plastic ding. We willen haar graag in haar eigen wieg hebben liggen. De wieg waar haar grote broer ook in heeft gelegen. Die nemen ze die middag mee.

Als ze weg zijn krijgen we eerst wat te eten en te drinken. Dat is al lang geleden. 6 uur de vorige avond ongeveer. De verpleger vraagt of we beschuit met muisjes willen.

We kijken elkaar aan en zeggen tegelijk:Ja!! Onze dochter is geboren en daar horen beschuit met muisjes bij. We hebben niet veel eetlust. Maar we weten ook dat we juist nu goed voor ons zelf moeten zorgen het wordt een hectische tijd....

De verpleegkundige van de neonatologie die er ook bij was toen we Yfke lieten gaan komt met een groot bad binnen. En een kar met allemaal spulletjes speciaal voor dit moment.

Ze vraagt eerst wat wij willen. We weten het eigenlijk niet. We willen in ieder geval zoveel mogelijk herinneringen aan haar maken. Ze begint met het maken van voetafdrukjes van gips. En daarna doet ze zwitsal in het badje en op een washandje en doet ze Yfke samen met Marius in bad. Het bad staat naast mijn bed. Ik kan alles goed zien. Ik had het graag zelf gedaan. Maar dat kan natuurlijk niet. En ergens vind ik het ook prachtig om te zien met hoeveel liefde Marius zijn dochter in bad doet. 

Op dat moment zien we helemaal niet dat ze is overleden.  We kletsen tegen haar, fluisteren lieve woordjes. Net zoals we dat bij Hidde hebben gedaan.

De verpleegkundige knipt nog wat haartjes af om te bewaren. En daarna drogen ze haar af op mijn voeteneinde. Alles gebeurt met zoveel liefde en respect. 

In de kar heeft ze allemaal kleertjes liggen. Dus we zoeken eerst een romper uit. In maatje 44. Die past haar niet, is veel te klein. Dat zegt genoeg hoe groot ze is met 31 weken. Thuis heb ik een setje speciaal voor haar gekocht. Die neemt oma mee en die krijgt ze aan. Dat is maatje 56. Nu eerst wordt ze in doeken gewikkeld. En bij mij neergelegd. Ik knuffel haar en geef haar kusjes. Ze is prachtig en ze ruikt heerlijk naar zwitsal. Ik kam haar lange zwarte haartjes in model. 

Dit wil ik nog zo vaak doen. Er kleine vlechtjes in draaien mooie speltjes erin. Maar nee dit alles word van mij afgepakt....

Voor nu alweer een hele lap tekst. Schrijf gauw verder  xxx