De doktersassistente is impotent

Het is 07.20 ik hoor mijn smart Phone zijn ochtend ritueel uitvoeren en druk hem snel uit voor hij mijn kleintje wakker maakt. Jeetje wat is het een lange nacht geweest door de pijn in mijn polsen en dan moet je opstaan om naar het werk te gaan. Ik rol nog net niet letterlijk mijn matras af en sta met de nodige moeite op. Ik ben net een dronkenaard want ik slinger van links naar rechts en moet echt moeite doen om niet ergens tegen aan te vallen.

Ik ben natuurlijk veel te laat op gestaan want om 7.30 moet ik in de auto zitten. Geen paniek ! Ik heb mijn kleren al klaargelegd en voor het slapen gaan gedoucht, hup snel tanden poetsen/kleren aan, een boterham smeren en gaan met die banaan. 07.31 zit ik in mijn auto, ja je zou me voor gek verklaren maar het is mij toch gelukt. Vandaag geen make-up dag, geen zin in ondanks dat ik een hele make-up display heb staan thuis met daarin eigenlijk alles wat je je maar kunt bedenken.

Ik stap de praktijk binnen en ik weet al dat het een drukte van je welste zal worden vandaag, ik ben er klaar voor, kom maar op. Ik loop met mijn kopje thee richting mijn werkplek, en ik hoef nog niet eens te kijken of ik voel de tientallen ogen mij al aanstaren. Ik zie de een rustig op zijn beurt wachten terwijl de ander op zijn/haar horloge kijkt om mij erop te wijzen dat ze haast hebben en ik moet opschieten. Ja mensen ik word pas vanaf 8.00 uur betaald en als ik daar om 7.55 al ga zitten dan zit ik om 8.05 al vol, dus be patient..

 Binnen een mum van tijd is die hele rij weggewerkt, of de problemen zijn opgelost of staan op het spreekuur om nog opgelost te worden. Al fijn, er zijn vier huisartsen met vakantie en ik zit hier in mijn eentje. Het is blijkbaar ook algemene cystitis( urineweginfectie) dag, want het ene urine potje na het andere potje word op mijn balie geparkeerd. Niet erg ik heb genoeg desinfectie middel staan.

Ergens rond 8.20 voel ik een wervelwind door mijn telefoon heen komen om zo alle energie die ik heb zo uit mij te zuigen. " jeetje zeg, wat duurde dat lang zeg heb jij je telefoon er naast liggen " klinkt een bekakte bekende stem. Even serieus, natuurlijk heb ik de hoorn ernaast gelegd, ik moest natuurlijk mijn nagels nog even aan de lucht laten drogen.  Nee natuurlijk heb ik de hoorn er niet naast gelegd, ik probeer nog uit te leggen dat er vier artsen met vakantie zijn en dat al die mensen inclusief mijn eigen patiënten naar mijn telefoon bellen. Ik begrijp dat het hopeloos is om dit uit te leggen aan een narcistische borderliner met waanbeelden en hallucinaties maar ik probeer mijn zelfbeheersing niet te verliezen en die vrolijke lieve assistente te blijven.

Maar wat kan ik voor u betekenen ? En ja hoor daar gaan wij weer het zelfde verhaal wat ik nu al dagelijks moet aanhoren over aanrandingen/ zedenpolitie/ bedreigingen door vreemde typetjes en een onveilige situatie. Ik moet eerlijk bekennen in het begin vond ik het echt heel erg want toen geloofde ik nog enig sinds zijn verhaal. Maar nu nadat ik die uitgebreide rapportages heb gelezen begrijp ik er helemaal niets van en krijg ik koude rillingen over mijn lichaam als ik zijn nummer al in mijn scherm zie verschijnen. Hij heeft gelijk als hij zegt dat hij een speciale patiënt is, want hij is speciaal irritant ! Maar goed we blijven hem serieus nemen, nadat ik van alles voor deze meneer heb gedaan, beëindig ik het gesprek in de hoop dat het probleem vandaag opgelost zal worden.

Het is echt een drukte het ene telefoontje na het ander neem ik aan en geloof mij om tien uur stonden er vier thee glazen gevuld met koude thee voor mijn neus. En dan kom je bij het dilemma, je moet plassen maar je kunt niet want je kan die telefoon niet onbemand raken. Toch maar gaan want als ik nu nies of ik krijg een schop van dat kleine wezentje in mijn buik dan in de oceaan niet meer buiten maar hier onder mijn bureau te vinden.

Ik loop terug naar mijn bureau en ik hoor al zenuwachtig getik op mijn balie, Tja maak je borst maar nat ik voel een heel klaag gezang op mij af komen en laat ik nou toch eens gelijk hebben. " Nou begrijp ik waarom ik er telefonisch niet doorheen kom ".

Goeden morgen mevrouw, ik moest even naar het toilet om te plassen. Dit duurt gelukkig maar een minuutje dus dat zal zeker niet de reden zijn dat u er telefonisch niet doorheen kwam. Misschien wel dat er vier artsen met vakantie zijn en al hun patiënten naar ons nummer bellen, mijn excuses hiervoor. Ik zie haar al rood aangloeien, maar ik had het echt wel even gehad met al die vooroordelen. Ze moest eens weten dat ze nummer 60 is die ik binnen anderhalve uur heb gesproken.

Even later gaan mijn haren weer overeind staan, want ik heb mijn speciale patiënt weer aan de telefoon. Ik had hem al gesproken en de zaak afgehandeld maar hier was hij niet tevreden mee. Want nee hij wilde alleen door academische mensen geholpen worden en niet door verplegers die zichzelf wat vonden. Zo had hij zijn hulpverleners van de psychiatrie "ontslagen " wat ervoor zorgde dat de hele zaak stagneerde qua een veilig onderkomen in een opvanghuis voor mannen in een onveilige situatie.

Hij was zelf de onveilige situatie en dat zorgde ervoor dat geen enkele hulpverlener hem meer wilde helpen omdat niemand goed genoeg voor hem was als er niet naar zijn pijpen werd gedanst. En dan hoor ik hem zeggen " dus u gaat mij ook niet helpen ". Ik kan u niet helpen leg ik hem uit. U heeft zelf uw psychiater ontslagen en nu wilt u dat wij als waarnemend huisarts iets voor u regelen. Dit kunnen wij niet, dit is iets voor uw eigen huisarts maandag. " Dus ik moet elke dag maar aangerand worden" ? Hier ga ik niet over, ik vind dit zeer spijtig voor u maar dit is iets wat u met de politie moet bespreken niet met mij. En dan ja dan wenst hij mij toe dat ik aangerand word, en vertelt hij mij dat ik impotent ben en mijn werk niet goed doe.

En zo ga ik de hele dag door de een na de andere nare situatie. Mensen die alcoholverslavingen hebben en die zichzelf voor de trein willen gooien en mij verantwoordelijk houden. Mensen die boos zijn als ze in de ochtend geen afspraak kunnen krijgen maar wel in de middag. En dan zit ik daar om 17.00 uur met een vol hoofd achter mijn bureau, met mijn laatste beetjes energie en met flinke pijn in mijn polsen omdat ik deze weer eens heb overbelast. Tijd om naar huis te gaan, gedachten op non actief te zetten en te genieten van die kleine donders thuis.