De eerste keer naar de peuterspeelzaal

Als juf kom je uiteraard veel in contact met ouders. Tijdens gesprekken maar ook vaak tussendoor met de mededeling dat Liza vandaag niet zo lekker in haar vel zit en dat Lars een beetje van slag kan zijn want zijn hamster is overleden. Ouders zijn een groot onderdeel van mijn beroep. Je zou dus kunnen zeggen dat je als leerkracht wel wat af weet van ouders.

Mooi niet dus, helemaal fout. Je hebt namelijk ouders en je hebt OUDERS. En met die laatste kom je pas in contact als je zelf kinderen hebt.

Mijn eerste ontmoeting met OUDERS was op de peuterspeelzaal. En met ouders bedoel ik dus moeders. Moeders die een of twee keer per week hun oogappeltje laten spelen onder het toezicht van een peuterleidster. Moeders die met hun kind op schoot zich thee laten inschenken om vervolgens een half uur lang te blijven zitten. Onder het mom van dan kan mijn kindje even wennen.

Als kersverse peuter moeder was ik uiteraard niet op de hoogte van deze “regel”. Inplaats van met mijn kind op schoot de ruimte te bekijken en het te hebben over hoe geweldig goedkoop de Priemarkt ( Primark voor de mensen onder ons die geen moeders spreken ) ging ik met R op de grond bij een bak spooronderdelen zitten totdat het tijd was om te gaan.

Zo ging het een paar weken totdat ik me voorzichtig waagde aan een kopje thee. Naast me een van de peuterleidsters en voor me vier moeders. Het onderwerp; vakanties. Nu ben ik als juf niet stapelgek op vakanties, met name omdat ik negen van de tien keer ziek wordt en met een snothoofd rondloop. Hoe vaak ik niet naar me hoofd geslingerd heb gekregen oooh wat heerlijk het onderwijs al die vakanties, dat is toch geen werken te noemen, jullie doen meer niets dan dat je werkt. Waarna ik beleefd glimlachend in mijn hoofd denk:  Ja dat hebben we ook wel nodig met kinderen zoals die van jou. Vandaar dat ik besloot wijzenlijk mijn mond te houden en sippend aan mijn beker thee te observeren.

Ik kwam tot de conclusie dat er grofweg drie soorten moeders aan de tafel zaten. De dit-is-mijn-derde-en-ik-heb-het-allemaal-wel-een-keer-meegemaakt moeder, de ik-heb-geen-flauw-idee-wat-ik-hier-doe-maar-ik-wil-niet-dat-ze-me-onaardig-vinden moeder en de popi moeder. Uiteraard kwam ik later in contact met nog veel meer verschillende variaties maar dit was waar ik het die eerste keer mee moest doen. Gelukkig was het snel 10 uur, de tijd dat ouders vriendelijk verzocht worden de ruimte te verlaten. En mocht je nu als ouder de tijd even vergeten dan helpt de peuterleidster je herinneren door allemaal plak spul op de tafel voor je neus te zetten. 

Uiteraard moet er luidruchtig en uitgebreid afscheid genomen worden van je kindje. “Krijgt mama nog een kusje?” ( kind heeft de hele tijd niet opgekeken maar schrikt nu mama opeens aankondigt te vertrekken) “Nee liefje niet huilen.” “Ja dat doet ie nou altijd als ik weg ga.” “Ach schatje toch, mammie is zo terug hoor. Mannetje toch. Als je nu stil bent kopen we straks een kaasstengel. Ja maar dan moet je nu wel stil zijn hoor.”

Dan denk ik bij mezelf mooi dan is nu het moment om stil weg te gaan. Niet dat ik ooit dit probleem heb gehad met R die ziet je niet meer zodra hij andere kinderen ziet. 

Maar nee. In de deuropening moeten er nog drie handkusjes gegeven worden waarna mama dan eindelijk uit beeld verdwijnt.

“Ja ach ze zijn nog zo klein he.”

Ik knik even afwezig en bedenk me dat R mij bij binnenkomst al liefjes vertelde dat ik heus wel weg kon gaan. Ik denk dat we, straks als ik hem op ga halen, maar even een kaasstengel ga halen. 

( Uiteraard is deze eerste post in mijn blog een beetje sarcastisch bedoeld. Iedere mama heeft het beste voor met haar kindje daar ben ik me zeker bewust van. Toch hoop ik dat jullie het leuk vinden om mijn kijk op het mama zijn te lezen )