Snap
  • Mama
  • Relatie

De eerste stap is genomen

Ik neem jullie dagelijks mee in de sleur van mijn leven, vol me relatie problematiek en het zoeken van oplossingen.

Ik zit hier op mijn werk, echt doodmoe achter mijn bureau, ergens weet ik dat het misschien beter was mijzelf ziek te melden want ik maak echt een vermoeide, ongeïnteresseerde indruk. Ik voel aan mijn gezicht dat ik moe ben, mijn ogen voelen zwaar aan en het liefst zou ik de hele dag willen slapen. Maar nee ik leg mijzelf niet neer bij mijn gevoelens en ik ga gewoon door, zielig thuis zitten heeft geen zin, want ik ga niet meer naar huis. Is het dan die eerste stap die ik nu heb genomen vraag je jezelf misschien af, of is het meer uit angst voor wat hij mij thuis kan aandoen. Ik denk dat het eerder het laatste is, daarom heb ik nu maar gekozen voor mijn eigen veiligheid en die van mijn kinderen, ik ben niet meer naar huis gegaan. Ik zit hier met een gemengd gevoel, ik ben bang dat hij me nu komt opzoeken op mijn werk, en dat mijn baas vervolgens weer met een officiële waarschuwing gaat dreigen. Ik heb er al een gekregen, zeer onterecht maar goed, daar zal ik nog wel een keer een blog over schrijven.

Ik hoop dat dit nu voor hem het besef is dat hij echt hulp moet gaan aanvaarden en die zelf moet gaan zoeken, en inziet dat hij anders zijn gezin kwijt raakt. Ik vraag mij af of al mijn spullen nog in mijn huis staan en of niet alles kapot is gemaakt, maar ach wat maakt het ook uit, mijn ziel is verwoest en mijn levenslust is van mij afgenomen. Dus wat maken die paar spullen dan toch nog uit. Een hele tijd ben ik gebleven om mijn huis te beschermen, de spullen waar ik hard voor gewerkt heb, maar nu is mijn leven mij toch dierbaarder dan al dat materialistische, ik heb geld op mijn spaarrekening desnoods koop ik na deze nachtmerrie wel weer alles opnieuw.

Ik slaap nu bij mijn schoonouders, daar durft hij zich niet te vertonen, zijn vader is professioneel bokser geweest, haha dus die kan hem wel elke hoek van de kamer laten zien als het nodig is. Maar ergens voel ik mij schuldig, schuldig over hoe hij van zo'n lieve jongen naar dit monster is veranderd. Ik vraag mij dan af, of dit mijn schuld is, of ik niet zijn leven heb verpest en niet hij dat van mij. Ik hou van hem dat merk ik, want het doet me pijn hem zo te zien lijden. Het liefst zou ik hem vasthouden en weer veilig in zijn omhelzing verdwijnen. Maar dit kan pas wanneer hij hulp heeft gehad, of dit zal behoren tot slecht een herinnering uit het verleden. Hoe dan ook ik zal nu toch even door moeten vechten, niet voor mijzelf alleen maar ook voor die kleintjes. Het word een zware tijd en ik weet niet wat mij te wachten staat, maar de angst giert door mijn lichaam, en ergens voel ik mijzelf alsof ik drugs gebruikt heb en verlamd ben en in een waas leef. Stom dat je nog denkt dat er zoveel thuis op je wacht, zo moest ik de vuilnis nog buiten zetten, er zit nog een was in de wasmachine, die ik denk ik gewoonweg weg kan gooien mocht ik ooit nog terug keren.

We gaan het zien, stap een is in ieder geval na al die jaren dan eindelijk gezet.

8 jaar geleden

Heftig verhaal! Maar je moet je niet schuldig voelen, je brengt nu jezelf en je kleintjes juist in veiligheid. Hij heeft duidelijk Hulp nodig! Ik wens je heel veel sterkte en hopelijk kunnen we je iets van steun bieden.

8 jaar geleden

dank je wel maantje:) zijn ouders zijn er natuurlijk ook kapot van. Nee vroeger gebruikte hij niet, nu al wel een paar jaar op en af, volgende week donderdag word hij hopelijk geholpen, dus het is nu momenteel nog even doorzetten.

8 jaar geleden

dank je wel lieve annemiek ! Nee ik ben gewoon vertrokken met een luiertas en mijn eigen handtas, haha ik loop ook al drie dagen in dezelfde kleren, ik stuur vandaag iemand om mijn spulletjes te halen. Ja schuldig blijf ik mij voelen, want misschien zijn er ook dingen die hem dwars zitten over mij. Maar goed inderdaad dat is geen reden om al die troep te gebruiken. dag drie vandaag, maar ik hou vol... arme witte was haha.

8 jaar geleden

Wat dapper en knap dat je de 1ste stap gezet hebt. Gefeliciteerd hierin hoewel het raar zal klinken. Toch vindt ik het een felicitatie waard dat je dit gedaan hebt. Misschien is het wel een idee om je werkgever te waarschuwen voor hem. Je hoeft niet alles te vertellen maar een heel klein beetje is genoeg om waakzaam te zijn. Heb je wel de dierbare herrinneringen zoals foto´s? Wat een mazzel dat je schoonvader bokser geweest is, daar zal menig probleemveroorzaker een straatje om voor lopen. Ik heb wel 1 puntje wat ik heel naar vindt voor je maar ik ga er vanuit dat het wel goed gaat komen, voel jezelf NIET schuldig. Het is zijn keuze om hiervoor te kiezen, niet de jouwe. Jij hebt alles gedaan wat je kon verwachten en zelfs nog meer. Misschien was je wel te lief maar uit liefde doe je heel veel in de hoop dat het goed komt. Het vraagt moed om iemand te laten vallen maar soms kun je niet anders. Helaas voor jou en je kinderen is het nu zo ver gekomen. Ik hoop dat jullie in de toekomst, wanneer hij clean is en een gezonde levensewijze heeft en de kans op terugval heel klein is, weer samen een gezin kunnen vormen. Heel, heel veel sterkte moed kracht en liefde.