De drempel over...

Het is best vreemd om hier over te schrijven. Al sinds ik mij kan herinneren ben ik in strijd met mezelf. Soms een beetje, soms heel erg, maar altijd in strijd. Heel lang heb ik dit geprobeerd te negeren. Tot ik merkte dat ik niet alleen mezelf er mee in de weg zat, maar ook de mensen om mij heen. Zo kan ik bijvoorbeeld al jaren mijn tante niet te lang knuffelen, want dan krijg ik een brok in mijn keel. Niet door haar, maar door de veiligheid, de band. Precies dichtbij en ver weg genoeg om emoties los te maken. Geen idee waarom eigenlijk. (Lieve tante, als je dit leest... love you!) Inmiddels is lichamelijk contact iets wat ik het liefst met iedereen vermijd (behalve met mijn vriend en kind natuurlijk, want het liefst kruip ik zowat in mijn vriend). Zelf met mijn eigen moeder. Mijn mamsie, die altijd alles weet. Bij wie ik altijd terecht kan en alles kwijt kan. (Laf joe!) Zelfs haar kan ik niet meer oprecht knuffelen. Het lukt me niet. Er komen te veel emoties naar boven. Emoties die ik altijd zo ver mogelijk weg duw. Gedag zeggen doe ik het liefst ook niet. "Doei!" en wegwezen. Het is dat mijn moeder en mijn broer mij forceren om toch een snelle knuffel te geven. Ondanks dat ik me er zwaar ongemakkelijk bij voel. Ik ben ze daar wel dankbaar voor. Want mocht er iets met mij of hen gebeuren, zou ik het mezelf nooit vergeven als ik ze geen knuffel had gegeven. En comfortabel is het niet. Helaas. Ik weet namelijk dat ik mijn familie hier ook mee raak. Dat ze het jammer vinden dat ik niemand meer dichtbij laat. (En ja hoor, hier komen de tranen). 

Ongeveer 3 jaar geleden heb ik bij de huisarts aangekaart dat ik me niet goed voel en hulp wilde. Zo gezegd, zo gedaan. Ik kon terecht bij de maatschappelijk werkster van de praktijk. Echter had ik haar in gesprek één alweer om mijn vinger gewikkeld en vond zij na 3 gesprekken dat het niet meer nodig was, omdat ik het zo goed deed. Schijn bedriegt. Want nu, zo'n twee jaar later, heb ik aangeklopt bij mijn MDL arts voor een doorverwijzing naar de psycholoog. Ik trek het niet meer. Of naja, ik trek het nog wel... en ik weet dat ik beter moet kunnen voor mijn gezin. Ik wil beter, voor mijzelf en mijn gezin. Ik wil dat oprechte enthousiasme voelen. Ik wil emoties kunnen uiten. Ik wil me luchtig en vrolijk voelen. Iets wat ik echt mis. 24/7 voel ik druk. Zwaarte. Door mijn ziektes, medicatie, de maatschappij, mijn familie en grotendeels door mijzelf. In mijn jonge leventje, van pas 23 jaar, heb ik aardig wat meegemaakt. Dingen die ik nooit iemand heb verteld, dingen die ik alleen heb verteld aan mensen die er niks mee konden en dingen die ik wel openlijk heb gedeeld. En dat weegt zwaar. Al die jaren kon ik het weg houden. Diep van binnen. Veilig. Maar de medicatie speelt met mijn geest. Zo erg, dat het weghouden me niet meer lukt en ik soms gewoon letterlijk niet meer kan denken. Ik moet dan mijn gedachtes overgeven aan mijn vriend. Hij moet leiden. Want mijn hoofd doet gewoon niks meer. 

Inmiddels ben ik er dus achtergekomen, door mijn psycholoog, dat dit interne paniek aanvallen zijn. Ik dacht dat dit normale stress was en dat iedereen dit wel had. Niet dus. Blijkbaar is dit niet normaal. Iets om aan te werken dus. En dat zijn we nu, de psycholoog en ik, aan het doen. Of naja, dat gaan we doen. De simpelste opdracht, de kern om de juiste behandeling te vinden, is al een intens grote uitdaging voor me. Ik moet namelijk inventariseren wat mijn hoofd nou eigenlijk doet. Opschrijven hoe ik mij voel en wanneer. Zodat we daaruit verder kunnen. Maar omdat ik dus al zo lang alles onderdruk, weet ik het vaak gewoon niet. Of ik weet het wel maar kan het niet in woorden zeggen of schrijven. Dat maakt deze opdracht dus al lekker ingewikkeld. Ik oordeel hard over mezelf en kan dus ook boos worden om het feit dat ik niet eens gewoon kan opschrijven wat ik voel, zonder dat mijn hoofd 30 gedachtes door elkaar laat gaan. Zie dan nog maar eens na te denken over wat je vingers moeten doen om op de woorden te komen die je op moet schrijven. Snappen jullie nog wat ik bedoel? 

Lekker een warboel blog, iets waar ik mezelf al weer over zit op te vreten. De reden dat ik het toch deel is, omdat het voor mij toch een soort uitlaat klep is. En omdat ik niet altijd mooi weer wil spelen. Want ja, ik heb een heerlijk gezin en ja ik ben intens blij dat wij nog een kindje mogen verwelkomen en ja, ook ik heb genoeg stormen om door heen te gaan naast alle mooie dingen (ook deze zwangerschap gaat namelijk niet helemaal zoals we willen). Voor nu sluit ik deze blog af. Later meer en misschien met wat meer duidelijkheid. En voor nu... 

Welkom in deze warboel. Welkom in mijn hoofd.