De date after.. het vervolg ...
Het vervolg op mijn eerste geweldige Tinder date waardoor ik de hele week al met een roze bril loop.
Eerder deze week schreef ik over mijn Tinder date. Met mijn hoofd in de wolken vertelde ik mijn verhaal en werd een beetje overweldigd door de leuke, lieve, enthousiaste en bemoedigende reacties, heel erg bedankt daarvoor! Hier hoe het verder ging...
Afgelopen vrijdag was het dan ( eindelijk) zo ver. De megadate..
Na het eten werden de kinderen opgehaald door hun vader. Altijd weer een moeilijk moment, zeker nu ze sinds heel lange tijd weer een heel weekend gaan in plaats van een dagje. Erg enthousiast waren ze niet, wat als moeder natuurlijk vreselijk is om te zien. Ik dwing ze niet om te gaan, maar na een bemoedigend praatje, een paar extra knuffels en kussen stapten ze toch bij papa in de auto.
Zoals altijd, en nu een beetje meer, stap ik onder een (te) hete douche, met op de achtergrond de hardste knalmuziek die ik kan vinden. Deze ronde was de eer aan een oude cd van Skunk Anansie. Even de knop om, even afreageren. Haartjes wassen, benen scheren, tanden poetsen en kleertjes aan. Tijd om mijn tas te pakken.
Al zoekend naar de juiste outfits slaat de twijfel weer toe. Doe ik dit echt? Durf ik dit? Een heel weekend met iemand die ik maar 1 keer eerder heb gezien?
Wat hebben we veel gepraat na onze eerste date. Allebei overdonderd, verbaasd, onder de indruk. Hoe was dit mogelijk? Je hoopt op een klik, maar dit is zo bijzonder dat 'een klik' het understatement van de eeuw is. Bijzonder vind ik ook hoe open hij is. Zijn gevoelens uit. Gevoelens die we allebei niet voor mogelijk hielden.
YOLO! zegt een vriendin.. Google leert me: you only live once. Oftewel.. niet nadenken, volg je hart! Ik neem haar advies ter harte en volg mijn hart. Via kledingkast, langs de buurvrouw die voor de katjes gaat zorgen, naar de auto, naar HEM. Gespannen maar een stuk minder zenuwachtig dan bij de eerste date rijd ik naar hem toe. In het donker zie ik in een flits dat ik zijn huis voorbij rijd, maar na een straatje-keer-manoeuvre waar een rij instructeur jaloers op zou zijn draai ik de oprit op. Ik ben er.
De honden zijn blij me te zien. Enthousiast blaffend heten ze me welkom en 2 grote warme neuzen vechten om een plekje onder mijn handen. Gewaarschuwd door het geblaf van de honden zie ik beweging bij de tuinpoort. De poort gaat open en daar staat hij. Breed lachend komt hij net-niet-rennend naar me toe. Die brede lach, met die twinkelende, bijna kwajongensachtige ogen waar ik voor viel als een blok. Ze zijn er weer en doen hun werk weer. De benen bibberen, de handen trillen. 'Hai!' ' Hoi' ... geen twijfel, geen ongemakkelijke stilte of vragende blik. Een kus en een knuffel. Alsof het nooit anders is geweest. Via een appje hoor ik dat de kinderen lekker slapen dus ik kan ontspannen.
Hij neemt mijn tas over en samen gaan we de tuin in. De tuinhaard brandt enthousiast, de kaarsen branden ( 24, ik heb ze geteld!) en de muziek galmt net niet te hard door de openstaande tuindeuren. En ik voel me thuis. Alsof ik er hoor. De enige juiste plek om te zijn. De auto blijft staan dus ik krijg een roseetje en samen kruipen we op het kleine bankje tegenover de tuinhaard tussen de kussens. Af en toe komt er een hond ( of twee) even proberen tussen ons in of op schoot te kruipen maar met formaatje flink kalf is dat vooral lachwekkend. Het ene na het andere muziekje draait, oud, nieuw, groot, klein.. Wie had gedacht dat ik iemand zou vinden met dezelfde schizofrene muzieksmaak als ik? De wijn wordt bijgevuld, de buitenhaard wordt nog een beetje opgestookt, afhankelijk van het nummer gaat de muziek harder of zachter. En weer praten we. We praten en praten. Over koetjes en kalfjes, serieuze zaken, natuurlijk muziek, dromen en verwachtingen en natuurlijk over ons. Hoe vreemd het is. Hoe het tegen alle regeltjes is, maar vooral... hoe goed het voelt.
Ongemerkt tikt de klok door en langzaam wordt het weer licht. Snel de hondjes nog een plas en dan naar boven. Toch een spannend moment. Poets ik mijn tanden waar hij naast staat? Slapen we in hetzelfde bed? Zo ja, welke kant is voor mij? En alle andere vage zorgen die bij zo'n moment horen.. Maar weer gebeurt het totaal onverwachte.. Onzeker als ik over het algemeen ben voel ik me totaal op mijn gemak. Poets mijn tanden, zoek mijn plekje op en zodra hij naast me komt liggen schuiven we bij elkaar of we al jaren samen slapen. En het voelt goed. Perfect. Mijn hart schreeuwt bijna de ultieme liefdesverklaring, mijn verstand trapt nog even op de rem... te snel.. rustig aan.. je kent hem net..
Al vroeg worden we gewekt door de honden. Tijd om naar buiten te gaan. Een beetje brak wordt het koffiezetapparaat aangezet en terwijl de koffiebonen gemalen worden kruipen we weer op 'ons' bankje. Het weer valt een beetje tegen, dus in plaats van het geplande uitje besluiten we thuis te blijven. Waarschijnlijk ook wel een beetje door het slaapgebrek en een wijntje teveel, maar ook thuis hebben we het heerlijk. We drinken koffie, luisteren muziek, praten praten en praten. We ontdekken dat we dezelfde toekomstdromen hebben en buiten onze passie voor muziek ook een passie voor koken en lekker eten delen. Recepten worden besproken, ervaringen worden uitgewisseld. En weer vliegt de tijd. Een knorrende maag waarschuwt dat etenstijd al ruim vertrokken is. Het geplande etentje buiten de deur wordt ook maar uitgesteld naar een volgende keer en al snel staat de tafel vol met toastjes, stokbrood, lekkere kaasjes en natuurlijk een glaasje rose.
Iets eerder dan de nacht daarvoor geven de ogen de moed op en sluiten we de dag weer af.
De derde en laatste dag laten de honden ons iets langer uitslapen, maar willen ze op een gegeven moment toch wel graag naar buiten. Grote droom gaat met ze naar buiten en ik blijf even liggen. De wijntjes en de korte nachten beginnen hun tol te eisen, mama is niet veel meer gewend.. Daarnaast heb ik kennelijk een flinke verkoudheid opgelopen. Een flink tekort aan zuurstof en een hoofd alsof er een baksteen in zit zorgen ervoor dat ik even iets langer nodig heb om aan de nieuwe dag te beginnen.
Een van de honden denkt daar anders over en komt na een minuut of 10 heel lief en zachtjes met zijn grote kop op mijn buik liggen. Ik moet mee. Als groot liefhebber kan ik tegen die puppyogen natuurlijk geen nee zeggen en dus schiet ik in door grote droom klaargelegde trainingsbroek en volg de geur van versgemalen koffie ( en de hond natuurlijk).
Net als de dag ervoor stroomt de koffie weer rijkelijk, kijken we vanaf de eethoek door de openstaande tuindeuren naar de regen die op de tuinhaard spat en weer, hoe kan het ook ander, muziek en praten. Ondanks een keel als schuurpapier en een neus en hoofd vol snot blijft het genieten. Ik mag geen koffie meer, maar krijg een lekker kopje thee met honing.. om mijn keelpijn te verzachten. Het is maar klein, maar deze kleine attente gebaren maken dat ik nog harder voor hem val. Af en toe betrap ik hem erop dat hij naar me zit te kijken. Als ik hem vraag wat er is of wat hij denkt komt weer die brede glimlach tevoorschijn. Twinkelen zijn ogen en krijg ik als enige antwoord: 'JIJ' ..
Langzamerhand komt het onvermijdelijke moment dichterbij. Ik moet mijn tas gaan pakken. Eind van de middag kan ik mijn kindjes meer in mijn armen sluiten, die ik ondanks het heerlijke weekend vreselijk heb gemist. Nog 1 sigaretje, nog even kroelen met de honden en dan is er geen ontkomen meer aan. Ik moet naar huis. Het eerste ongemakkelijke moment van het weekend is daar. We moeten afscheid nemen. Willen allebei niet. Weten allebei dat het niet anders kan. Een knuffel om nooit los te laten.. een kus.. en nog een.. en nog een.. en nog een.. ' zal ik morgen naar jou toekomen?'
Dankzij het navigatiesysteem wat hij in mijn auto legt ben ik vlot en ruim op tijd thuis. Even een snelle bezem, de buurvrouw bedanken voor de goede zorgen en nog even met een glaasje fris achter de computer. Chat open.. ' veilig thuis'
' wat doe je met me? dit heb ik nog nooit meegemaakt.. stil hier zonder jou.. hondjes zijn naar je op zoek... Tot morgen!'
Anoniem
Whoop whoop, way2go mama!
Lindsy83
Jeetje, dit lijkt wel alsof het zo uit een boek overgenomen is! Wat fijn dat je dit mag meemaken en super leuk geschreven!
Anoniem
Ik geniet van je verhaal.. voel me bijna zelf verliefd haha. Geniet ervan!!!
rebo1982
wat een heerlijk sprookje ben je in beland! geniet ervan!