De eerste keer dat ik mijn kind achterliet

Het was vroeg in de morgen. Ik werd wakker van gerommel in het kamertje waar mijn zoontje slaapt. Hij was aan het kletsen tegen zijn knuffels. Ik haalde hem uit zijn bedje en legde hem aan mijn borst. Meestal valt hij na de voeding direct in slaap en kan je hem weer zó terug in zijn bedje leggen. Maar nu was het anders, ik wilde hem niet terug in zijn bedje leggen. Ik legde hem naast mij neer en bekeek zijn perfecte snoetje. Hij lag zo zoet te slapen.

Ik keek op mijn wekker en zag dat het al 6 uur was. Snel rekende ik uit wanneer ik hem weg moest brengen. Nog 3 uurtjes... Om 9 uur zou ik hem naar het kinderdagverblijf brengen. De zenuwen schoten in mijn buik en ik kreeg amper mijn ontbijt weg.

De uren vlogen voorbij, ik was de luier tas aan het vullen met luiers, hydrofiele doeken, zijn lievelings knuffel, een flesje en een brief met alle benodigde informatie. Het was de oefenochtend maar, binnen paar uur mocht ik hem weer ophalen. Ik had deze ochtend even mijn handen vrij voor andere dingen en stiekem had ik er best naar uit gekeken. Hij was afgelopen week niet te genieten geweest, waardoor ik alleen maar bezig ben geweest met hem. 

Ik had mij voorgesteld dat ik mijn zoontje een laatste knuffel zou geven en na een gesprekje en kusje, met een fijn gevoel zou verlaten. dit was echter even anders gelopen. Zodra ik het gebouw in liep, werd de maxi cosi uit mijn handen getrokken en werd mijn zoontje er uit gehaald door een leidster. 

Misschien gaat het altijd wel zó, een pleister die er gewoon snel afgetrokken wordt. Maar ik vond het niet chill. Mijn zoontje zat op haar arm te zuigen, dit doet hij altijd bij mijn man als die honger heeft. Ineens voelde het raar. zodra ik in de auto stapte en weg reed, keek ik gewoon voor mij uit en wist ik niet wat ik moest voelen. verdriet? blijdschap? jaloezie? Ik voelde mij niet meer compleet. 

dat kleine mannetje laat ik nu bij een wildvreemde achter, terwijl ik hem afgelopen 4 maanden heb verzorgd en getroost. Tranen stroomde over mijn wangen. Afleiding zoeken heb ik geprobeerd, maar in mijn hoofd moet ik even kijken op zijn kamertje hoe het gaat, en dan beseffen dat hij er helemaal niet is. Nog 2 uurtjes, dan mag ik hem gelukkig weer ophalen. 

Als ik dit aan anderen vertel, zeggen ze mij dat ik moet leren loslaten. Maar ik wil mijn baby van 18 weekjes nog helemaal niet los laten. Toch doe ik het, maar wel op mijn tempo en met innie minnie stapjes. Het wordt vanzelf beter is mij verteld. Laten we maar daarop hopen.