De dag van de waarheid

Ik wordt gebroken wakker. Ik dacht alles nu zo helder te zien, maar het telefoontje van Ronald heeft mij weer compleet in de war gebracht. Ondanks dat ik diep heb geslapen, had ik nare dromen. Ro die mij alleen achterliet. Mijn vader die ik niet kon vinden en mijn studie die ik dankzij allerlei obstakels met geen mogelijkheid achter mij laten kon..

Ik werp een blik op de half ingepakte tas naast mij en besluit dat eerst af te maken. Vervolgens spring ik onder de douche en laat mijn gedachtes de vrije loop. “Shit Renate had gebeld”! Zeg ik hardop terwijl ik met mijn ogen dicht het water over mij heen laat stromen. Ik stap wat haastig uit de douche en glij daardoor uit. Met een smak land ik op de vloer. “Shit” zeg ik iets harder dan bedoeld. De deur van mijn huisgenootje vliegt open. “Alles goed ?” zegt het Chinese meisje met haar prachtige accent “Ja,ik denk het wel. Dank je”. “Als het niet gaat, moet jij het zeggen hoor” zegt ze vervolgens. “Oke, doe ik” zeg ik terwijl ik de pijn verbijt.

Ik trek mezelf omhoog al steunend op de wastafel. In de spiegel bekijk ik of ik verwondingen heb. Mooi geen bloed. Alleen een schram op mijn arm en een nu al zichtbaar wordende grote plek op mijn dijbeen. Ik droog me snel af, glij in een spijkerbroek en doe een witte top aan. Terwijl ik mijn haar borstel zie ik dat ik uitgroei heb. Wat stom dat ik mijn haar blond heb geverfd. Dat ga ik dit weekend weer bruin laten verven.

Ik pak mijn telefoon. Het is inmiddels 10:15. “Hoi, Renaat met mij. Sorry, ik was je helemaal vergeten terug te bellen” zeg ik haar eerlijk. “Heeey ons verloren schaap!” antwoord ze bijzonder enthousiast. Verbaasd laat ik de woorden tot mij doordringen. Ik hou even de telefoon van mijn oor en kijk naar de display. Ja, ik heb echt Renate gebeld zie ik. “Uh ja, denk ik. Hoewel. Ik ben niet verloren. Ik wilde jou sowieso al spreken. Ik moet je wat zeggen en je gaat het niet leuk vinden”. Stilte. “Renaat hoor je me? “ Ik hoor smakkende en lachende geluiden aan de andere kant van de lijn. Ook hoor ik een mannenstem. “ hmmm Volgens mij bel ik ongelegen. “Ik bel je later wel oké? ” zeg ik en hang op.

Enigszins beduusd schud ik mijn hoofd. Een glimlach ontglipt mij. Heerlijk. Ik weet hoe ze zich voelt. “Bemint worden is geweldig, de liefde is mooi!.

Ik pak mijn schooltas. Stop er mijn laptop, agenda, telefoon en portemonnee in. Ik sluit de deur achter mij en loop richting school die op een steenworp afstand van mij huis is. 10 minuten laten arriveer ik bij de hoofdingang. Ondanks dat ik nu al weken hier naar school ga, blijft het een doolhof. Logisch met een school waar voor ruim 20 duizend studenten onderwijs wordt geboden.

Ik loop een aantal gangen door, een paar trappen op en neem de eerste rechts op de derde verdieping. Door het raampje in deur nummer 6 in de gang zie ik mijn studiebegeleider zitten. Ondanks dat ze aangeeft mijn beweegredenen niet geheel te begrijpen, laat ze de beslissing aan mij over. Het maakt mij niet uit. Ze kan praten als Brugman. Als ik eenmaal mijn zinnen op iets heb gezet dan hou ik voet bij stuk. Aan het einde van het gesprek heb ik mijn papieren getekend waarbij ik mijn studie beëindig.Ik geef mevrouw Verweij een hand en loop weg. Ik kijk niet meer om. 

Zodra ik het pand verlaat voel ik me opgelucht, vrij als een vogel die voor het eerst gaat vliegen, maar ook treurig. Ik heb veel mooie herinneringen aan deze plek, maar ook veel pijnlijke. Ik werp een blik op het bankje waar ik voor het laatst met Thijs heb gesproken…

Vastberaden loop ik weg. De straat in waar ik tot nu toe verbleven heb ik Groningen. Ik open de deur van mijn huisje en besef dat het echt over is.

Ik besluit nog even het centrum in te gaan. Het is een prachtige herfstdag. Daar wil ik van genieten. Ik koop een mooie sjaal op de markt en neem voor mijn vader en Kyra, bij de bakker op de hoek, een doos heerlijke chocolade mee. Op de terugweg bel ik aan bij Renate aan. Zij woont hartje centrum. Ik wil haar gedag zeggen, want ik weet niet wanneer ik weer terug zal komen in Groningen.

Ik bel een tweede keer aan gevolgd door een derde keer. Eindelijk opent ze de deur. Haar haren zitten in de war en haar shirt zit binnenstebuiten. Ze opent de deur op een kier. “Uh hoi, Lies, het komt even niet zo goed uit, vindt je het erg”? “Nee hoor. Ik blijf niet lang. Ik wil je alleen gedag zeggen”. Brutaal open ik de deur en dan zie ik hem staan. Ik ben verbaasd en boos, geschrokken en overweldigd. “Hoe, wwat… waar ben je mee bezig Renate?!” Zeg ik woest.