De Doordeweekse Mama

Er komt een moeder bij de bakker.

Ze rent moeizaam maar met desperate vaart naar de kassa. Daar staat de vrouw die de toegang tot de Opluchting beheert; de sleutel naar het toilet.

"Mag ik de-"

Verder komt de moeder niet. Met pijnlijk samengeknepen billen ziet ze hoe een half-kreupele vrouw haar nét voor is. Dat gaat nog wel even duren.

De moeder zucht. Zweetdruppels groeien onder haar geimproviseerde paardenstaart. De drol geeft al kopjes, maar zal moeten wachten. Haastig bestelt ze een paar broodjes, thee, en een jus d'orange. 

"Héy! Hoi," klinkt het. Daar is Carmen, met ook een duidelijk ongekamde coup. De moeder voelt zich meteen iets beter- ze is dus niet de enige die met Olympische Snelheid haar kind uit bed, in de kleren, door de wasstraat, en langs het ontbijtbuffet heeft gesleurd om op tijd klaar te zijn.

"Ze zit op school," vertelt Carmen die snel een doos gebakjes in haar tas verstopt. "En vandaag ben ik vrij. Waar heb jij jouw kleine gedumpt?"

"Marktplaats," fluistert de moeder met een knipoog terwijl ze haar ontbijt op Carmens tafeltje knalt en de WC-sleutel uit de vingers van de half-kreupele mevrouw tacklelt. 

Wát een opluchting. Soms is rustig poepen - al is het staand - een luxe. Natuurlijk kan de moeder thuis mooie exemplaren maken op de pot, maar haar oren zijn altijd toegespitst op de kleine, die elk moment kan gillen om hulp bij extreme ongelukken. Uitgegleden over een draadje. De deur van de speelgoedauto die NU open moet.

"Zo, dat was fijn," zegt de moeder wanneer ze weer zit. "Dus jij dacht, lekker een momentje voor jezelf?"

"Jemig ja," antwoordt Carmen. "Ik wilde mezelf belonen na zo'n grote schok. Ik was mijn pinpas weer eens kwijt."

"Dat heb ik ook wel eens. Oh nee, waar is mijn-" De moeder springt op uit haar stoel en sprint terug naar de WC.

"Haha," lacht de moeder schaapachtig. Ze knuffelt haar handtas. "Die stond nog naast het kraantje. Ik ben dus net zo verstrooid. En vergeef me," de moeder wijst naar haar wimpers. "De mascara is nog van gisteren."

Carmen lacht. "Fijne bezuiniging. Ach, als ik gisteren geen uien had moeten snijden, had het er vandaag nog opgezeten van twee dagen geleden."

"Maar weet je, ik voel me nog zo jong, ook al ben ik geen twintig meer," biecht de moeder op.

"Ik weet wat je bedoelt," zegt Carmen. "Gisteren vertelde mijn baas mij nog dat ik niet moet denken dat ik nét zo ben als die negentienjarigen op kantoor. 'Je bent echt véél ouder,' had hij gezegd."

"Het lef! Ik hoop dat je onmiddelijk ontslag hebt genomen?"

De twee mama's giechelen als tieners. Even voelen ze zich weer een stuk jonger dan dat ze er op deze doordeweekse dag in de werkelijkheid uitzien.