Snap
  • Mama

De eerste uurtjes na Yfke haar overlijden deel 2

Yfke is na 5 uurtjes overleden. Wat er daarna allemaal op je afkomt is niet te bevatten. Een kraamweek is heftig maar dit....

Het is nu 6,5 maand geleden dat onze Yfke is geboren en 5 uur erna overleden. En sommige dagen gaat het eigenlijk best goed. Ik ben weer een paar uurtjes op het werk en dat gaat de ene dag beter dan de andere dag.

Vandaag heb ik een verdrietige dag, ik mis Yfke zo. Het doet pijn in mijn hele lichaam. Er zit een brok in mij keel en telkens zie ik haar voor me. Als ik aan haar denk zie ik haar prachtige bos haar. Hoe zou ze er nu hebben uit gezien? Maar dan roep ik mezelf gauw tot de orde van de dag. Ze had nooit op kunnen groeien. Dit is alles wat ze ons heeft kunnen geven. 5 uurtjes om van haar te kunnen genieten. Dat heeft haar alle kracht gekost wat ze in zich had. En wat ben ik trots op haar.

Weer terug naar de dag dat Yfke is geboren en overleden 16 maart 2016. 

Nadat Marius haar in bad heeft gedaan en ik haar haartjes heb gekamt krijgen we een rieten mandje van de verpleegkundige van de neonatologie. Ze verteld ons dat we die krijgen en dat we haar straks daarin mogen cremeren of begraven.

Poeh dat komt even rauw op ons dak. Ja het is de waarheid. Dit is wat er straks ook moet gebeuren. De pure realiteit komt steeds dieper binnen. Nu lijkt het soms of ze gewoon tevreden ligt te slapen. Maar de waarheid is toch echt dat ze dood is. 

En dat doet zoveel pijn. Ons meisje, we hebben alles gegeven. Zij heeft alles gegeven, de artsen hebben alles gegeven maar dat maakt het niet makkelijker. Ze had bij ons moeten blijven. We zouden samen moeten blijven. 

Voor nu houden we haar vast en knuffelen we haar ze ligt in doeken van de kinderafdeling. Soort van Hydrofiel doeken met roze beertjes erop die je op elke kinderafdeling ziet. Gewoon vrolijk zoals het bij een geboorte moet zijn. 

Ondertussen legt de verpleegkundige koelelementen in het rieten mandje. Ja logisch haar lichaampje moet koel blijven. Maar op dat moment gaat dat zo tegen je gevoel in. Je baby wil je warm houden. Lekker tegen je aan houden. Ze adviseert haar niet langer als een uur achter elkaar van de koelelementen te halen. Dus we leggen onze dochter op de koude onderkant en als ze daar in dat mandje ligt is ze prachtig om te zien. Net een poppetje♡

De verpleegkundige vraag of we foto's willen laten maken van ons gezinnetje door de stichting make a memory. Dat lijkt ons allebei heel fijn. Voor altijd ons gezin vastgelegd hoe het zou horen te zijn. Om half 6 die avond zal de fotograaf komen zodat Hidde ook nog wakker is.

De verpleegkundige laat ons alleen met Yfke. De eerste minuten met ons drietjes. We halen haar uit haar mandje en kussen en knuffelen haar. We houden elkaar goed vast. En zeggen elkaar hoe mooi ze is en hoe trots we op haar zijn. We huilen van verdriet.

We hebben fijne gesprekken over hoe sterk we zijn en dat we dit samen gaan redden. Dat dit ons er niet onder krijgt. Samen staan we sterk en dat blijven we doen ook na dit. We hebben ook minder fijne gesprekken. Over de vraag wat we gaan doen begraven of cremeren. We moeten de uitvaartverzekering straks bellen maar hebben echt geen idee. We moeten doen wat het beste bij ons past. We denken er beide even over na. De voor en nadelen tegen elkaar afwegen.

Uiteindelijk zijn we het erover eens dat we haar graag thuis willen hebben binnen ons gezin. En niet op een koude begraafplaats waar ze ons straks niet meer kan vinden. Ach je bedenkt wat en doet wat op dat moment het beste voelt.

Marius belt met de uitvaart verzekering en gelukkig zijn dat hele fijne lieve mensen die je aan de hand meenemen. Want voor ons is dit de eerste keer gelukkig dat we zoiets moeten regelen. En dan ook nog direct van je eigen kind. Zo oneerlijk. Maar als we het dan moeten regelen dan willen we het ook goed doen voor onze Yfke.

Marius krijgt de datum van het afscheid van Yfke. Dat zal donderdag 24 maart plaatsvinden. Dat is 8 dagen vanaf vandaag.

Dan komen er 2 artsen binnen gelopen. 1 neonatoloog en 1 arts in opleiding. Hij condoleert ons en vraagt of we er bezwaar tegen hebben dat de co-assistent meeloopt. Nee dat is zo onbelangrijk nu allemaal.

Hij vraagt of we erover na hebben gedacht of we obductie willen doen of niet. Echt over nagedacht hebben we de tijd nog niet voor gehad. Maar Marius en ik wisselen een blik en weten allebei dat we dat wel willen. We zouden niet kunnen leven met de wetenschap dat we niet weten waaraan ons meisje is komen te overlijden. Komt er niks uit is dat prima, maar dan hebben wij alles gedaan wat we konden.

Hij vraagt ook of we obductie van de hersenen willen doen. Zie je daar wat van na de obductie? Ja is zijn antwoord. Er wordt een incisie gemaakt bij de haargrens. Nee is direct mijn antwoord. Niet in haar mooie haar. Daar blijven jullie vanaf. Marius steunde mijn idee gelukkig meteen. En de neonatoloog zei dat dat helemaal goed was. Of ze dan wel een MRI van de hersenen mochten maken. Ja dat is geen probleem.

Hij vertelt ons dat Yfke einde van de middag voor MRI opgehaald wordt. En morgen vroeg voor obductie. 

Als de neonatoloog de kamer uit loopt. Komt de gynaecoloog binnen die de vorige dag de punctie heeft gezet voor vruchtwater aftapping. Ze zegt dat ze zo'n spijt heeft. Maar dat ze echt niks geraakt heeft en dat ze echt niet begrijpt wat de bloeding heeft veroorzaakt. 

Ik zeg haar dat we haar niks kwalijk nemen. Dit is niet de reden geweest dat onze Yfke het niet heeft gered. Wel dat de keizersnede nu is uitgevoerd. Maar als ze nog een paar weken langer in mijn buik had gezeten was ze ook overleden. Misschien wel in mijn buik. En nu is nog even bij ons geweest, waar ik zo ontzettend dankbaar voor ben.

De andere gynaecoloog die er bij was toen de punctie werd uitgevoerd komt even later ook huilend bij mijn bed. Ze is er zo door geraakt. Ze vindt het zo verdrietig. Het verdriet bij iedereen steunt ons...Iedereen leeft echt met ons mee. En dat is niet gespeeld, het verdriet bij alle professionals is echt puur.

We hebben de hele tijd mensen om ons heen. Af en toe een paar minuutje met ons drietjes. Maar ik moet zeggen dat was heel fijn. Het gevoel dat we steun van iedereen hebben. Dat we deze pijn samen met onze dierbaren mogen dragen. En dat ze Yfke net als ons in hun hart hebben gesloten. 

Hoe kan dat ook anders ze was zo mooi.♡♡

Al gauw komen Marius zijn ouders binnen met Hidde. Hidde wordt in een rolstoel door oma geduwd en op een andere rolstoel staat de wieg. De wieg waar Hidde 6 maanden in heeft geslapen. Ja als hij niet tussen ons in lag hihi.

Ik heb er een roze dekentje in gelegd speciaal voor Yfke. Een dochter hoort natuurlijk een roze deken te hebben. Ze zetten hem naast mijn bed neer. En ze bewonderen Yfke. Maar Hidde vindt het allemaal maar lang duren. Yfke moet nu in de wieg liggen. Dat is haar bed. Maar ja daar liggen nog  geen koelelementen in. En de anderen moeten vervangen worden. De verpleegkundige helpt ons en is heel lief voor Hidde. Betrekt hem er mooi bij. En je ziet Hidde stralen van trots. Hij praat lieve woordjes tegen Yfke. Kom maar, ga maar lekker slapen. Kusje voor het slapen. 

Onze harten breken. Een trotse grote broer voor altijd... maar voor even in deze wereld. Wat is dit hard. En wat is dit oneerlijk. Hij keek zo uit naar zijn zusje. En natuurlijk hebben we hem voorbereid dat zijn zusje misschien ziek zal zijn. Maar dit kun je je in je ergste nachtmerrie niet voorstellen. Dit is gruwelijk en gemeen.

We laten hem even. Ik vertel hem wel weer eerlijk dat Yfke dood is en niet meer wakker wordt. Maar dat is niet te bevatten voor een jochie van 3,5. Gelukkig is zijn interesse gauw afgeleid als alle broers en zussen langs komen van ons. Geen kinderen meegenomen logisch maar Hidde vindt het maar saai. 

Mijn zus knuffelt mij en zegt lieve woordjes maar ontfermd zich snel over Hidde. Dat is erg fijn. Hebben wij daar in ieder geval geen omkijken naar. We vertellen ons verhaal aan iedereen en iedereen bewonderd Yfke. Hun lieve nichtje. Ze zijn allemaal aangeslagen maar ook bere trots en wij ook. Het is fijn dat iedereen haar heeft gezien.

We merken dat het verhaal vertellen ons goed doet. Het is een stukje verwerken. Het zorgt ervoor dat we het zelf ook duidelijker en echter krijgen. Vooral voor mij, door de morfine is het allemaal nog heel vaag.

En ook nu merk ik dat schrijven me goed doet. Het helpt me om alles nog eens te beleven. En ik koester ondanks het vreselijke verlies van Yfke ook hele waardevolle herinneringen aan die tijd.

7 jaar geleden

Ik wordt helemaal meegenomen in de stukken die je schrijft. Wat zit hier veel gevoel in, zoveel liefde maar ook zoveel verdriet. Ik lees dit en de tranen rollen over mijn wangen. Ik herken ergens een soort gelijk gevoel toen ik mijn zoontje ben verloren maar dit was vroeger in de zwangerschap nadat gebleken was dat hij buiten mijn buik nooit zou kunnen leven. Het verdriet is zo hard, zo hard dat het snijd in elke vezel van je lichaam. Het gaat zo tegen de natuur in. Als ouder zijnde hoor je geen definitief afscheid te nemen van je kindje, dat hoort anders! Je kind hoort op te groeien en jou als zijn/haar ouder naar jou laatste rustplek brengen en niet jij als ouder je kindje naar zijn/haar laatste rustplaats... Ik ken je niet persoonlijk maar heb alles inmiddels gelezen op je blog pagina en lieverd, ik leef zo enorm met jou/jullie mee... Yfke is een heel mooi meisje en ze heeft jullie gekozen als ouders, ze wou jullie als papa en mama en haar broer als stoer grote broer! Ontzettend veel liefde, kracht en sterkte voor jullie... Ik leef vanaf de andere kant van jou scherm enorm met je mee. Dikke virtuele knuffel van Denise

7 jaar geleden

wat een heftig verhaal. Wat een pijn zullen jullie hebben en hebben gehad.

7 jaar geleden

Kippenvel en een traan.. geen woorden voor! Veel sterkte! ❤

7 jaar geleden

Wat knap en heel sterk dat jullie je verhaal doen hier op mamaplaats. Ik heb het verhaal met veel tranen gelezen. Ik leef ontzettend met jullie mee ondanks ik dit zelf nooit heb meegemaakt. Heel veel sterkte gewenst en zoals meerdere mensen zeggen, jullie mogen super trots zijn op jullie gezin!